Κύριε Κασσελάκη μου, τι να σε κάνω πάνω στο τρακτέρ αφέντη και καβαλάρη; Αλλού να σε δω. Ξυπνητό αχάραγα –κι όχι γιατί ξέμεινες από after– να ροβολάς στο χωράφι με τα ζαρζαβάτια, ν’ αρπάζεις καμιά τσάπα, κανένα κλαδευτήρι –ό,τι χρειαστεί τέλος πάντων– και να βουτάς στη λάσπη να κλαδέψεις, να ποτίσεις, να ψεκάσεις.

Κανονική δουλειά… ξέρεις… Βλέπεις κι αυτές οι άτιμες ντομάτες, ούτε mail έχουν να τους στείλεις ένα μήνυμα –«Απολύεσαι εσύ», «Παίρνεις μπόνους εσύ», τέτοια πράγματα– ούτε TikTok επίσης, για να δεις πώς γίνονται αφ’ εαυτού τους πελτές. Κι αν πεις για εκείνα τα μπρόκολα… ακόμα να μάθουν τις σωστές πόζες στο Instagram.

Κι εσύ δηλαδή, τι δουλειά νομίζεις, ότι κάνουν οι αγρότες στο χωράφι; Ότι παίρνουν το καλαθάκι τους κάθε πρωί και βγαίνουν να μαζέψουν πιπεριές και μελιτζάνες, που φυτεύθηκαν μόνες τους, ποτίσθηκαν μόνες τους, ραντίσθηκαν μόνες τους και ούτω καθ’ εξής;

Ή μήπως ή ότι ανεβαίνουν στα βουνά για τρούφες και άγρια μανιτάρια, όπως σ’ αυτά τα χαρούμενα ντοκιμαντέρ, που μας δείχνει η τηλεόραση; (Και μετά ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.)

Έχει και τα δίκια του όμως, τον καταλαβαίνω. Διότι δεν βρέθηκε κανείς να του εξηγήσει το πιο απλό: Τι είναι το τρακτέρ. Γιατί αυτός μπορεί να το βλέπει σαν κάμπριο με μεγάλες ρόδες ή σαν «φουσκωμένο» τζιπ για εραστές της άγριας αυτοκίνησης, που αρέσκονται σε περιπέτειες στα κατσάβραχα.

Ερωτώ λοιπόν: Κάποιος δεν έπρεπε να τον βγάλει από την πλάνη του και να μάθει την αλήθεια; Τι δουλειές κάνει αυτό το… όχημα και τέλος πάντων, ότι δεν είναι για τουρισμό.

Όχι που νομίζει, ότι βρίσκεται σε εκδρομή και πήρε τα αξιοθέατα με τη σειρά οικογενειακώς, Μετέωρα, Καλαμπάκα και λοιπά.

Αλλά ποιος να τα πει στο καημένο το παιδί; Ούτε η Τζάκρη, που τον έχει πάρει κατ’ αποκοπήν είναι σε θέση (εκείνη στον κόσμο της, φθάνει στα μπλόκα με κοστούμια, ταγιέρ και γόβες λες και πηγαίνει σε διάλεξη για τις βλαβερές συνέπειες της μουχρίτσας), ούτε οι υπόλοιποι του κόμματος, που ως φαίνεται τον έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του.

Δεν ξεχνούν κι αυτοί, πως τα ίδια είχε κάνει κι ο προκάτοχός του ο Τσίπρας, πέρυσι ακριβώς, όταν μέχρι και πρόβατα …επισκέφθηκε, αλλά χωρίς κανένα όφελος. (Ο Κασσελάκης πάντως, προτίμησε κατ’ ευθείαν τα κοκορέτσια, όπως είδα, στο ψητό δηλαδή.)

Από την άλλη, έτσι είναι η πολιτική. Η τέχνη του άρχειν και του άρχεσθαι, όπως είπε ο Αριστοτέλης ή όπως έγραφε ο λιγότερο ευγενής Αριστοφάνης «Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να ασχοληθείς με την πολιτική!».

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ας βάλουμε μέσα και την κωμωδία. Ή μάλλον ιλαροτραγωδία. Κακοπαιγμένη και χαμηλού γούστου, με χάλια σενάριο και τραγική σκηνοθεσία και με τον πρωταγωνιστή να γελοιοποιείται άμα τη εμφανίσει.

Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις με τα καμώματά του.

Τι παραπάνω παίζει το Δελφινάριο δηλαδή; Μα είναι τόσο έξω από τα νερά του ο άνθρωπος.

Σαν εξωγήινος που προσγειώνεται στα μέρη μας, την ελληνική επαρχία εν προκειμένω, όπου όλα του είναι θαυμαστά και άγνωστα, αλλά προσποιείται, ότι όλα τα κατέχει. Θλιβερό.

Χώρια που τη μεγάλη δόξα, ν’ ανεβοκατεβαίνει στα τρακτέρ χειμώνα καιρό με τα φανελάκια τα κοντομάνικα, του την έφαγε αυτές τις μέρες ο Μεγαλέξανδρος -δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά, καθαρίζει όποιον βρεθεί στο διάβα του- χάρις στους άλλους εξωγήινους του τόπου, που θίχτηκαν τα όσια και τα ιερά τους από τις… ερωτικές προτιμήσεις του στρατηλάτη.

Σκέτη παράνοια. Δεν θα πλήξουμε ποτέ σ’ αυτή τη χώρα, είναι βέβαιο.

Διαβάστε επίσης:

Όταν λείπουν τα ποντίκια (Κασσελάκης-Ανδρουλάκης), χορεύει ο γάτος (Μητσοτάκης)

Ο Κασσελάκης και τα ουράνια φαινόμενα, ο δήμαρχος, οι συλλογικότητες και μία …μπουγάδα

Η Τζάκρη σε τρακτέρ, ο Πολάκης στα βουνά, ο Κασσελάκης στο ποδήλατο κι ο Τσίπρας η καλύτερή του