Τι εστί αντιπολίτευση

«Αυτό το έκανα στο πλαίσιο του αντιπολιτευτικού  μου έργου»! Είπε ο υπουργός και με αποστόμωσε. Έτσι νόμισε. Τον είχα ρωτήσει γιατί το κόμμα του και ο ίδιος προσωπικά —ονόματα δεν λέμε— όταν ήταν στην αντιπολίτευση έκανε διαρκώς ερωτήσεις στη Βουλή και σιγοντάριζε μηνύσεις και προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας εναντίον της ανέγερσης του Μουσείου Ακρόπολης.

Ήταν πολύ αστείο βέβαια, για να μην πω τίποτε χειρότερο, όταν με το που έγινε υπουργός έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα κι άρχισε να τρέχει για να …υπερασπιστεί το μουσείο, που ο ίδιος κατηγορούσε, αλλά ο άνθρωπος δεν είχε καμία ντροπή. Στο μυαλό του τα είχε ξεκαθαρισμένα: όσο είμαι στην αντιπολίτευση θα φωνάζω για όλα ανεξαιρέτως, δικαίως ή αδίκως. Συνηθισμένα πράγματα.

Χάρις σε τέτοιες «πολιτικές» όμως, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι η ιδεολογική αλητεία, το Μουσείο Ακρόπολης, που γίνεται σε ένα μήνα δώδεκα χρονών και το καμαρώνουν όλοι, πέρασε κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου, κινδυνεύοντας πράγματι κάποια εποχή να μείνει μισοτελειωμένο. Τότε δηλαδή, που οι επιστήμονες, υπεύθυνοι του έργου σύρονταν στα αστυνομικά τμήματα και στα δικαστήρια εξ αιτίας τέτοιων πρακτικών  (να φανταστεί κανείς, ότι διάφορες προσφυγές εκδικάζονταν και πολύ μετά τα εγκαίνια του, στα οποία ήταν άπαντες παρόντες…).

Η υπόθεση μου θυμίζει όλη αυτή την υστερία που έχει πιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ με την Ακρόπολη. Στο «πλαίσιο του αντιπολιτευτικού έργου» προφανώς κι αυτό παίρνει μεζούρες για να μετράει τους διαδρόμους, κουβαδάκια για τα χαλικάκια, βλέπει οράματα του τύπου «χάλασε τούτο», «χάλασε εκείνο», την πέφτει στους εργαζόμενους, που δεν ξέρουν, υποτίθεται, να κάνουν τη δουλειά τους, βγάζει άχρηστους τους επιστήμονες που είναι κάτι… αιώνες εκεί πάνω, στοχοποιεί σταθερά —και για τα πάντα — τη Λίνα Μενδώνη που θέλει να… καταστρέψει την Ακρόπολη κι όλα αυτά, γιατί το κόμμα ξέρει καλύτερα!

Μα ένα κόμμα μπορεί να έχει γνώμη ασφαλώς  για όλα —εφ΄όσον φυσικά είναι τεκμηριωμένη και όχι άθλιες συνωμοσιολογίες—, αλλά από την άλλη οφείλει να ξέρει και ότι κρίνεται για όλα. Γιατί όταν διασύρει έναν εθνικό θησαυρό, γιατί αυτό είναι η Ακρόπολη, και μάλιστα όταν προσπαθεί να το κάνει διεθνώς, τότε στρέφεται εναντίον της χώρας. Τόσο απλό. Θα μου πείτε, τους νοιάζει;

Α, και να μην το ξεχάσω. Ο Τσίπρας ακόμη να ανεβεί στην Ακρόπολη.

Βούτυρα, έλαια, λίπη

Αν χρειάζονται κάτι τα μουσεία, οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μνημεία είναι ό,τι σχετίζεται με την βελτίωσή τους κι αν χρειάζεται κάτι το κοινό είναι όλα εκείνα που δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να απολαύσει την επίσκεψή του. Εύκολη πρόσβαση, καλή υποδοχή και εξυπηρέτηση, χώρους υγιεινής αμέμπτου καθαριότητας και σίγουρα ένα καφέ, αναψυκτήριο, κάτι τέλος πάντων για να ξαποστάσει μετά, αλλά και ένα πωλητήριο για τα αναμνηστικά του.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη δηλαδή, ότι του είναι απαραίτητα τα… «βούτυρα, έλαια λίπη» για να θυμηθώ μια παλιά, ελληνική κωμωδία. Ούτε κρασάκια, τσιπουράκια, λουκάνικα και φάβες, μαντολάτα και μαστίχες… Αν γίνομαι αντιληπτή δηλαδή…

Γιατί όλα αυτά μπορεί μεν να είναι υπέροχα, πλην όμως, τι δουλειά έχουν δίπλα στα μνημεία; Χάθηκαν τόσοι χώροι σε κάθε πόλη για να μπορούν να δείξουν οι παραγωγοί τα τοπικά προϊόντα τους και πρέπει να τα βάλουμε στ΄ αρχαία; Δεν ξέρω πώς το σκέφτηκε το υπουργείο Πολιτισμού και ο ΟΔΑΠ (Οργανισμός Διαχείρισης Αρχαιολογικών Πόρων), που ασφαλώς και πρέπει να αυξήσει τα έσοδά του, όχι όμως και να κάνει τα μνημεία πανηγύρι…

Γιατί, τι άλλο νομίζετε, ότι μπορεί να είναι αυτές οι «εκδηλώσεις γευσιγνωσίας και παρουσίασης γαστρονομικών προϊόντων και μαθημάτων – masterclasses!», που μόλις αναγγέλθηκε, ότι θα λάβουν χώρα το καλοκαίρι σε καμιά εικοσαριά αρχαιολογικά σημεία σε όλη την Ελλάδα.

Θα μου πείτε, λίγη …τσίκνα ποτέ κανέναν δεν έβλαψε, το αντίθετο μάλιστα άρεσε πολύ και στους αρχαίους, όπως μαθαίναμε στο σχολείο, αλλά εδώ είναι ολοφάνερη η εύκολη λύση, της ενοικίασης δηλαδή, που επιστρατεύθηκε, χωρίς πολύ σκέψη. Δεν συζητώ για την πιθανότητα όποιων καταστροφών, γιατί είμαι σίγουρη, ότι οι αρχαιολόγοι και οι φύλακες θα επαγρυπνούν, από την άλλη όμως είναι και ένα ρίσκο. Αλλά το κυριότερο είναι, ότι πρόκειται για μία κακή αρχή, που θα ανοίξει ορέξεις —και όχι για ξεροτήγανα και κοπανιστή— για επεκτάσεις και αλλαγές επί τα χείρω, αλλοίωση της εικόνας των μνημείων εν τέλει και υποβάθμισή τους. Το θέλουμε αυτό;