Από την φέτα – ναι, τη βαρελίσια- στον Μπελογιάννη. Από την Ραμάλα στο ιδιόκτητο εξοχικό στις Σπέτσες (στα Χάμπτονς θα πάει αργότερα). Από τα σούπερ μάρκετ και τις λαϊκές στον μνήμα του Γρηγόρη Λαμπράκη με γαρύφαλλο ανά χείρας. Από τις εκκλησίες και τα θαύματα στα «μπουζούκια» με τις σουίτες.
Από το «Θα γίνω πρωθυπουργός» (δύο θητείες θέλει κιόλας!) στην τιμή της φραντζόλας, ασχέτως που δεν την ξέρει! Από το «Είμαι ευκατάστατος και θέλω να λύσω τα προβλήματα της χώρας μας», αγκαλιά με όλα τα δεσποζόμενα και αδέσποτα ζωάκια που συναντά στο δρόμο του… Από το σπίτι, του 1,8 εκατ. που το αγόρασε γιατί «η πορεία μέχρι το Μαξίμου θα είναι ένα σύντομος περίπατος» στο άφαντο πόθεν έσχες…
Κατορθώματα των τελευταίων ημερών μόνον. Διότι, πού να τα προλάβεις όλα. Κιβωτός ανοησιών, ελαφρότητας, αμετροέπειας, ακραίου ναρκισσισμού, υπέρτατης αλαζονείας και άλλων επικίνδυνων φαινομένων.
Τι είναι τούτο;
Μπορώ να απαντήσω: Είναι ο τσάμπα περιοδεύων διασκεδαστής, είναι η ατραξιόν κάθε τσίρκου, που θα σεβόταν την ιστορία του και το κοινό του. Είναι το παιδί λάστιχο με τα ζογκλερικά κόλπα κατά πως φώναζαν παλιά: «Περάστε κόσμε! Εδώ η ασώματος η κεφαλή, εδώ το κορίτσι λάστιχο και η γυναίκα με το μούσι…». ΄Η όπως τραγουδούσε ο Ξυλούρης «Στο καφενείον “Η Ελλάς” ο σαλτιπάγκος / Πουλά τα νούμερα φτηνά /Δραχμή τα ακροβατικά / Οι αλυσίδες δωρεάν /Το πήδημα θανάτου δυο δραχμές χωρίς σκοινιά»…
Όχι πως θα επιδοθεί σε τέτοιες ακραίες επιδείξεις ο Κασσελάκης, αυτό έλειπε, αφού ο άνθρωπος διαπρέπει σε όλα τ’ άλλα. Και πρωτίστως στην αγάπη του για όλους εμάς!
Για την πατρίδα την Ελλάδα, που από μικρό παιδί την πονούσε(!), για «τον κόσμο της που έχει λεβεντιά και φιλότιμο», τον ΣΥΡΙΖΑ οπωσδήποτε (τι coup de foudre έρωτας ήταν αυτός!), για την Ικαρία επίσης, αφού «έχει αποδεχθεί την διαφορετικότητά μας» και για τον Τάιλερ ανυπερθέτως, γιατί «δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνον». Παρεμπιπτόντως κι εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ Μητσοτάκη, Ανδρουλάκη, Κουτσούμπα να κατεβαίνουν σε εκλογές με αγαπησιάρικα σλόγκαν για τις συντρόφους τους και γλυκανάλατες αφηγήσεις, πώς γνωρίστηκαν και πού πήγαν πρώτο ραντεβού…
Αλλά βέβαια, εδώ έχουμε Κασσελάκη. Νέα πολιτικά ήθη, χωρίς …πολιτική αλλά με πολλή κρεβατοκάμαρα, σαλοτραπεζαρία και άλλα δωμάτια για την πλήρη παρακολούθηση του δρώμενου τύπου Truman Show, που μας άνοιξε τους ορίζοντες των ριάλιτι και της κουλτούρας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πλήρως αποενοχοποιημένων πλέον και εν γνώσει των πρωταγωνιστών φυσικά. Πεδίον δόξης λαμπρόν για το γνήσιο τέκνο των social media, του life style και της φούσκας –αντανάκλασης του πραγματικού κόσμου, που σε κάνει βασιλιά και αυτοκράτορα και πρωθυπουργό εν προκειμένω κι ό,τι άλλο ονειρευτείς στον ύπνο σου.
«Θα ήθελα να είμαστε πάνω από το 20% και η ΝΔ κάτω από το 30%» είναι ένα δείγμα αυτής της ονειροφαντασίας. Πώς κάνουν οι μεθυσμένοι «οχτάρια» στο δρόμο; Ε, αυτός τα κάνει με το μυαλό. Ανήκεστος βλάβη.
Έναν δεν αγαπάει όμως ο Κασσελάκης, τον Τσίπρα. Εντάξει, δεν κομίζω γλαύκα, άλλωστε τα αισθήματα προφανώς και είναι αμοιβαία. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο τον πάει φαινομενικώς, επί της ουσίας όμως τον «καθαρίζει» συστηματικώς, διαπράττοντας την μία «πατροκτονία» μετά την άλλη. Μην του βγει ξαφνικά και θελήσει να πάρει το κόμμα πίσω –ό,τι έχει απομείνει από αυτό – διότι το βέβαιον είναι, ότι θα το κατάφερνε με την μία. Ως εκ τούτου ούτε καν για την κυβέρνησή «του» τον σκέφτεται – το άτομο έχει ξεφύγει- κι όχι υπουργό δεν θέλει να τον δει, ούτε καφετζή να του φέρνει τον καφέ στην Κουμουνδούρου.
Άλλο που ο πρώην πρόεδρος το παίζει άπελπις καβαφικός ήρωας, που «δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό». Κι η αλήθεια είναι, ότι με τέτοιο στραπάτσο, δικαιολογημένος είναι, αλλά να σπεύδει ο διάδοχος να τον βγάλει στη σύνταξη πριν τα 50; Αλήθεια πόσο βαρέα και ανθυγιεινά είναι πια τα ένσημα ενός πρωθυπουργού;
Στην «πέρα» Αριστερά ωστόσο, Αχτσιόγλου και Βαρουφάκης είχαν άλλα προβλήματα: Πώς να δείξουν την συμπαράστασή τους στον παλαιστινιακό λαό. Και η λύση βρέθηκε δια της παραδοσιακής μαντίλας, που ριγμένη ανέμελα στους ώμους σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, επέφερε καίριο χτύπημα στους Ισραηλινούς, οι οποίοι και οπισθοχωρούν ηττημένοι. Σχολικές αντιδράσεις…
Στην «πέρα» Δεξιά τέλος –πιο πέρα δεν έχει- βγαίνει μια ομορφούλα στο γυαλί και ανοίγει το στόμα της και λέει… και λέει… και μένουμε όλοι άφωνοι. Ολοταχώς πίσω! 19ος αιώνας , μην σας πω και 18ος! Όλος ο συντηρητισμός, η δυσκαμψία, η μισαλλοδοξία σε πακέτο. Να γελάς ή να κλαις; Ευτυχείς να είναι όλοι τους, που η Δημοκρατία επιτρέπει την ύπαρξή τους…
Διαβάστε επίσης:
Fitch: Επιβεβαίωσε την αξιολόγηση ΒΒΒ- της Ελλάδας, διατήρησε σταθερές τις προοπτικές – Βλέπει ανάπτυξη 2,3% το 2024
Τραμπ και Κασσελάκης: Επικίνδυνη για την δημοκρατία η θέση για τις εκλογές και το κράτος δικαίου