Ζώο μου είναι ό,τι θέλω το κάνω. Παιδιά μου είναι ό,τι θέλω τα κάνω. Γυναίκα μου είναι ό,τι θέλω την κάνω. Ελλάδα, 21ος αιώνας. Ή μήπως πολλούς αιώνες πίσω;

Μοτίβο επαναλαμβανόμενο κι ας κάνουμε τους πολιτισμένους. Κι από την άλλη, γείτονες, φίλοι, συγγενείς, όλοι τους με το στόμα κλειστό, ακόμη και μπροστά σε βίαιες και βδελυρές πράξεις, που προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό. Μια ομερτά τόσο πιο ισχυρή όσο πιο μικρή η κοινωνία. Λίγοι, ελάχιστοι αυτοί, που θα μιλήσουν πριν το έγκλημα. Οι περισσότεροι μετά, κάποιοι άλλοι ποτέ. Κι ο κόσμος πορεύεται έτσι, μέσα σ΄ένα ποταπό ψέμα όπου η συγκάλυψη ανάγεται σχεδόν σε υποχρέωση.

Αλλά να, που η άγρια κακοποίηση ενός ζώου έρχεται να κτυπήσει καμπανάκι, να εγείρει συνειδήσεις, να δοκιμάσει αντοχές. Την ίδια στιγμή, που η ανθρωποκτονία μιας γυναίκας φέρνει κοντά, τους αδύναμους να αντιδράσουν απέναντι στους δολοφόνους τους.

Όχι, δεν εξισώνω το ζώο με τον άνθρωπο. Θα μπορούσα, αλλά τον βασανιστή δείχνω. Το τέρας της διπλανής πόρτας, τον υπάνθρωπο, που βγάζει τα απωθημένα του πάνω σε παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους, ακόμη και στα ζώα, όπως τώρα. Σε όποιον δεν μπορεί να του αντισταθεί δηλαδή, σ΄ όποιον πιστεύει, ότι μπορεί να επιβληθεί με τη δύναμή του και δια της βίας αλλά και σ΄ όποιον θεωρεί κτήμα του. Κι ο στόχος; Να καλύψει την προσωπική του αναπηρία, να επιβεβαιώσει το υπερτροφικό έως εγκληματικό «εγώ» του αλλά και να ικανοποιήσει διαστροφικές επιθυμίες.

Ο μαρτυρικός θάνατος του Όλιβερ στην Αράχωβα -πράξη για την οποία η τοπική κοινωνία δηλώνει, ότι πέφτει από τα σύννεφα- έχει ξεσηκώσει, και δικαίως, τον κόσμο αλλά πόσοι θα τον θυμούνται σε λίγους μήνες. Το πιθανότερο είναι, να καταλαγιάσει ο θόρυβος, βρεθεί ή όχι ο δράστης, και να περάσει καιρός ώσπου μια νέα θηριωδία θα ξυπνήσει πάλι την ευαισθησία μας -βαθιά κρυμμένη στο ενδιάμεσο – απέναντι στα ζώα.

Ίσως όμως, οι συνειδήσεις αφυπνιστούν περισσότερο μέσα από τις επίσημες στατιστικές με τα ανατριχιαστικά στοιχεία, που δείχνουν ευθεία διασύνδεση μεταξύ βιασμών, παιδοφιλίας και διαστροφικών πράξεων με τις σεξουαλικές κακοποιήσεις ζώων. Πολύ απλά, ότι ένας άνθρωπος που προβαίνει σε τέτοιες πράξεις σε βάρος ζώων μπορεί να έχει κάνει το ίδιο σε παιδιά αλλά και ενήλικες, ακόμη και να έχει διαπράξει ανθρωποκτονίες με σεξουαλικά κίνητρα.

Μπορεί κανείς να εφησυχάσει, κατόπιν αυτών; Και μπορεί να κλείσει μάτια κι αυτιά σ΄ όσα γίνονται γύρω του; Προσωπικά απορώ, για τη συνείδηση κάποιου, που γνωρίζει αλλά δεν μιλάει, συγκαλύπτοντας ένα έγκλημα με ένα άλλο: Εμποδίζοντας να έρθει στο φως η αλήθεια αλλά και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Για να μην προσθέσω, ότι η συγκάλυψη υποκρύπτει και την υστεροβουλία για ανταπόδοση της «υποχρέωσης»…

Η εικόνα τα γλυκύτατου Πίνατ στην υποδοχή του Ερντογάν στο Μέγαρο Μαξίμου είναι η μία όψη του νομίσματος. Το παράδειγμα δίνεται, το μήνυμα στέλνεται αλλά ο δρόμος είναι πολύ μακρύς ακόμη. Η κακομεταχείριση των ζώων ήταν ανέκαθεν μελανό σημείο της ελληνικής κοινωνίας ειδικά στην επαρχία και δεν είναι οι νόμοι, αυτοί που μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα, όσο κι αν εκσυγχρονίζονται. Για την ουσία του προβλήματος άλλοι είναι οι αρμόδιοι, η οικογένεια και το σχολείο όπως όλοι καλά γνωρίζουμε.

Διαβάστε επίσης

Από τα πετροδόλαρα μέχρι τις τσάντες Hermes και τα σνακ Mars: Αυτές είναι οι δέκα πλουσιότερες δυναστείες του κόσμου