«Αχ! Πόσο μ΄ αρέσει ο Ιονέσκο!», έλεγε με ύφος μελίρρυτο και ονειροπαρμένο η Αιμιλία Υψηλάντη ως χαριτόβρυτος ύπαρξη σε μια παλιά ελληνική ταινία. Από τις ωραίες ατάκες του ελληνικού σινεμά, που δεν είμαι βέβαιη ωστόσο, ότι μπορεί να γνωρίζει και ο Γιάνης Βαρουφάκης, καθ΄ όσον δεν είναι του επιπέδου του οι λαϊκές κωμωδίες και πώς άλλωστε να καταδεχτεί αυτός να ασχοληθεί με τέτοια κατώτερα είδη… Κρίμα. Κάτι θα μπορούσε να μάθει από το «παράλογο» του Ιονέσκο και τη σημασία του. Κι όχι να μας ξεφουρνίζει και πάλι τις ίδιες βαρύγδουπες ανοησίες, περί εξόδου από το ευρώ και επιστροφής στη δραχμή, που κόντεψαν να μας τρελάνουν, ούτε να μετέρχεται φαιδρών επιχειρημάτων, που θα μπορούσαν να έχουν απήχηση μόνο σε μικρονοϊκούς. Αλλά, Βαρουφάκης είναι αυτός. Τον ξέρουμε όλοι. Αν δεν επιδείξει τις δικές του ανατρεπτικές, υποτίθεται, θεωρίες με το γνωστό πομπώδες ύφος του, κι αν δεν χαϊδέψει τ΄αυτιά των ψηφοφόρων του – όσοι κι αν είναι αυτοί- με την καλή δραχμούλα που τη χάσαμε, πώς θα δικαιολογήσει την ύπαρξή του. (Πολιτικά ασφαλώς)
Προσωπικά πάντως πιστεύω, ότι έχει χάσει το στιλ του. Εντάξει η δημιουργική ασάφεια, που μας έκανε ταχύρυθμα μαθήματα για να την κατανοήσουμε κι εμείς οι αδαείς,
αλλά πάνω, που κάπως είχαμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε το κύρος της επιστήμης –άλλωστε είχαμε μπροστά μας τον καθηγητή- έρχεται τώρα να την αποδομήσει ο ίδιος. «Ως κίνημα στο ΜεΡΑ25 είμαστε ευρωπαϊστές, είμαστε υπέρ της Ευρώπης και του ευρώ, αλλά, μεταξύ της ερημοποίησης της χώρας και των επιχειρήσεών μας στη Βουλγαρία, για πάντα, επιλέγουμε τη δραχμή», όπως έλεγε προ ημερών σε τηλεοπτική εκπομπή, χωρίς ίχνος ερυθρότητας να χρωματίσει τις παρειές του. Έτσι είναι όμως. Άμα κατέχεις το υλικό σου μπορείς να «παίζεις» ανεξέλεγκτα και ακαταλόγιστα. Και να ξανακτυπάς …απανωτά: «Εγώ πίστευα ότι η δραχμή ήταν κάτι κακό αλλά υπήρχε κάτι χειρότερο, η χρεοδουλοπαροικία για πάντα έως το 2060, αυτό που έχουμε τώρα». Να, δηλαδή, γιατί θα χρειαζόταν ένας Ιονέσκο για να μας ερμηνεύσει τον όλο παραλογισμό.
Οκτώ χρόνια πέρασαν από εκείνες τις περήφανες διαπραγματεύσεις στις οποίες ως πρωταγωνιστής ο Γιάνης «διακρίθηκε» για την ασχετοσύνη του, τον πολιτικό αριβισμό του, την απουσία διπλωματικών δυνατοτήτων, ακόμη για την αναίδεια που επέδειξε, εκθέτοντάς μας, πέραν των άλλων, και ως λαό, αλλά είναι σαν να έγιναν όλα χθες. Βήμα μπροστά δεν έχει κάνει το άτομο, λάθος κανένα _από τα σημαντικά βέβαια- δεν αναγνωρίζει, άχρηστος ο καιρός που πέρασε. Πρόβλημά του φυσικά. Κάπου εκεί όμως, η συνάντηση με τον πρώην σύντροφο Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επίσης στην ίδια σφαίρα του αλάνθαστου κινείται, φαίνεται να είναι κοντά. Όχι αναφορικά με τη δραχμή βέβαια, αυτό πάει του τέλειωσε του Τσίπρα, γιατί δισεκατομμύρια σε ευρώ ονειρεύεται αυτός, προκειμένου να βγαίνει πρωθυπουργός ώσπου να βαρεθεί, όπως πολύ ωραία μας το έθεσε ο ίδιος, υποτιμώντας απαράδεκτα για πολιτικό, την ανώτατη ευθύνη που είναι η διακυβέρνηση της χώρας (αλήθεια πώς τον αφήνουν και λέει τέτοια πράγματα, δεν του κάνουν κανένα μάθημα πριν, κάθε συνέντευξή του είναι και μια καταστροφή).
Αλλού στοχεύει λοιπόν Γιάνης επιστρατεύοντας πάλι τη δημιουργική του ασάφεια (κοινώς κουτοπονηριά), προκειμένου να εξασφαλίσει κάτι τις. Από τη μια, για να τον ακούν οι δραχμιστές και να τον ψηφίσουν ώστε να βγάλει κανένα ποσοστό της προκοπής και να τον παίξει ο Τσίπρας. Κι από την άλλη ψιθυρίζοντας στο αυτί του φίλου του λογάκια του τύπου «Μέσα είμαι για ό,τι πεις!».
Δίδυμο της συμφοράς εκ νέου; Μόνο ως εφιάλτη μπορεί να δει κανείς το σκηνικό, αλλά πόσο αυτοκτονικοί μπορεί πια, να είναι οι Έλληνες για να πειστούν;
Διαβάστε επίσης
Η φούσκα του Τσίπρα, οι συμμορίες στα πανεπιστήμια και οι χαμένοι ψηφοφόροι
