Περιοδεύων θίασος κλασικού ρεπερτορίου ολοκληρώνει αυτές τις μέρες τις παραστάσεις του ανά την επικράτεια, έχοντας λάβει ξεχωριστές κριτικές. Ζωντανά, τηλεοπτικά, διαδικτυακά, με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους –και με φουσκωτά εν ανάγκη- υπόσχεται άφθονο γέλιο, ανατρεπτικές καταστάσεις, σασπένς και μυστήριο. Συστάσεις εγγυημένες. Ως εκ τούτου μην τις χάσετε.

Διότι, πότε και πώς θα μας ξανατύχει να παρακολουθούμε τέτοια κωμωδία σαν αυτή που παίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, σ΄ ένα τεράστιο πλατό με πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, γκεστ σταρ και κομπάρσους, όλους και όλες μ΄ ένα ρόλο να υποστηρίξουν, να δελεάσουν το κοινό και να ζητήσουν το χειροκρότημά του.

Χωρίς χειροκρότημα άλλωστε – η τροφή του καλλιτέχνη δεν λένε ότι είναι; – πώς θα πορευτούν στη ζωή; (Η σκηνοθεσία πάντως, οφθαλμοφανώς και είναι συλλογική, κατά το πρότυπο παλαιών αριστερών, θεατρικών σχημάτων, σπανιότατα επιτυχημένων, καθ΄όσον όπου λαλούν πολλοί κοκόροι…).

Εξάλλου ο καθείς με την ατζέντα του. ΄Η με το ρόλο του επί του προκειμένου.

Νέος, ωραίος και ανέμελος ο Κασσελάκης δεν μπορεί παρά να είναι ο ζεν πρεμιέ του έργου. Κι ως φαίνεται, το έλλειμμα ήταν μεγάλο στο θίασο, διότι είδαν και τα χαΐρια Τσίπρα με την πολλή επανάσταση και το παλιομοδίτικο, σκουριασμένο στιλάκι. ΄Αντε μετά να μαζέψεις θεατές.

Εξάλλου, τι κι αν είναι άσχετο, ανιστόρητο και θρασύτατο το παλικάρι;

Μερικές εμφανίσεις σε συγκεντρώσεις και πορείες, κάτι επισκέψεις σε τόπους εμβληματικούς, κάτι …επαναστατικές κορώνες για δικαστές, δημοσιογράφους και λοιπούς –μας τα ΄παν κι άλλοι και την πάθανε- και θα τον πάρει το ρόλο.

Αν θα είναι για Επίδαυρο ή για πανελίστας στην τηλεόραση να πουλάει κρέμες σε πρωινάδικο δεν το ξέρω ακόμη, θα δείξει.

Ο Τσακαλώτος όμως, είναι σίγουρα σαιξπηρικός. «Να ζει κανείς ή να μη ζει», τον ακούω να ρωτάει με δραματική φωνή κι εκείνο το αξάν της Γηραιάς Αλβιώνας, κραδαίνοντας το ξίφος του Άμλετ. Έλα ντε; Αλλά δεν τον φοβάμαι.

«Αν έχεις πάει σε ένα σχολείο που ιδρύθηκε το 1500, σε ένα κολέγιο στην Οξφόρδη, που ιδρύθηκε το 1341, δεν έχεις ανασφάλεια, έχεις μια “αστική αυτοπεποίθηση”», μας έχει πει και το καταλάβαμε.

Για Λαίδη Μάκβεθ μου κάνει πάντως, εκείνη η Γεροβασίλη με τα σιβυλλικά της, κοιτάζοντας αφ΄ υψηλού το πόπολο. Όσο για τον Τζουμάκα πολύ θα ήθελε να κάνει εμφάνιση Επαναστάτη Ποπολάρου κατατροπώνοντας τον Πρέκα, πλην όμως, δεν βλέπω να τον παίζουν. Σκληρό το επάγγελμα του ηθοποιού και του πολιτικού ομοίως, διότι μόλις κατέβεις από την σκηνή σε ξεχνάνε οι άκαρδοι και σου γυρίζουν την πλάτη…

Αλλά ρολάκι ζητάει αίφνης κι ο ναύαρχος-καταδρομέας Αποστολάκης -τι τολμηρή επιχείρηση κι αυτή, να φτάσει με 5- 6 μποφόρ στη Μακρόνησο λες και βγήκε στον Πορθμό του Μαγγελάνου- αλλά το πολύ να εμφανιστεί ως γκεστ σε καμιά παράσταση της Μιμής Ντενίση αν ξαναπαίξει τη Μπουμπουλίνα. Μέχρις εκεί τον έχω.

Αντίθετα ένας θίασος χωρίς Πολάκη, απλώς δεν είναι θίασος. Τεράστιο το ρεπερτόριο του ατόμου, υποκλίνεται το σύμπαν στο ταλέντο του. Μα θέλει να παίξει Οιδίποδα (και Τύραννο και Επί Κολωνώ, και τα δύο τα μπορεί) ή μήπως Οθέλλο; ΄Η ακόμα καλύτερα τον Νίκο Κούρκουλο, αναφωνώντας την ιστορική φράση « Όχι άλλο κάρβουνο»!

Και τέλος η ενζενί του θιάσου, πλην όμως σκληρό καρύδι Έφη Αχτσιόγλου είναι ό,τι πρέπει για την ιψενική Έντα Γκάμπλερ, για καμιά Μαινάδα στις Βάκχες, ακόμη και για την Αστέρω -γιατί όχι- να τρέχει αλαφιασμένη στα δάση σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Ας είναι καλά λοιπόν οι άνθρωποι. Το λέω και το πιστεύω. Μέσα στις ζοφερές μέρες των τελευταίων μηνών τέτοια προσφορά γέλιου είναι πολύ σημαντική και χρήσιμη. Να συνεχίσουν έτσι! Κι αν ο θίασός τους μοιάζει με την Βαβυλωνία του Βυζάντιου …όλα μέσα στη ζωή είναι.

Διαβάστε επίσης

Τι ποσοστά δίνουν οι στοιχηματικές εταιρείες σε Αχτσιόγλου και Κασσελάκη, για τη μάχη της Προεδρίας στον Σύριζα

Φερνάντο Μποτέρο – Ο ζωγράφος που λάτρεψε τις καμπύλες και την υπερβολή