Είναι νέα, όμορφη, ζωηρή και μοντέρνα. Της αρέσει ο χορός και το τραγούδι μέχρι πρωίας, τα πάρτι και οι συναυλίες είναι το στοιχείο της και ο ενδυματολογικός της κώδικας ανάλογος σ΄αυτές τις περιπτώσεις. Τι κι αν είναι πρωθυπουργός;

Από την άλλη, αν είσαι πρωθυπουργός επιτρέπεται να εμφανίζεσαι σε ροκ συναυλίες με σορτς ή να
ξεδίνεις σε πάρτι και κλαμπ, πίνοντας και χορεύοντας εν πλήρη ευθυμία με …άντρες;

Έπεσαν να την φάνε, εντός και εκτός Φινλανδίας την 36χρονη πρωθυπουργό Σάνα Μάριν οι συντηρητικοί του κόσμου τούτου, που ως συνήθως εξανίστανται με τέτοια θέματα, αρκεί φυσικά να μην αφορούν τους ίδιους.

Μήπως όμως έχουν δίκιο, με το επιχείρημα, ότι είσαι ό,τι φοράς; Και πως, αν είσαι πρωθυπουργός, υπουργός κλπ οφείλεις να ενδύεσαι «αναλόγως»; Από την άλλη η Μάριν, πάντα έτσι ήταν και δεν το είχε κρύψει. Πώς θα γινόταν άλλωστε.

Από φτωχή οικογένεια, μεγαλωμένη από την χωρισμένη μητέρα της και την γυναίκα σύντροφό της, εργαζόταν για να σπουδάζει, ασχολήθηκε με τα κοινά ως μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και έκανε παιδί εκτός γάμου (παντρεύτηκε στη συνέχεια). Ήξεραν λοιπόν, τι ψήφιζαν. Προς τι λοιπόν οι διαμαρτυρίες; Ας δουν, τι γίνεται και εδώ στο Νότο…

Διότι εμείς τα κρατάμε τα προσχήματα. Μέχρις υπερβολής, θα έλεγα. Και αναλόγου κακογουστιάς.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την μόλις προ ενός μηνός δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο.

Κραυγαλέες παρουσίες προσκεκλημένων με εξωφρενική αμφίεση και λοιπή εξάρτηση (χτένισμα, μακιγιάζ κλπ), κατάλληλα για πίστα νυχτερινού κέντρου, δίχως κανένα σεβασμό ούτε του χώρου, ούτε πολλώ μάλλον, της σημασίας της ίδιας της επετείου. Μια κοσμική σύναξη – διαγωνισμός για την πιο «εντυπωσιακή» εμφάνιση με κατάφορη παραβίαση της αισθητικής, που προβάλλεται εις βάρος των καλαίσθητων και πραγματικά κατάλληλων για την περίσταση παρευρισκομένων.

Ούτε το Κοινοβούλιο άλλωστε έχει μείνει αλώβητο από ενδυματολογικές παρεκτροπές, εκπροσώπων του γυναικείου φύλου και πάλι, που επίσης δεν έχουν μείνει ασχολίαστες, λόγω ακριβώς της σημασίας αυτού του χώρου που αντιπροσωπεύει τον κορυφαίο δημοκρατικό θεσμό.

Όσο για εκείνη την «επανάσταση» της γραβάτας του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη τελικώς, που έκανε το συγκεκριμένο κόμμα, αποτυγχάνοντας σε όλα τα υπόλοιπα.

Ξέραμε όμως κι εμείς, τι ψηφίζαμε, έτσι δεν είναι;

Γιατί εδώ είναι, που έρχεται η σειρά του ψηφοφόρου. Όσο περισσότερη λάμψη _ας είναι και με στρας και παγιέτες_ όσο βαρύτερα τα κοσμήματα, όσο πιο επιβλητική είναι η εμφάνιση του προσώπου και όσο πιο πολύ επενδύει στη μυθολογία του τόσο περισσότερο ανεβαίνει στην εκτίμηση του απλού πολίτη (όχι όλων ασφαλώς).

Εδώ δεν παίζουν ρόλο οι κανόνες της αισθητικής αλλά μόνον ο εντυπωσιασμός. Κάτι που συνέβαινε ανέκαθεν άλλωστε. Από την εποχή ακόμη, που ο πρωτόγονος άνθρωπος ντυνόταν με μια αστραφτερή στολή για να δείξει τη δύναμη και την κυριαρχία του κι ο μάγος – ιερέας φορούσε τα χρυσοποίκιλτα άμφια για να εμπνεύσει σεβασμό και φόβο.

Φυσικά ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί έκτοτε και ο σημερινός πολιτισμός υποτίθεται, ότι αυτά τα έχει ξεπεράσει.

Αίφνης όμως, ούτε καν στην προοδευτική Φινλανδία δεν έμεινε ασχολίαστη η πρωθυπουργός, γιατί πήγε σε συναυλία φορώντας σορτς (και όχι από τα κοντά-κοντά). Όσο για εμάς, όταν προ καιρού η Αχτσιόγλου εμφανίστηκε ταλαιπωρημένη σε μία συνέντευξη έγινε μείζον θέμα, δίνοντας τροφή σε κακεντρεχή σχόλια, από αυτά που βρίθουν στην αηδιαστική πλευρά του διαδικτύου.

Οφείλει λοιπόν ο – η πολιτικός να υιοθετεί ένα συγκεκριμένο ενδυματολογικό κώδικα στην επίσημη, δημόσια εικόνα του; Και πού σταματάει το δημόσιο πρόσωπο και αρχίζει το ιδιωτικό;

Το βέβαιο είναι, ότι στην εποχή μας ο ιδιωτικός χώρος έχει σμικρυνθεί κατά πολύ, οι ζωές ιδίως των δημόσιων προσώπων είναι διαφανείς, οι πάντες μπορούν να δουν και να μάθουν τα πάντα με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Εφιαλτικό να στο σκεφθεί κανείς αλλά αληθές. Καθείς λοιπόν επιλέγει πώς θα το διαχειριστεί, όπως και τις συνέπειές του.