Ο ένας φορά γυαλιά πρεσβυωπίας, ο άλλος παίρνει απολυτήριο στρατού. Ο ένας ετοιμάζει ινστιτούτο (!) ως παλαίμαχος που είναι, ο άλλος δεν χάνει ευκαιρία για πάρτι, μπαρ, εστιατόρια, ταβέρνες και τραπεζώματα, συχνά δις και τρις ημερησίως. Ο ένας ταξιδεύει σε οικονομική θέση, ο άλλος μπορεί να αγοράσει και δικό του αεροπλάνο. Ο ένας εμμένει στο dress code των παλαιο-συριζαίων ήτοι σακάκι άνευ γραβάτας, ο άλλος ως οπαδός του fine dressing καμαρώνει μέσα στα εφαρμοστά κοστούμια του τιμώντας ανυπερθέτως το κατ’ εξοχήν αξεσουάρ ανδρικής ενδυμασίας.

Και εν τέλει, ο ένας εξαφανισμένος και ακριβοθώρητος –είδηση να τον εντοπίσει κανείς- ο άλλος επιζητώντας τη δημοσιότητα μέχρις αηδίας, να βρίσκεται παντού.

Γιατί αν μου πουν, ότι το είδος βγαίνει και σε κλώνους, δεν θα παραξενευτώ.

Ξέρετε… ένας στο στρατό ημι- φαντάρος, άλλος στο TikTok με πουλάκια, δεντράκια και καταγέλαστα λογύδρια, ασχημονώντας βάναυσα επί της Ελληνικής Δημοκρατίας, άλλος σε ανέμελη οικογενειακή βόλτα με Τάιλερ και Φάρλι, τρεις ταυτόχρονα σε πρωινάδικα καταγγέλλοντας το σύστημα, που δεν επιτρέπει τον διακτινισμό για μεγίστη προσφορά δόσης του αρχηγού και περισσότερη απόλαυση του φιλοθεάμονος κοινού, ενώ κι ένας –δυο ακόμη εντοπίσθηκαν σε αεροδρόμια, από όπου αναμένω τα σχετικά ντοκουμέντα.

Με τέτοιες σαρωτικές εμφανίσεις, τι να σου κάνει ο συνταξιούχος προκάτοχος; Που ακόμα να χωνέψει το caso pensato (και ουχί caso accidente), που του έτυχε στα μετα-επαναστατικά του, αρχηγός με κύρος, σου λέει αυτός, και με διεθνή αναγνώριση – κυρίως από κάτι τύποις δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής, αλλά δεν βαριέσαι- να βρίσκεται στα μετόπισθεν κι ούτε καν ως βοηθητικός. (Αλήθεια, επειδή δεν τα ξέρω αυτά ως βοηθητικός νοείται στον στρατό κι ο Κασσελάκης;) Προσχεδιασμένη γαρ η πλεκτάνη, αλλού στόχευε ως γνωστόν και αλλού κατέληξε.

Άντε να μαζέψει μετά, τα κομμάτια του ο Αλέξης κι άντε να βρει τίποτε νοσταλγούς της αριστερής του παρένθεσης να τον λυπηθούν. Πολύ αργά για όνειρα. Εφιάλτες μόνο. Ή όπως λέει και το τραγούδι … Μια παρένθεση και μόνο / Μέσα στο δικό σου δρόμο / Πως θα ήμουνα για σένα δεν φαντάστηκα… Ούτε κι αυτός το είχε ποτέ του φανταστεί, ότι σύντροφοι, που όμνυαν στο όνομα και στο πολιτικό του μεγαλείο θα έτρεχαν τώρα πίσω από τον αριστερο-καπιταλιστή, νέο πρόεδρο θαμπωμένοι από τη λάμψη του αστέρος, μαγνητισμένοι από τα χαρίσματά του –όποια κι αν είναι αυτά- και προφανέστατα ελπίζοντας, ότι θα τους φέρει ξανά στην εξουσία. Εκεί δεν βρίσκεται άλλωστε όλο το μυστικό της πρωτοφανούς αποδοχής ενός πολιτικού καραγκιόζη, πλην διαθέτοντος σε μεγάλα αποθέματα, λαϊκίστικα προσόντα;

Κι αν υπάρχουν ακόμη μερικοί, που παρατηρούν αποσβολωμένοι τα καμώματα του θεατρίνου, που έβγαλαν για αρχηγό κι αν αναρωτιούνται μήπως είναι αληθινά κάποια τοξικά νεφελώματα που περιβάλλουν τη μεγαλοπρέπειά του υπό την μορφή αδιευκρίνιστων οικονομικών, παράβασης των νόμων, χονδροειδούς αμετροέπειας κλπ. κλπ. σύντομα αναμένεται να εκλείψουν (ή να τους εκλείψει).

Αλλά ο Τσίπρας ξέρει. Όσο κι αν η διορατικότητα ποτέ δεν ήταν το φόρτε του, όπως πολλάκις έχει αποδειχθεί, τα σημάδια βγάζουν μάτι. ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνον Κασσελάκης με τους όποιους, λοιπούς αναγνωρίσιμους ακόμη, βωβούς κομπάρσους πλέον, να τους καταπίνει σύντομα η λήθη. Οι αστακοί και τα ντόνατς είναι γι’ αλλους.

Διαβάστε επίσης

Η χώρα έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις, όχι από συγκρούσεις και εσωστρέφεια – Οι καιροί ου μενετοί – Άρθρο παρέμβαση