Το φαινόμενο Ζελένσκι και ο υπηρέτης του λαού – Από την τηλεόραση στα χαρακώματα

Γεννήθηκες σε μια αστική οικογένεια επιστημόνων και μεγάλωσες σ’ ένα περιβάλλον όπου η καλλιέργεια ήταν το ζητούμενο.

Σπούδασες Νομικά, αλλά η κλίση σου ήταν στο θέατρο και στην τηλεόραση, στην κωμωδία, στο παλκοσένικο γενικά και στο χορό επίσης. Και διέπρεψες. Ώσπου στα 40 σου σκέφτηκες την πολιτική και σε σκέφτηκε κι αυτή. Διέπρεψες και εκεί σαρώνοντας στις εκλογές τους αντιπάλους σου. Και δεν έχει σημασία που λίγο μετά, το εκλογικό σώμα, σου γύρισε την πλάτη, γιατί τίποτε απ’ όσα το είχαν μαγέψει σε σένα δεν βγήκε αληθινό. Μέσα σε μια νύχτα ο Πούτιν σε έκανε ήρωα, τον άξιο ηγέτη μιας χώρας, που μάχεται για να αποκρούσει την ξένη εισβολή και να μείνει ελεύθερη.

Είσαι ο Βολοντίμιρ Ολεξάντροβιτς Ζελένσκι, ετών 44, πρόεδρος της Ουκρανίας.

Όταν στο σίριαλ «Υπηρέτης του λαού», ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι υποδυόμενος έναν απλό δάσκαλο, αγνό και αδιάφθορο με αγάπη για την πατρίδα του, πλην ανίδεο περί την πολιτική έπεφτε στη μία γκάφα μετά την άλλη, έχοντας αναλάβει τυχαία την προεδρία της χώρας του -γιατί βεβαίως για κωμωδία επρόκειτο- το τηλεοπτικό κοινό αποθέωνε τον πρωταγωνιστή εκτινάσσοντάς τον στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας και της δημοφιλίας.

Ούτε στα πιο απίστευτα όνειρά του όμως εκείνος, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί τότε, ότι λίγα χρόνια αργότερα θα εκφωνούσε έναν δραματικό λόγο, ζωής και θανάτου μπροστά σε ένα άλλο κοινό, τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που θα τον χειροκροτούσαν βαθιά συγκινημένοι. Η Ιστορία έχει πάντα την δική ατζέντα αλλά στη δική του περίπτωση έφερε την πραγματική ανατροπή.

Οι αναλυτές σ’ όλο τον κόσμο σκοτώνονται αυτές τις μέρες να βρουν λόγια για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο, όπως ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας λεπτό προς λεπτό.

Πώς ο Ζελένσκι, που ως υποψήφιος έπεισε τους ψηφοφόρους με μια κουλ συμπεριφορά, του τύπου κυκλοφορώ με ποδήλατο, μπαίνω στο μετρό μαζί με όλους τους άλλους, πάω σε μπαράκια και καφετέριες και δεν έχω σωματοφύλακες, μετατράπηκε σε αληθινό ηγέτη.

Πώς ενώ ξέχασε τις υποσχέσεις περί ελεύθερης διανομής της ιατρικής κάνναβης -είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πούτιν τον αποκαλεί ναρκομανή και νεοναζί;- περί ελεύθερης άμβλωσης και άλλες ακόμη, που τον έκαναν συμπαθή στην νεολαία, αλλά ούτως ή άλλως δεν νομιμοποίησε στα δύο χρόνια της διακυβέρνησής του, αναδείχθηκε σε σύμβολο αντίστασης.

Πώς μπόρεσε να ανατρέψει την διεθνή εικόνα του ως κλόουν της πολιτικής, μια ακόμη καταγέλαστη περσόνα που βρέθηκε κατά λάθος σ’ αυτήν την ανώτατη θέση, και κατόρθωσε σε χρόνο ρεκόρ να κερδίσει τον σεβασμό και την υποστήριξη των ηγετών του κόσμου.

Όταν στις 23 προς 24 του Φεβρουαρίου ο Πούτιν κήρυττε την ανεξαρτησία του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ βαφτίζοντας την εισβολή στην Ουκρανία ως ειρηνευτική δύναμη, με μια προαναγγελθείσα, ποικιλοτρόπως κίνηση, όλοι στη Δύση θρηνολογούσαν για τη χώρα, που την βρήκε τέτοιο κακό, έχοντας στην ηγεσία της το πλέον ακατάλληλο άτομο.

Κι όλοι, κατατάσσοντάς τον στην κατηγορία των μαλθακών και αδύναμων ήταν βέβαιοι, ότι θα εγκατέλειπε άμεσα την Ουκρανία. Κι όμως. Ο Ζελένσκι είναι ακόμη εκεί, τουλάχιστον όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, αγωνίζεται με πάθος για να κρατήσει υψηλό το φρόνημα των υπηκόων του και κινείται έξυπνα και ψύχραιμα δεδομένων των συνθηκών, κινητοποιώντας όλη τη Δύση με το μέρος του.

Για κάποιους η αλλαγή του Ζελένσκι οφείλεται στην συνειδητοποίηση του ιστορικού ρόλου για την προσφορά στην πατρίδα, που του επιφύλαξε η μοίρα. Άλλοι θεωρούν, ότι οι ηγέτες δεν γεννιούνται αλλά γίνονται, όταν οι καιροί το επιβάλλουν.

Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει εξάλλου, ότι ακόμη κι αν υπακούει σε έξωθεν οδηγίες, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αυτό γίνεται με κίνδυνο της ζωής του.(Μία μετά την άλλη οι πληροφορίες, ότι ο Πούτιν προσπαθεί να τον δολοφονήσει). Από την άλλη οι συγκινητικές εκκλήσεις του για βοήθεια, που στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης από κάποιους κρίνονται θεατρινίστικες και καλά στημένες από έναν άνθρωπο, που ξέρει να χειρίζεται το θυμικό των άλλων…

Το μέλλον θα δείξει, γιατί αυτή τη στιγμή εκείνο που μετράει είναι η δύναμη και το κουράγιο που δίνει στη χώρα του. Και αυτό είναι πάνω απ’ όλα.

Διαβάστε επίσης:

Στον πόλεμο όπως στον πόλεμο

Ανάλυση του Thomas Friedman: Τα τρία σενάρια για την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία

C’ EST LA GUERRE!