Πού είναι τα πλήθη οέοοοοο; Και πού οι θαυμαστές; Πού είναι οι ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα; Και πού οι παρακλήσεις για μπιζ από το συνεπαρμένο ακροατήριο; Κι αν πεις και για τ’ αυτόγραφα… Διότι τρεις κι ο κούκος μου φάνηκαν εμένα -και δεν είναι ανάγκη να ρωτήσετε ποιος ήταν κούκος… Έτσι υποδέχονται εκεί στο Χάρβαρντ τα μεγάλα μυαλά της Ευρώπης, τους φωστήρες της διανόησης και της πολιτικής, τους σκληροτράχηλους επαναστάτες και μπαρουτοκαπνισμένους αγωνιστές;
Απαράδεκτα πράγματα έχω να πω… Μηδέν στην φιλοξενία, τους βάζω και υπό το μηδέν στην διοργάνωση… Ολόκληρον Αλέξη τους στείλαμε για ν΄ ανοίξουν εκεί τα στραβά τους και να μάθουν πώς καταργούνται τα μνημόνια μ΄ έναν νόμο κι ένα άρθρο, πώς κλείνουν οι Τράπεζες στο άψε-σβήσε και πώς γίνονται τα σωστά δημοψηφίσματα -αυτό μόνον για προχωρημένους – κι αυτοί, ίσα που με το ζόρι μαζεύτηκαν καμιά εικοσαριά άνθρωποι, που δεν ξέρω και πώς έκρυβαν το χασμουρητό τους δηλαδή, από τη βαρεμάρα τους. Αμερικανάκια, τι περιμένεις. Από την άλλη, στην χώρα του κινηματογράφου «Το μόνο πράγμα που χρωστάει ένας ηθοποιός στο κοινό του είναι να μην τους κάνει να βαριούνται», είχε πει ο Μάρλον Μπράντο αλλά ας μη συγκρίνουμε μεγέθη…
Στο μεταξύ δακρύβρεχτη υποδοχή -να πέσουν στα πόδια του εν ανάγκη- ετοιμάζουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ για τον πρώην άχαστο, πρώην πρόεδρο και πρώην αρχηγό τους, διότι σε λίγο θα κινδυνεύουν να μην περνάνε ούτε απ’ έξω από την Βουλή. «Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα. Πες μου πως υπάρχει ελπίδα ακόμα…», άδουν ομαδικώς, μόνον ο Φάμελλος φαλτσάρει κομματάκι, που καλόμαθε στην αρχηγία (αλλά όχι αυτή σε εκείνον…). Πολιτικό κεφάλαιο, σου λέει, είναι για τον τόπο ο Αλέξης, μεγάλη μορφή του αριστερού κινήματος και τα τοιαύτα. Κι εμείς, πώς δεν το καταλάβαμε βρε παιδιά, σε άλλη χώρα συνέβαιναν αυτά; Αλλά μωραίνεται ο άνθρωπος απ’ την απελπισία κι απ’ όπου μπορεί κοιτάει να πιαστεί. Κατανοητό.
Μόνον η Ζωή ξέρει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους και τον πρώην σύντροφο σε ένα λαγούμι. Εκεί του αξίζει να είναι, λέει, και εκεί θα τον κρατήσει, όπως υπόσχεται στους οπαδούς της – κάτι σαν Κωσταλέξι ένα πράμα- όσο κι αν το όλον ακούγεται ανατριχιαστικό. Πώς θα το καταφέρει αυτό, δεν γνωρίζω αλλά έχει και τα δίκια της. Πάνω στο κρεσέντο της, να τρέχει μαραθώνιο στην ανηφόρα κατατροπώνοντας αντιπάλους και να επανασκύψει ένας Τσίπρας; Σαν εφιάλτης ακούγεται. Ρίξ’ τον λοιπόν σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι να μάθει να φέρεται.
Αστικές ευγένειες και καλοσύνες, τέλος ως εκ τούτου και τρόποι καλής συμπεριφοράς, ομοίως. Κατάλοιπα μικροαστισμού όλα αυτά, δεν ταιριάζουν σε μια επαναστάτρια του βεληνεκούς της Ζωής. (Τι είδους πάντως, δικής της εμπνεύσεως, επανάσταση είναι αυτή, χωρίς πολιτική σκέψη και λόγο, θα σας γελάσω.) Κι αν την κατηγορούν μερικοί για ιδεολογική σύγχυση, λαϊκισμό και καιροσκοπισμό, διανθισμένα με την γνωστή, ακατάσχετη λογοδιάρροιά της δεν ξέρουν, τι τους γίνεται, απαντά η ίδια.
Κι αν με ρωτάτε κι εμένα όμως, καλά κάνει. Διότι αυτό με τις υποχρεωτικές χαιρετούρες και τις υποκριτικές φιλοφροσύνες και ευχές παραπάει. Σε επόμενη επέτειο λοιπόν, μικρή ή μεγάλη, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν έδινε και κανένα …χαστούκι αντί για ο χέρι της. Έπειτα έρχεται και το Πάσχα με τα κόκκινα αυγά, κι αυτά πολύ χρήσιμα είναι για ανάλογες αντιδράσεις…
Αλλά φτάνει με τη Ζωή. Την βαρεθήκαμε αν και δεν άρχισε ακόμη να ξεφουσκώνει. Προσωπικά βαρέθηκα να βλέπω και το σετάκι Κωστάκης –Αντωνάκης να κατεβαίνουν ως αχτύπητο δίδυμο σε εορτάς και πανηγύρεις σαν τα Κατσαμπάκια, που έβαζαν φωτιά στις πίστες της δεκαετίας του ΄60 με τις μαμάδες μας να χορεύουν rumba, samba και pasodoble.
Λίγη από τη χάρη και το κέφι τους να είχαν οι τωρινοί… Porompom pón, poropo, porompom pero, peró,/ poropo, porom pompero, peró,/ poropo, porompom, όπως έχω να δηλώσω.
Διαβάστε επίσης:
Καλλιμάρμαρο: H Μενδώνη βάζει «φρένο» στη μεταλλική κατασκευή που έκρυβε το Στάδιο
Η Χρυσή Βαρδινογιάννη επίσημα στο πλευρό του Νικόλαου στο Τατόι (video)
Γιώργος Λάνθιμος και ιστορίες φωτογραφίας – Μια αλλιώτικη έκθεση
