Και εγένετο σταρ! Παιδί για εξώφυλλο, όχι αστεία… Αστραφτερό βλέμμα, ομοίως και οδοντοστοιχία, θεληματικό πηγούνι όπως το ήθελαν τα ροζ μυθιστορήματα της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, με χωρίστρα ξυράφι, γαλανό μάτι και κορμί γυμνασμένο, με κινήσεις άνετες, αυτάρεσκες, σίγουρες και λόγο μεγαλοαστού και κοσμοπολίτη.

Ένα άλλο πρότυπο. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα μας είχε έρθει με νταούλια και χορούς κι αν μας παραμύθιαζε, ότι θα σκίσει μνημόνια και τα τοιαύτα κι ότι οι Ευρωπαίοι θα μας προσκυνούσαν, τούτος εδώ είναι παίκτης σε πολύ πιο πάνω λέβελ.  Το προλεταριάτο μάλλον δεν του λέει τίποτε, το αυτό και οι ταξικοί αγώνες. Όσο για την ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι γι΄αυτόν βιβλίο με λευκές σελίδες. Άλλωστε ο Στέφανος Κασσελάκης όλα αυτά τα προσπερνάει. «Η υποψηφιότητα μου είναι ριζοσπαστική όπως και η ζωή μου», δηλώνει. Έτοιμος  να παραλάβει ένα «μαγαζί» στην πτώση του και να το κάνει καινούργιο! Να αναμετρηθεί με τον Μητσοτάκη και να τον νικήσει!

Οποία έπαρση και αλαζονεία το άτομο!

Τέτοιο κάζο όμως, μόνο με την νύχτα των εκλογών μπορεί να συγκριθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, μοιράζοντας εγκεφαλικά και προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις απελπισίας, θυμού, κατάθλιψης –δεν τα λέω εγώ, ο Τσίπρας τα είχε πει- όταν βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα; Το αυτό και τώρα. Αλλά δύο τέτοια αξιντάν, τόσο κοντά το ένα στο άλλο, δεν αντέχονται, το ομολογώ.  Διότι εκεί, που μοίραζαν τα κουκιά μεταξύ τους, κατά τα συνήθη, να σου πετιέται ένα κοκόρι από το πουθενά. Καμαρώνει και φουσκώνει και μοστράρει το λειρί του, σνομπάρει το κοτέτσι και τραβάει όλα τα βλέμματα επάνω του. Είναι ο νέος, είναι και ωραίος!

Μπροστά του ο Ευκλείδης μοιάζει με εμμονικό καθηγητή επαρχιακού λυκείου και ο Νίκος Παππάς ως κομματικό απολίθωμα του παρελθόντος. Όσο για την Αχτσιόγλου, μοναδικό σύγχρονο στοιχείο πάνω της, η εμφάνισή της. Όταν την ακούει κάποιος μόνον να μιλάει,  νομίζει ότι πρόκειται για φοιτήτρια της Νομικής στη δικτατορία με αμπέχονο και ταγάρι.

Με το δίκιο του αφρίζει ο Τζουμάκας –οι άλλοι είναι είτε σε σοκ, είτε σε καταστολή ή στην καλύτερη περίπτωση ψελλίζουν διάφορα ακατάληπτα.

Πώς δηλαδή από «παιδιά του λαού» -δεν είναι το πρώτο σύνθημα του ΚΚΕ που κλέβουν- να βρεθούν ξαφνικά μ΄ ένα Αμερικανάκι,  εφοπλιστή,  επιχειρηματία και ό,τι άλλο, με καταγωγή από την Εκάλη, με προϋπηρεσία στον οίκο του διαβόλου του καπιταλισμού –διάβαζε Goldman Sachs – και με δηλωμένη gay ταυτότητα, που έσκασε ως αερόλιθος στη μούχλα της Κουμουνδούρου.

Και πού είναι κύριε –σου λέει- οι κομματικές περγαμηνές σου; Σε πόσες πορείες πήρες μέρος; Περιφρούρηση, αφισοκόλληση, καταλήψεις έκανες; Μολότοφ έχεις πετάξει; (έστω κανένα αυγό). Ξύλο έχεις φάει; Τι έχεις διαβάσει από Μαρξισμό –Λενινισμό; Πού ήταν ο μπαμπάς σου στο Πολυτεχνείο; Τι ξέρεις εσύ από αντικαπιταλιστικούς αγώνες; Και τι σου θυμίζει η Γένοβα;(εκτός από το ότι είναι μια …ωραία  πόλη…)

Τόσοι αγώνες στις πλατείες, τόσες διαδηλώσεις, άνθρωποι που έφαγαν τα νιάτα τους -σαν τον Τζουμάκα- στα κομματικά όργανα και τις συνελεύσεις, είναι να μην εξανίστανται με τον νεαρό υποψήφιο και το απίστευτο θράσος του;  Μόνον ο  Πολάκης, λένε ότι τον πήρε κάτω από τις φτερούγες του, ολοκληρώνοντας το σκηνικό ακραίου εκνευρισμού,  που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ…

Ιδού όμως ο  Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω επικοινωνιακής χλαπαταγής! Το πρόσωπο της ημέρας εκ του μηδενός, εκπροσωπώντας ένα νέο είδος μάρκετινγκ, άγνωστο στα καθ΄ημάς, περισσότερο απολιτίκ και πολύ λιγότερο πολιτικό.  Κάποτε έλεγαν «Κορίτσια …ο Μπάρκουλης». Τώρα λένε « ΣΥΡΙΖΑ …ο Κασσελάκης».

Διαβάστε επίσης:

Το θέμα της θεσμικής μνήμης και του rotation

Στέφανος Κασσελάκης: Ιδού η απόφαση του Αρείου Πάγου για την οικογένεια του υποψήφιου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ

Κασσελάκης: Παραιτούμαι της αστυνομικής φρουράς – Μου κάνουν πόλεμο