«Ω! οι ευτυχισμένες μέρες! Πάει πέρασαν… Σαν το νερό που κυλάει στ’ αυλάκι. Σαν την πεταλούδα που δεν ξέρει αν υπάρχει αύριο. Σαν το πιρπιρί μου, αυτό το μεγαλοπρεπέστατο ρούχο που τόσο μου πήγαινε αλλά δεν θα ξαναβάλω πια, και σαν τον χρυσοκέντητο ντουλαμά μου, που άστραφτε στη Μητρόπολη αλλά και τη φλοκάτα μου απ΄ το Ζαγόρι… Μέχρι κι εκείνη η Μακρόν έσκασε απ’ τη ζήλια της και δεν ήξερε τι να πει… Πάνε όλα αυτά, όμως τώρα. Γιατί τα 300 χρόνια αργούν…»

Αυτά άκουσα να ψιθυρίζει μυστικά η Γιάννα του ’21, τώρα που το έτος της επετείου εξέπνευσε. Γιατί, τι έμεινε νομίζετε από τον εορτασμό που οργάνωσε η ίδια; Αν δεν ήταν η Γιάννα να δίνει το ρυθμό, να τρέχει με τη σημαία της Επανάστασης πέρα δώθε σε πόλεις και χωριά, εκκλησιές και κάστρα, να βγάζει λόγους και να φωτογραφίζεται με το εντόπιο κοινό, με συγχωρείτε δηλαδή, αλλά η επέτειος θα περνούσε απαρατήρητη. Και σίγουρα δεν θα είχε καθόλου χάζι. Κάποιες εκθέσεις, κάποιες εκδόσεις, τέτοιου είδους αφιερώματα ήταν -και είναι πάντα- για τους λίγους.

Στη Μάνη ένιωσαν τη γιορτή με το που πήγε η Γιάννα μ’ εκείνη την εξτραβαγκάντ αμφίεση και το ανατρεπτικό τσαντάκι- φουστανέλα, που έγιναν όλα μαζί θέαμα και είδηση. Στην Εθνική Πινακοθήκη, στην επίσημη έναρξη του επετειακού έτους, οι καλεσμένοι αντί για την έκθεση «αποθαύμαζαν» τη Γιάννα, το ίδιο και στην παρέλαση την επομένη, όπου όλοι περίμεναν να την δουν να παρελαύνει κι η ίδια.

Κι η πρόεδρος όμως, -όπως την αρέσει να την αποκαλούν- δεν άφησε κανέναν από εκεί και μετά, παραπονεμένο. Στην Άμφισσα με «πουκάμισο με κεντητά πανωμάνικα και κατωμάνικα από «τζάκο» Βοιωτίας και μία ασημένια πόρπη με σμάλτο» (!), όπως διαβάζαμε στις ανακοινώσεις.

Στη Λέσβο με «πορφυρό βελούδινο λεμπαντέ με χρυσά τελειώματα». Και στο Μεσολόγγι με κεντητό γιλέκο και ζώνη με φλουριά να φωτογραφίζεται ανάμεσα σε νεάνιδες ντυμένες, η μία αρχαία Ελλάδα και την άλλη Μεσολόγγι(!). Και πάντα με δωδεκάποντα. Ο απόλυτος θίασος. Νομίζω εν τέλει, πως η μόνη φορά που δεν εμφανίστηκε μασκαρεμένη «Επαναστατική Ελλάδα» ήταν όταν πήγε να εμβολιαστεί.

Γιάννα Αγγελοπούλου
Γιάννα Αγγελοπούλου

Ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου δεν έχει αίσθηση του μέτρου, το γνωρίζαμε από παλιά. Της αναγνωρίζαμε όμως δυναμισμό και οργανωτικότητα, στοιχεία χρήσιμα και στην προκειμένη περίπτωση. Αλλά, πλήρης απογοήτευση.

Κανένα όραμα, καμία φαντασία, κανένας συνεκτικός δεσμός, κάτι τέλος πάντων που να μας ενώσει όλους γύρω από αυτό το σημαντικό γεγονός, χάρις στο οποίο οφείλουμε την ύπαρξή μας ως κράτος. Στην κυριολεξία, το τίποτε.

Μπορεί η αποτυχία να αμβλύνθηκε μέσα στην πανδημία, που λειτούργησε ως ελαφρυντικό, μπορεί κάποιοι έτσι κι αλλιώς να μην έδωσαν εξ αρχής πολύ σημασία στην επέτειο, άρα τι είχαμε τι χάσαμε, όμως μπορεί να το δει κανείς και σαν μια ευκαιρία που χάθηκε. Μια ευκαιρία, που μέσα στις απειλητικές υγειονομικές συνθήκες, θα μπορούσε να λειτουργήσει και για συσπείρωση και ενότητα, για εγρήγορση και αλληλοϋποστήριξη.

Τελικά αν χάρηκε κάποιος με την επέτειο, αυτή είναι η Γιάννα. Που την γιόρτασε και την κατευχαριστήθηκε. Που νόμισε, ότι φορώντας ζιγκούνια και ζουνάρια περιποιούσε τιμή στους προγόνους κι αυτό έφτανε. Που πίστεψε, ότι ο ρόλος της ήταν να πηγαίνει από πόλη σε πόλη ως περιοδεύων εμπορικός αντιπρόσωπος ή ως υποψήφιος πολιτευτής…

Όλοι οι υπόλοιποι… μένουμε μόνον με την φιγούρα της ως καρτούν να μας θυμίζει ότι αξίζαμε κάτι καλύτερο.

Διαβάστε επίσης:

Γιάννα Αγγελοπούλου: Τα έχω κάνει όλα, εκτός από λίφτινγκ (video)

H υπέρ-οψία της Γιάννας Αγγελοπούλου

Προσοχή τέρατα! Βάλτε τις φάτσες τους παντού!