«Εδώ εμείς έναν συνεργάτη παίρνουμε και τσεκάρουμε τι καπνό φουμάρει πριν τον βάλουμε στο μαγαζί μας»…  Α, μάλιστα, μαγαζί είχαν οι Ράδιο Αρβύλα και δεν το είχαμε καταλάβει…

Ορθώς όμως έκαναν και τσέκαραν τους συνεργάτες τους, γιατί στη δουλειά, έτσι πρέπει να είναι κανείς, σοβαρός. Να υποθέσω λοιπόν, ότι έψαξαν το ποινικό του μητρώο; Ή μήπως ήταν υπερβολή, βρε αδερφέ κάτι τέτοιο; Έτσι ρώτησαν τα φιλαράκια, τι σόι τύπος είναι αυτός, γιατί θα τον βάλουμε στο μαγαζί μας και θέλουμε να ξέρουμε μήπως μας εκθέσει. Εξάλλου, πόσοι είναι τέλος πάντων εκεί στη Θεσσαλονίκη, όλοι λίγο -πολύ δεν γνωρίζονται μεταξύ τους; Κι αφού πήραν τις εγγυήσεις επί του προσώπου προχώρησαν.  Συνέταιρος στο μαγαζί μπήκε, έστω και με μικρότερο ποσοστό κι ο χρόνος περνούσε.

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια για την ακρίβεια, στις διπλανές καρέκλες, στα ίδια γραφεία, στην ίδια οθόνη. Δεν ήταν ένας τύπος, που τον είδαν μια – δυο φορές και τέλειωσε. Αντίθετα ήταν ο τύπος με το νοσηρό μυαλό και τις χυδαίες πράξεις, με την αηδιαστική συμπεριφορά – παρενόχληση επί της ουσίας – των γυναικών γύρω του και κανένας τους δεν κατάλαβε τίποτε. Τέτοιο ταλέντο το άτομο. Να ξεγελάει τους αητούς της πιάτσας, τα τσακάλια της αγοράς – μαγαζί δεν είπαμε; – να τους παίζει στα δάχτυλα και να τους ταΐζει κουτόχορτο. Αυτούς, που με την εξυπνάδα τους καλυβώνουν ψύλλο, με το ήθος τους ξεμπροστιάζουν τις ατασθαλίες των δημόσιων προσώπων, με την δημοκρατική τους συνείδηση κατακεραυνώνουν τους φαύλους πολιτικούς. Τι, έχετε αντίρρηση; Αυτά δεν πιστεύουν ότι είναι;

Κάτι λιγότερο από ένα χρόνο πριν, όταν ξέσπαγε η υπόθεση Λιγνάδη, οι Ράδιο Αρβύλα βάζοντας στο στόχαστρο τη Λίνα Μενδώνη ζητούσαν επιτακτικά την παραίτησή της ως υπεύθυνης του διορισμού του, διότι όφειλε να ξέρει, όπως έλεγαν, το ποιόν του. Δεν θα πάρουμε την ιστορία πάλι από την αρχή, όλοι έχουμε διαμορφώσει την άποψή μας, για το τι ακριβώς συνέβη. Εκείνοι όμως ειδικά, αδιαφορώντας για την αλήθεια και αντίθετα ακολουθώντας τη γνωστή συριζαίικη γραμμή, που ενέπνεε τους υβριστές του Διαδικτύου ζητούσαν την κεφαλή της επί πίνακι.

Μία από τις χειρότερες τιμωρίες πιστεύω, είναι να βρεθεί κανείς αντιμέτωπος με όσα έχει πει και έχει κάνει σε άλλους. Κι από κριτής να γίνεται κρινόμενος. Αν εκείνοι δεν πίστεψαν την Μενδώνη, εμείς γιατί να πιστέψουμε αυτούς; Αν εκείνοι την κατήγγειλαν για συγκάλυψη, εμείς γιατί να μην κάνουμε γι΄ αυτούς το ίδιο; Ακόμη κι αν η Μενδώνη ως υπουργός, έχει αυξημένη ευθύνη, ενώ οι Ράδιο Αρβύλα είναι «απλοί» διασκεδαστές – δεν ξέρω πώς ακριβώς αυτοπροσδιορίζονται – η πραγματικότητα λέει, ότι μπορεί να είναι εξόχως επιδραστικοί στο κοινό. Κι όχι μόνον οι ίδιοι αλλά όσοι έχουν «βήμα», κυρίως στην τηλεόραση για να εκφράζουν τις απόψεις τους. Άλλωστε η ευθύνη και η ευθιξία δεν μετρώνται μόνον από τη θέση που κατέχει κανείς, αλλά από τη γενικότερη στάση του στην κοινωνία.

Ας πούμε όμως, ότι ο καθένας δικαιούται να έχει πλάνη περί τα πράγματα, όπως λέει η δικαιοσύνη, έτσι ο Κανάκης και οι συν αυτώ δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν. Μόνον, που ούτε και τώρα θα έχουν αντιληφθεί πόσο σοβαρό είναι για τους ίδιους το σκάνδαλο. Γιατί το να εκτρέφεις στους κόλπους σου τέτοια βδελυρή προσωπικότητα αντανακλά και σε σένα. Γιατί να πιστέψω κάποιον, που κοροϊδεύει τον Μητσοτάκη φερ΄ επείν, λέγοντας, ότι δεν ξέρει τι του γίνεται, όταν αγνοεί, τι συμβαίνει μέσα στο δικό του μαγαζί… Κουρελού διάτρητη η αξιοπιστία τους, που δεν μπαλώνεται εύκολα.