Στον ένα τοίχο κρεμασμένο ένα από τα «Ερωτικά» του Γιάννη Μόραλη (αφίσα ή μεταξοτυπία) και στον άλλο μια ντουλάπα. Στο τζάμι της σκοτεινής μπαλκονόπορτας να αντιφεγγίζει κάποια πηγή φωτός και μια σκιά ψηλά στην εικόνα, κάτι σαν γκρίζο, αιωρούμενο σύννεφο.

Εκείνος στημένος στη γωνία. Σ΄ ένα περιβάλλον αλλόκοτης σημειολογίας, αμήχανα, άβολα, σαν επιχείρηση που σχεδιάστηκε σε σκηνή εκστρατείας…

Πού εκείνη η εικόνα από το Καστελόριζο που έλαμπε ο ουρανός κι η φύση όλη, με τα όμορφα σπιτάκια του νησιού στο φόντο κι αυτός κομψός και κουστουμαρισμένος με την μωβ γραβάτα του, όπως οι κορδέλες στις κηδείες να προαναγγέλλει τις συμφορές που θα ΄ρχονταν…

Δεν μπορεί… Κάποια πλάκα του έκαναν, ήταν η πρώτη σκέψη. Οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι ίσως, που έβαλαν το χεράκι τους γι΄ αυτό το ξεθωριασμένο σκηνικό.

Γιατί ήθελαν ευθύς εξ αρχής να τορπιλίσουν την επανάκαμψη του φέρελπι αρχηγού, οι αχάριστοι… Από την άλλη όμως, μπορεί και να είναι τόσο βέβαιοι για την επιτυχία του ανδρός στις νέες περιπέτειές του, που να θεώρησαν, ότι όπου και να τον βάλεις, θα διαπρέψει.

Πού να τον τρέχουν λοιπόν στην Ακρόπολη για κείνες τις εκατό λεξούλες, απόλυτου κενού που εκστόμισε. Πες τα εδώ, του είπαν. Σε περιμένει όλη η χώρα! Μνήμες από τα παλιά ξύπνησαν και συνθήματα τριακονταετίας και βάλε επιστρατεύθηκαν επί του προκειμένου. Ξεθυμασμένα μεν, σκουριασμένα οπωσδήποτε, αλλά αν κάποιοι πιστεύουν ότι πιάνουν ακόμα, άντε να τους πείσεις, ότι οι καιροί άλλαξαν.

Φταίει κι αυτός όμως. Εδώ ο ένας υποψήφιος μετά τον άλλο μάζευαν υπογραφές, οι μνηστήρες του κόμματος κόντευαν να γίνουν ποδοσφαιρική ομάδα κι αυτός έτρεχε στην Κωνσταντινούπολη σε συναυλία. Πώς το λέει η παροιμία για τον γάμο και τα πουρνάρια;

Αυτό! Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν πάντα, αλλού. Στην καλύτερη περίπτωση αντισυμβατικός. Στη χειρότερη, καταστροφικός. Στα εύκολα και τα δύσκολα, στα αστεία και τα σοβαρά. Δηλαδή σε όλα. Με κόστος αγριευτικό για τον τόπο.

Η  Ιστορία άλλωστε είναι γραμμένη κι οι μνήμες νωπές. Από εκείνο το «λεφτά υπάρχουν», ως το ΔΝΤ κι ως το προαναγγελθέν αλλά ευτυχώς, μηδέποτε γενόμενο δημοψήφισμα, ως την παράδοση της κυβέρνησης, την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ και την ίδρυση δικού του κόμματος αφού έπρεπε οπωσδήποτε να είναι αρχηγός. Αυτά και άλλα πολλά.

Εκείνο όμως που σίγουρα πρέπει να του αναγνωρισθεί είναι η αντοχή. Λίγοι μπορούσαν να φανταστούν, ότι θα επέστρεφε ξανά να διεκδικήσει το ίδιο κόμμα, ενώ έχουν μεσολαβήσει όλα αυτά. Τους διέψευσε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα άρχισε να μιλάει για μια «νέα αλλαγή» _εντάξει, στα ελληνικά υστερεί, πώς να το κάνουμε_ πιστεύοντας ενδομύχως ότι το ακροατήριό του πάσχει από αμνησία. (Κι εδώ που τα λέμε μπορεί να έχει και δίκιο).

Ίσως όμως πάλι, το μυστικό του να μη βρίσκεται στην πολιτική αλλά στην προσωπική του στάση στη ζωή. Σε καιρούς χαλεπούς, όταν οι Έλληνες αγκομαχούσαν από το άχθος της επιβίωσης, εκείνος είχε τον τρόπο του να ξεπερνά τις δυσκολίες με διαρκή άσκηση κατά μόνας στο γυμναστήριο ή και ομαδικά.

Αξέχαστη η στιλάτη εμφάνισή του με κολάν στον Μαραθώνιο της Αθήνας, τρέχοντας ανάμεσα σε ένα πλήθος με αδιάφορη αθλητική περιβολή, ομοίως καλός στο κολύμπι, αν και στο κανό οι μαρτυρίες λένε, ότι τα έκανε μούσκεμα… Εκεί ωστόσο, στο οποίο ανέκαθεν διέπρεπε είναι το ποδήλατο. Προς χάριν του άλλωστε τα πέριξ της προηγούμενης κατοικίας του στο ιστορικό Καστρί και τη Νέα Ερυθραία απέκτησαν ποδηλατόδρομους μερικών χιλιομέτρων _«δώρο» του τότε δήμου_ οι οποίοι στενάζουν μοναχοί εδώ και χρόνια, άμα τη αναχώρησή του προς άλλη κατοικία…

Επανερχόμενη στην αρχή του κειμένου η γυμνή γυναίκα με την γυρισμένη πλάτη στον πίνακα μπορεί και να είναι η εξουσία. Ενδίδει ή σνομπάρει; Άγνωστο. Η τέχνη, όπως και η πολιτική είναι πάντα ανοιχτή για ερμηνείες. Το θέμα είναι ποιος θα δώσει τις καλύτερες.