Κυριακή του Μαΐου, δυο χρόνια πριν, κι ο Αλέξης Τσίπρας ανέβαινε επιτέλους στην Ακρόπολη. Κοσμοϊστορικό ήτο το γεγονός, διότι άγνωστο αν ο αρχηγός είχε ξαναπάει με το σχολείο ή είχε κάνει κοπάνα εκείνη τη μέρα – ήταν κι οι υποχρεώσεις στα μαθητικά συμβούλια πολλές – επιβαλλόταν όμως πλέον, να λάβει προσωπικά θέση για το «τσιμέντωμα» της Ακρόπολης. Διότι, έτσι του έλεγαν οι υποτακτικοί του…

Δύο χρόνια μετά, ένα ηχηρό χαστούκι ήρθε κι άστραψε – έστω και θεωρητικώς- στις παρειές των εμπλεκομένων σ΄αυτή τη επιχείρηση συκοφαντίας, που μαινόταν για μήνες εναντίον των επιστημόνων που εκτέλεσαν τα έργα, της υπουργού Πολιτισμού που τα υπερασπίστηκε και της κυβέρνησης φυσικά. Όταν ολόκληρη UNESCO αποφαίνεται, ότι το έργο του Μανόλη Κορρέ είναι άριστο κι ότι οι εργασίες αποτελούν πρότυπο συντήρησης κληρονομιάς σε παγκόσμιο επίπεδο ας έρθει μετά ένας Τσίπρας να μας μιλήσει για «ιδιοκτησιακή νοοτροπία και αυταρχισμό»!  Ή μία Σία (Αναγνωστοπούλου) που εξαπέλυε μύδρους εναντίον των έργων στον ιερό βράχο, να τολμήσει τώρα να τα βάλει με την UNESCO. Ακόμη και μία αοιδός, η Ραλλία (Χρηστίδου), που πραγματοποιούσε …αυτοψίες ως ειδήμων ελέγχοντας τον καθηγητή Κορρέ, να κληθεί να απαντήσει στα πορίσματα των ειδικών!

1

Ότι όλη αυτή η δυσφημιστική εκστρατεία που είχε οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ έβλαπτε πρωτίστως τη χώρα, ποσώς τους ενδιέφερε όμως. Και δεν περιμένει κανείς βεβαίως μία ομολογία λάθους, πόσο μάλλον μία συγνώμη, αφού με σημαία την παραπλάνηση και την εξαπάτηση, ακόμη και τώρα επιχειρούν να διαφύγουν στρεψοδικώντας.

«Έχει ο καιρός γυρίσματα να πληρωθούν τα κρίματα», λέει όμως η παροιμία. Και μαζεύτηκαν πολλά.  Όπως και οι τιμωρίες, που ήρθαν – κάποιες απροσδόκητα-  να αποκαλύψουν συνωμοσίες και βρώμικα παιχνίδια και επιτέλους να αποκαταστήσουν την αλήθεια. Διότι αν πόρισμα της UNESCO είναι μία γερή κατραπακιά, άλλο τόσο είναι και η υπόθεση Γεωργούλη.

Όταν έστηναν στον τοίχο τη Λίνα Μενδώνη για τον Λιγνάδη, υποστηρίζοντας ότι η ίδια και ο Μητσοτάκης κάλυπταν βιαστές και ότι ολόκληρη τη ΝΔ είναι κόμμα παιδεραστών, πόσο ευτυχείς είναι άραγε τώρα, με τον ωραίο ευρωβουλευτή τους. Αν η Μενδώνη όφειλε, κατά τη γνώμη τους, να γνωρίζει το ποιόν του Λιγνάδη, ο Τσίπρας κατ΄ αντιστοιχία δεν θα έπρεπε να ξέρει ποιον βάζει στα ψηφοδέλτιά του; Για να μη θυμηθώ, ότι στην ντουλάπα τους κρέμεται ακόμη ο σκελετός της υπόθεσης εκείνου του ακατανόμαστου πρέσβη της Βενεζουέλας, που ριχνόταν ξεδιάντροπα στις γυναίκες υπαλλήλους, γεγονός που γνώριζαν αλλά συγκάλυπταν επιμελώς. Εδώ όμως είναι ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς να καλύψουν το καμάρι τους.

Μικρονοϊκές υποψήφιες, πρωινατζούδες και μεσημεριατζούδες των καναλιών, ομοίως και καλλιτέχνιδες έχουν επιστρατευθεί ωστόσο για την αντιστροφή της κοινής γνώμης, άλλοτε ρίχνοντας εμετικά την ευθύνη στην παθούσα και άλλοτε καταφεύγοντας στον πρότερο καλό βίο του ευρωβουλευτή-ηθοποιού (ή και τα δυο μαζί). Χωρίς να απουσιάζει και ο πανταχού παρών Μπιμπίλας, που έσπευσε κι αυτός προς υπεράσπιση. Και με αποκορύφωμα, την  κυρία Ζανέτ Τσίπρα –ναι, η αδερφή του προέδρου-  που έφθασε να τουιτάρει ότι «Ο Αλέξης Γεωργούλης δεν παρενοχλεί. Τον παρενοχλούν, ανόητες». Προσθέτοντας μάλιστα, ότι ξεκινά κίνημα υποστήριξής του! Διότι το κόμμα της μπορεί να τον διέγραψε, αλλά η καλή της καρδιά δεν το αντέχει.

Πρόβλημά της, γιατί εμείς άλλα δεν αντέχουμε. Όλη αυτή την τοξικότητα, που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ βρωμίζοντας τις ζωές μας καθημερινά.

Διαβάστε επίσης:

Αλέξης Τσίπρας: Μη μου μιλάς για καλοκαίρια, γι΄ ακρογιαλιές κι αστέρια…