Προσοχή τέρατα! Βάλτε τις φάτσες τους παντού!

«Μετά την μήνυση απομακρύνθηκαν από εκεί», διαβάζω. Δεν μου φτάνει. Δεν μου φτάνει καθόλου. Θέλω να τις δω. Να δω τα πρόσωπά τους σε όλες τις εφημερίδες, στις ιστοσελίδες, στα μέσα κοινωνικές δικτύωσης. Σε αφίσες στους τοίχους, στα λεωφορεία, στα τρένα. Με την στάμπα πάνω τους: «Προσοχή τέρατα».

Δεν μπορώ να σκεφτώ ως τίποτε άλλο αυτές τις γυναίκες με τις βρωμερές και ανήθικες πράξεις τους, όπως καταγγέλλονται. Γυναίκες που γεννούν και μεγαλώνουν παιδιά, είναι αυτές; Που τα προστατεύουν και τα καθοδηγούν, υποτίθεται, στη ζωή; Γυναίκες που μπορεί να έχουν υποστεί κι εκείνες κακοποίηση, άρα ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό; Γυναίκες που τις υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο αν τύχει και βρεθούν σε παρόμοια θέση;

Η δυσοσμία που αναδύθηκε από το ορφανοτροφείο της απέραντης φρίκης, μετά την καταγγελία της Δόμνας Μιχαηλίδου, για μένα είναι ακόμη μεγαλύτερη από το γεγονός, ότι οι «θύτες» ήταν γυναίκες. Εκείνες απειλούσαν τα παιδιά, όπως καταγγέλλεται, ότι θα τα τιμωρήσουν στην «αποθήκη».

Εκείνες έβλεπαν τι γινόταν και άγνωστο τι έπρατταν. Ή μήπως επειδή πρόκειται για παιδιά με προβλήματα ήδη, έχοντας δεχθεί κακοποιητική συμπεριφορά με όποιο τρόπο, σκέφτονταν ότι δεν ήταν άξια να τους φερθούν σαν ανθρώπους. Τις λεπτομέρειες τις ακούσατε, τις ξέρετε όλοι…

Μέρες Χριστουγέννων και η κοινωνία δείχνει το χειρότερό της πρόσωπο. Αν όμως επί ένα δεκαήμερο τώρα, ασχολούμαστε με τους Ράδιο Αρβύλα και το μέλος της παρέας τους με τις χυδαίες συνήθειες και τις βρωμερές πράξεις εναντίον πρώην συντρόφων του, κι αν βλέπαμε –και βλέπουμε ακόμη, καθημερινά– τη φάτσα του παντού, θέλουμε το ίδιο να γίνει και μ΄ αυτές τις γυναίκες. Και όλους τους υπόλοιπους ασφαλώς, που εμπλέκονται σ΄ αυτή την αποτρόπαια υπόθεση, δυο βήματα, μπορεί να πει κανείς, απ΄ τα σπίτια μας.

Νομίζαμε, μέσα σε μια νεφελώδη αποστασιοποίηση που θέλαμε να έχουμε, ότι είχαν εκλείψει τέτοια περιστατικά και κάθε φορά, που κάτι παρόμοιο, μία κακοποίηση παιδιού ερχόταν στην δημοσιότητα λέγαμε, ότι είναι εξαίρεση. Σίγουρα για εξαίρεση πρόκειται, αλλά όταν μιλάει κανείς για παιδικές ψυχές οι αριθμοί δεν μετράνε. Ακόμη κι ένα παιδί κακοποιημένο, είναι ένας άνθρωπος βαθιά πληγωμένος, κι αυτό το τραύμα θα τον καθορίσει σε όλη του τη ζωή. Και είναι ντροπή και όνειδος για την κοινωνία που το ανέχεται ή μπορεί και να το συγκαλύπτει…

Δεν αρκεί να δηλώνουμε όλοι, ότι πέφτουμε από τα σύννεφα όταν αποκαλύπτεται ένα κολαστήριο σ΄ αυτό. Πού είναι η πολιτεία που έχει την ευθύνη για τη λειτουργία όλων αυτών των ιδρυμάτων; Τι είδους ελέγχους κάνει; Με τι κριτήρια προσλαμβάνει τα άτομα, που δεν είναι απλοί εργαζόμενοι, έχουν ένα υπεύθυνο και σοβαρό έργο. Για να μη πω για τα «διοικητικά συμβούλια»… Τι δουλειά κάνουν ακριβώς;

Άκουσα την κυρία Μιχαηλίδου να λέει, ότι μέσα στους επόμενους έξι μήνες θα έχει γίνει έλεγχος σε όλες τις παρόμοιες δομές. Πολύ καλά θα κάνει και μπράβο της, αλλά φοβάμαι, ότι δεν θα βρει τίποτε. Θα έχουν προλάβει να τα κουκουλώσουν όλα. Έτσι δεν γίνεται πάντα;