«Φεύγω, τώρα φεύγω», τους είπε. Γύρισε το βλέμμα πίσω και συνάντησε στα μάτια τους τον ορυμαγδό των ηττημένων… Πρόσωπα βαριά κι αγέλαστα, χείλη σφιγμένα, κορμιά σκυφτά… «Αλλά θα σας αφήσω ένα μεγάλο δώρο. Να το έχετε να με θυμάστε!», πρόσθεσε για να τους δώσει κουράγιο στις δραματικές εκείνες στιγμές, όταν ο κόσμος όλος βούιζε με την ξευτίλα τους. Και τους δώρισε Κασσελάκη!

Ό,τι έχει ο καθείς, θα πείτε. Διότι άλλοι δωρίζουν πλοία, άλλοι ασθενοφόρα, περιπολικά έστω, έργα τέχνης εν ανάγκη, τέτοια πράγματα, κοινωφελή και χρήσιμα την σήμερον ημέραν, ο Τσίπρας όμως, εκεί πάνω στον πανικό του, που όπου φύγει …φύγει μπροστά στην ρετσινιά της κατρακύλας, τους άφησε ό,τι βρήκε μπροστά του. Τον ομορφονιό από το Αμέρικα, που δεν σκάμπαζε μία από πολιτική -ούτε και από Ελλάδα- που η Αριστερά έως και άγνωστη λέξη ήτο στην σφαίρα των γνώσεών του αλλά για κάποιον μυστηριώδη λόγο του θύμιζε τον εαυτό του! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Πώς θα τον κρίνει η Ιστορία, ούτε που με νοιάζει, έχει πολλά χειρότερα άλλωστε για τη γούνα του, που δεν παραγράφονται. Αλλά να βγαίνει τώρα καβάλα στο καλάμι ο αγνώμων νεανίας αλαλάζοντας …Πέτα τον ΣΥΡΙΖΑ απ΄το τραίνο, πώς το αντέχει άραγε; Ντροπή καμία; Ή που έρχονται κάτι τριτοτέταρτοι της πολιτικής και του τρίβουν στη μούρη, αναιδέστατα οι αχρείοι, όλα όσα πασχίζει να καταχωνιάσει βαθιά στα σκοτεινά ντουλάπια μαζί με τους άλλους σκελετούς.

Διότι είναι κατάντια να σε φτύνει κι ο Λαφαζάνης ακόμη, που ξύπνησε, μέσα στην αναμπουμπούλα κι αυτός για να στολίσει με κοσμητικά του τύπου «δήμιος και εκτελεστής του εξευτελισμού του» τον πρώην πρωθυπουργό του και από χρόνια πάντως, πολιτικό του αντίπαλο. Oh mon dieu, κοίτα ποιος μιλάει βεβαίως, αν θυμηθώ εκείνες τις τραγελαφικές ώρες της επαπειλούμενης χρεωκοπίας με τα «πέντε βήματα» του Λαφαζάνη για την μετάβαση στη δραχμή (ακόμη και τώρα όταν περνάω από το Νομισματοκοπείο κρύος ιδρώς με διαπερνά) και την απύθμενη αφέλεια του ανθρώπου για την βοήθεια από το ….ξανθό γένος και τον Πούτιν προσωπικά.

Ή ο Αντώναρος – λέγε με και κεφαλοκλείδωμα, μηδέν παρεξήγησις- που τον αδειάζει εξακολουθητικώς, με κομψές φράσεις του τύπου «Ο Τσίπρας δια της σιωπής του έθεσε ο ίδιος τον εαυτό του στο περιθώριο» και άλλα τέτοια, τώρα βεβαίως, που …αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι όλοι εκεί μέσα είναι «πολιτικά λαμόγια», όπως κατηγορηματικά μας πληροφόρησε. Είδηση που συντάραξε, πρέπει να πω, την Γεροβασίλη και τους λοιπούς τεθλιμμένους συγγενείς, διότι τέτοια απώλεια πώς να την διαχειριστούν οι άνθρωποι. Κουράγιο όμως. Eδώ δεν έκλαψε ο Καραμανλής, που τον έχασε από groupie, τόσα χρόνια στην αυλή του, θα το αντέξετε κι εσείς. (Αχ, αυτή η νύχτα στο Gazi Live τι φρούτα έβγαλε!)

Αλλά τίποτε δεν πονά περισσότερο από την αυτοκριτική κι ας γίνεται για λόγους κάθαρσης. Πόσα ουαί και ωιμέ να αναφωνήσει το ιερατείο της Κουμουνδούρου – κατά την ορολογία των αντιπάλων -και τι να διώξει τη μαυρίλα τους, που από πρώην κυβερνών κόμμα και πρώην αξιωματική αντιπολίτευση έφθασαν να κοντράρονται δημοσκοπικά με την Ζωή -καρδούλες- και να ξεκατινιάζονται στους δρόμους και στους διαδρόμους, στα σκυλάδικα και στα τηλεοπτικά παράθυρα, καταγγέλλοντας αποστασίες και στραβοκοιτώντας εναγωνίως προς την «Κεντροαριστερά με τους παλιούς όρους», όπως θέλει το υπό κατασκευήν κόμμα του ο πρώην – επίσης- ευνοούμενός τους…

Στο οποίο κόμμα, να σημειώσω πάντως, ότι κορυφαία τουλάχιστον θέση, απαιτεί το φιλοθεάμον κοινό να καθέξει η darling Θεοδώρα, πιστή θεραπαινίς του Στέφανος, μαχητική επαναστάτρια -ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτό- δεινή χρήστης του λόγου -αξέχαστη η ατάκα της «τον ήπιαμε» – και άξια εκπρόσωπος της νέας, ακομπλεξάριστης τάξης πραγμάτων, που ανατέλλει.

Κι ας έρθει μετά ο Πολάκης να αποδείξει, αν μπορεί, τις εξωχώριες δραστηριότητες του λαμπρού αστέρα της πολιτικής, που άφησε δουλειά στρωμένη (;) για να …σώσει την Ελλάδα. Κι ας έρθει κι ο Κοτζιάς -παλιός και μη εξαιρετέος, υπαρχηγός κι αυτός του Τσίπρα – να μας μιλάει με νεολογισμούς για τους «νεοχουλιγκάνους, νεοδεξιούς και νεογραφειοκράτες» οπαδούς του νέου αρχηγού…

«…Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει/ η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·/ ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει· / κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε / ζητώντας να γλιτώσουμε με την φυγή», έχει γράψει προφητικά ο Καβάφης στους «Τρώες». Να την περιμένουμε;