Ο Κασσελάκης στις χαρτορίχτρες, οι εξωγήινοι στον ΣΥΡΙΖΑ κι ένας ινστρούχτορας για κλάματα

Φιντάνι ή καημένος; Ματαιόδοξος ή βλαξ; Αλαζόνας ή κουτοπόνηρος; Θεόσταλτος ή Απ΄το σωρό; Και εν τέλει: Αριστερός ή δεξιός;

Ένας και μόνον ένας μπορεί να προκαλεί τέτοια ερωτηματικά, αναπάντητα εισέτι και εις τον αιώνα τον άπαντα, μπορώ να πω, καθώς το «μυστήριο» Κασσελάκη δεν νομίζω, ότι θα διαλευκανθεί ποτέ. Χρόνια αργότερα, αναδιφώντας οι ιστορικοί του μέλλοντος σε παλιά αρχεία, μπορεί ενδεχομένως να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα αλλά τότε πλέον θα είναι άχρηστο. Άσε που οι πιο ευφάνταστοι μπορεί να τον δουν και ως εξωγήινο, πρόδρομο της έλευσης όντων από άλλους πλανήτες, που μπορεί και να έχουν έρθει!

Ναι, επιστημονική φαντασία είναι, αλλά εδώ που τα λέμε, και ποιος θα φανταζόταν σήμερα, ότι η Αριστερά – η βεριτάμπλ εννοώ – και η Εκκλησία θα κατέληγαν να ομονοούν με παραπλήσια σχόλια για το άτομο, χαρακτηρίζοντάς τον, ο μεν Κουτσούμπας «φιντάνι», ο δε Αρχιεπίσκοπος «καημένο»;  Σύμπτωση απόψεων, που οφείλω ωστόσο, να προσμετρήσω στα υπέρ του, καθ΄ όσον έφερε κοντά δύο εκ διαμέτρου αντίθετους (ή περίπου) κόσμους. Ακριβώς δηλαδή ό,τι δεν κατάφερε –δεν θέλησε, λένε οι γνωρίζοντες- με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ούφο είναι, μου λένε όμως άλλοι, προβάλλοντας το επιχείρημα, ότι ποιος σοβαρός άνθρωπος στη θέση του θα διακήρυττε, ότι θα κερδίσει στις Ευρωεκλογές. Έλα ντε; Εκτός και αν  έχει έγκυρες πληροφορίες από τους ειδικούς, δηλαδή μέντιουμ, χαρτορίχτρες, αστρολόγους και λοιπούς, ότι στο αμέσως προσεχές μέλλον οι πολίτες θα παρακρουστούν με το κόμμα και θα το ανεβάζουν στα ουράνια. Αν είναι έτσι, μάλιστα! Αλλιώς είναι παραμύθια της Χαλιμάς, που για να σοβαρευτούμε, ασφαλώς και είναι. Του είπαν, βλέπετε, ότι ο αρχηγός δεν πρέπει να δείχνει ηττοπάθεια, πράγμα  κατανοητό, αλλά δεν πρόφθασε να λάβει και το επόμενο μάθημα, ότι οι ασύμμετρες υπερβολές, ίδιον του γελοίου είναι.

Από την άλλη, υπέρμετρο θράσος απαιτείται και ίδιον αμετροεπή και αλαζόνα ανθρώπου είναι, να μεταθέτει τις δικές του αποτυχίες σε άλλους, κι αυτό, όπως γνωρίζουμε δεν έχει να κάνει μόνο με την πολιτική. Κι όμως, πολύ εύκολα ο συγκεκριμένος ετοιμάζεται να το  πράξει. Διότι, αν δεν κερδίσει στις ευρωεκλογές θα το εκλάβει, λέει, «ως κοινωνική ήττα», κι όχι δική του. Αυτό δα, έλειπε. Φταίει ο γάιδαρος και δέρνουν το σαμάρι, είναι η απάντηση του σοφού λαού.

Να παραδεχτώ όμως, ότι του έπεσαν και πολλά μαζί. Τη μία να τρέχει στην αγρότισσα γιαγιά, που δώρισε το ασθενοφόρο (διότι της είχε μιλήσει κι ο Μητσοτάκης).Την  άλλη να διοργανώνει το οικογενειακό χριστουγεννιάτικο ταξίδι στην Αμερική.  Χώρια οι βραδυνές έξοδοι. Αλλά το κυριότερο, να κάνει πρόβες για τις αλλεπάλληλες εσχάτως, συνεντεύξεις του, διότι το πανελλήνιο διψά να ακούει τον ρήτορα, αδημονεί να λαμβάνει πολιτική γραμμή από τον άνθρωπο που έφερε τα πάνω – κάτω (κυριολεκτικά) σ΄ ένα κόμμα, που πριν μερικά χρόνια κυβερνούσε τη χώρα.

Επί του προκειμένου αγνοώ, ποιος είναι ο ινστρούχτορας, που έχει αναλάβει την ταχύρυθμη εκμάθηση πολιτικών και ιδεολογικών όρων και των βασικών αρχών της ταξικής πάλης στον Κασσελάκη, αν και όλοι επιμένουν, ότι πρόκειται για τον Παππά, τα μαθήματα όμως, δεν πάνε καθόλου καλά. Δίνουν και παίρνουν τα εκτοξευόμενα μαργαριτάρια του αρχηγού, πλήττοντας εχθρούς και φίλους, αν και κανείς πια δεν φαίνεται να αντιδρά, έχοντας παραδοθεί όλοι άνευ όρων.

Διότι, φίλο υποθέτω, ότι θεωρεί τον Τσίπρα, αλλά την μπηχτή, ότι « Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ προς τη μεσαία τάξη ήταν σκληρή και τιμωρητική» -πράγμα αληθές, φυσικά- μια χαρά του την έκανε. Επίσης, στην Αριστερά υποθέτω, ότι βρίσκεται ακόμη, αλλά αυτό το «Δεν θα χωρίσουμε τους ΄Ελληνες ταξικά» από άλλους κόσμους έρχεται. Όπως κι ο ίδιος βεβαίως, για να είμαστε ακριβείς.

Στο εγγύς μέλλον, το άτομο που προσγειώθηκε ως αερόλιθος στην πολιτική σκηνή θα περάσει και θα χαθεί από το προσκήνιο, αφήνοντας πίσω του, εκτός από συντρίμμια προφανώς, και συντρόφους παραζαλισμένους, που θα προσπαθούν να ξεχάσουν την φαιδρή παρένθεση στην ιστορία της Αριστεράς, αφού ματαίως προσπάθησαν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα, τι ήθελε να πει ο ποιητής. Αλλά και γιατί να τη δώσουν; Μια χαρά δεν είμαστε κι έτσι; Πού θα ξαναβρούμε αυτό το διαρκές ιλαροτραγικό σώου ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης να περνάμε την ώρα μας;

Διαβάστε επίσης

Ο Όλιβερ, ο Πίνατ και το τέρας της διπλανής πόρτας