Σπεύσε πριν σε προλάβουν τα γεγονότα. Απλή δημοσιογραφική αρχή, καθήκον όχι ευχάριστο αλλά αναγκαίο (με γενική εφαρμογή άλλωστε). Διότι η πληροφορία, ότι επίκειται η απώλεια κάποιου σημαντικού, για όποιο λόγο, προσώπου βαράει καμπανάκι. Σπάνια οι ειδήσεις αφήνουν χρονικό  περιθώριο προετοιμασίας, όμως τέτοιες περιπτώσεις είναι η εξαίρεση. Και οφείλεις να την εκμεταλλεύεσαι. Όλα τα δημοσιεύματα έτσι, που ο αναγνώστης διάβασε ή παρακολούθησε στην τηλεόραση σχετικά με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο είχαν φυσικά, ετοιμαστεί από πριν. Και το ερώτημα είναι, γιατί κάτι αντίστοιχο δεν θα μπορούσε να πράξει το οργανωμένο κράτος στην περιοχή γύρω από το Κοιμητήριο του Τατοΐου. Ασφαλώς και δεν είναι το ίδιο απλό, ας υποθέσουμε ότι υπήρχε κάποιος προγραμματισμός που θα έπρεπε να ανατραπεί, ας δεχθούμε και ότι οι διαδικασίες στο δημόσιο κινούνται αργά, όμως όταν το καμπανάκι χτυπάει, σημαίνει ότι τα χρονικά περιθώρια είναι απολύτως πεπερασμένα.

Ευγενώς μιλώντας η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έλεγε χθες, ότι το υπουργείο Περιβάλλοντος επιτάχυνε την απομάκρυνση των καμένων κορμών των δέντρων μόλις ο Κωνσταντίνος μπήκε στο νοσοκομείο κι ότι κάνει μια τιτάνια προσπάθεια στην περιοχή. Μπράβο τους, αλλά καλό θα ήταν να μας το πουν και οι ίδιοι. Και να μας εξηγήσουν, πόσο χρόνο φαντάζονταν, ότι θα έχουν στη διάθεσή τους; Και ας μην μπούμε εδώ σε λεπτομέρειες, γιατί θα είναι άκομψες. Άλλωστε,  πώς τώρα δουλεύουν νυχθημερόν για να ευπρεπίσουν το χώρο ως τη Δευτέρα;

Ενάμιση χρόνο πριν, τον Αύγουστο του 2021 το Τατόι που ξέραμε και αγαπούσαμε όλοι  είχε χαθεί. Η εικόνα ήταν τραγική. Μαύρο ως εκεί που φθάνει το ανθρώπινο μάτι κι ακόμα παραπέρα. Ένα μήνα μετά όμως, κάπου στις αρχές Σεπτεμβρίου, ανεβαίνοντας την λεωφόρο Ερυθραίας  προς Βαρυμπόμπη, με τα μισοκαμένα κτίρια στ΄ αριστερά μας –μεγάλες ιδιοκτησίες, κλαμπ, κτήματα δεξιώσεων – στην απέναντι πλευρά, εκεί που βρισκόταν κάποτε το δάσος, όλα τα καμένα δέντρα είχαν κοπεί σε μεγάλο βάθος. Το θέαμα δεν ήταν, ούτε είναι ωραίο, όμως αυτοί οι σπαρακτικοί μαύροι κορμοί που απλώνουν ακόμη και τώρα τα κλαδιά τους σαν αρπακτικά πουλιά σε μεγάλες εκτάσεις του Τατοΐου δεν υπήρχαν. Θαυμάσαμε την ταχύτητα, το λιγότερο που μπορούσε να γίνει μετά την καταστροφή. Μπορώ να πω λοιπόν, ότι την ίδια και περισσότερη εγρήγορση θα αναμέναμε για τις περιοχές, όπου βρίσκονται μνημεία σαν το Κοιμητήριο. Κι όχι για να κάνουμε καλή εντύπωση στους ξένους, όπως ακούω, αυτό μου είναι αδιάφορο. Αλλά για να είμαστε εμείς οι ίδιοι συνεπείς απέναντι στον τόπο, που προστατεύουμε. Κάτι, που υπάρχουν ελπίδες να γίνει με το μεγάλο πρόγραμμα ανάπλασης του Τατοΐου, που χειρίζεται το υπουργείο Πολιτισμού.

Όσο για τον κάποτε δασικό πλούτο θα περάσει τουλάχιστον μισός αιώνας για να επανέλθει. Εφ΄όσον όλα πορευτούν καλά στο μεσοδιάστημα. Ο δανός δασονόμος Λουδοβίκος Μύντερ, που είχε μετακαλέσει ο Γεώργιος Α΄ για να οργανώσει και να μεταμορφώσει την περιοχή, όπως έλεγε το 1889 στην εφημερίδα Ακρόπολις

«Τα μέτρα άτινα προς τούτο έλαβον είνε απλούστατα, ήκιστα δαπανηρά και ταύτα θα συνεβούλευον εις τους μεγάλους ιδιοκτήτας δασών. Απεμόνωσα τα διάφορα τμήματα των  δασών μας και κατέστησα προσιτήν την εις αυτά επίσκεψιν δια πολλών οδών πολυδαιδάλων. Ούτω επί εκτάσεως 35.000 στρεμμάτων κατεσκεύασα οδούς 35.000 μέτρων. Δια του μέσου τούτου και η επίσκεψις αυτών είνε εύκολος και η μετάδοσις της πυρκαϊάς από τμήματος εις τμήμα δυσχερεστάτη». Δυστυχώς η πραγματικότητα τον διέψευσε, αφού η πυρκαγιά του 1916 που είχε ξεκινήσει από το Κατσιμίδι έφθασε ως τον Πειραιά, καίγοντας  επίσης το παλιό ανάκτορο, τους ανακτορικούς στάβλους, τον ναό του Προφήτη Ηλία.  Ήταν όμως άλλες εποχές. Γι΄αυτό κανείς δεν περίμενε την προπέρσινη καταστροφή. Ας σπεύσουν λοιπόν. Ας τελειώνουν μ΄αυτή την αλγεινή εικόνα που υπάρχει ακόμη.

Διαβάστε επίσης

Ο αγιασμός των υδάτων, ο Τσίπρας κι ο πανικός για τα Γλυπτά