Ποιοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται στην Ελλάδα τον Πούτιν;

Που εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την εισβολή στην Ουκρανία ως ειρηνευτική επιχείρηση; Που βλέπουν ως δίκαιο έναν πόλεμο για την επιβεβαίωση της κυριαρχίας ενός σύγχρονου δικτάτορα;

Που ξεχνούν ότι οι Έλληνες μάχονταν ανέκαθεν στην ιστορία υπέρ βωμών και εστιών και δεν το αναγνωρίζουν τώρα σ΄ έναν άλλο λαό; Που έχουν ζήσει καταστροφές, λεηλασίες και σκλαβιές, άρα γνωρίζουν καλά τι σημαίνουν όλα αυτά. Που βαυκαλίζονται ακόμη με την ιδέα, ότι ο αυτοκράτωρ Βλαντιμίρ θα μας σώσει (όπως ΔΕΝ μας έσωσε ποτέ κανένας Ρώσος ή Σοβιετικός); Που πιστεύουν ότι τασσόμενοι με τον Πούτιν κάνουν …αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη; Που αποδέχονται εν τέλει, ότι οι μεγάλες δυνάμεις δικαιούνται να δημιουργούν σφαίρες επιρροής εις βάρος της ανεξαρτησίας των αδύναμων λαών, οι οποίοι οφείλουν να υποκύπτουν;

Αναζητώντας απαντήσεις δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ. Το μανιφέστο είναι έτοιμο και εκφωνείται σε κάθε περίσταση. Είτε πολιτιστικό γεγονός είναι αυτό (όπως διαφωνώντας για την ανάκρουση του ουκρανικού εθνικού ύμνου στη Λυρική ή στην Συμφωνική του Δήμου Αθηναίων), είτε στη …Βουλή, ανάγοντας σε μείζον ζήτημα την κατάργηση της συνεργασίας με ρωσικούς κρατικούς φορείς (π.χ. τα Μπαλέτα Μπολσόι), τη στιγμή που άλλες δυτικές χώρες διώχνουν ακόμη και καλλιτέχνες…

Το κυριότερο και χειρότερο όμως, είναι το περιεχόμενό του. Ψευδο-ουμανιστικές υποκρισίες περί παγκόσμιας ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών, το ασφαλές, υποτίθεται παραπέτασμα, που υποκρύπτει ωστόσο την αδυναμία παραδοχής της πραγματικότητας. Γιατί όταν βομβαρδίζονται άμαχοι και νοσοκομεία, κι όταν χιλιάδες άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους για να γλυτώσουν το θάνατο, κάποιοι στη χώρα μας επιδεικνύουν μία εγκληματική, σ΄αυτές τις στιγμές ουδετερότητα, κρατώντας ίσες αποστάσεις. (Κάτι που ουδέποτε στο παρελθόν έπραξαν απέναντι στην άλλη υπερδύναμη, την Αμερική). Χωρίς να λείπουν και εκείνοι, που απροκάλυπτα αναζητούν τα δίκια του Πούτιν. Και γιατί, όταν όλος ο κόσμος ανησυχεί, μήπως ξεσπάσει γενικευμένος πόλεμος, κάποιοι αγωνιούν μήπως χάσουν τον δικό τους κομματικό κόσμο… Ίσως γιατί βλέπουν στο πρόσωπο του ρώσου προέδρου έναν διάδοχο του Στάλιν. Σε μια πιο σύγχρονη μορφή βέβαια, δεδομένης της χρονικής απόστασης από τον «πατερούλη» και με μια ειδοποιό διαφορά ασφαλώς, καθώς ο «απόγονος» ως βαθύτατα θρησκευόμενος μπορεί να βάλει κάτω από τις φτερούγες του και νέες μάζες. Τους λυπάμαι.

Όργιο προπαγάνδας στα social media για όλα αυτά, παραποίηση των γεγονότων, παραπληροφόρηση, fake news, μη εξαιρουμένης και της χυδαιότητας πρωταγωνιστούν αυτές τις μέρες, αφού πλέον οι …τιμημένοι αγώνες δίνονται με τα νέα μέσα. Τέρμα οι πορείες με τις ντουντούκες, τα τραγούδια και τα συνθήματα, τέρμα οι αψιμαχίες με τα ΜΑΤ – αυτές είναι πλέον για κάτι παλιομοδίτες αντιεξουσιαστές – ο πόλεμος διεξάγεται από την άνεση του καναπέ και με την ανωνυμία δεδομένη. Παπαγαλάκια, καρακάξες, μπούφοι και όποιο άλλο πτηνό βάζει την «υπογραφή» του κάτω από πύρινες καταγγελίες, ασύστολα ψεύδη, ό,τι το έχουν ταΐσει, ό,τι έχει σκαρφιστεί το κεφάλι του. Άλλοι για να βγάλουν το μισθό τους εκτελώντας κανονική «εργασία», άλλοι το μίσος και τη χολή που έχουν μέσα τους, άλλοι _ οι «ιδεολόγοι»_ για να υπερασπιστούν την κομματική γραμμή, χωρίς σκέψη και χωρίς κριτική, άλλοι ανήκοντες απλώς στην κατηγορία των ηλιθίων.

Αλλά είναι καιρός να μετρηθούμε. Δεν ξέρω πώς θα γίνει αυτό αλλά επείγει να βρεθεί τρόπος. Ίσως με ένα απλό ερώτημα: Θα πηγαίνατε να ζήσετε στην Ρωσία του Πούτιν;