Ο άνθρωπος που πήγε στον πόλεμο με το smartphone, το twitter, το facebook και μια στρατιά από επικοινωνιολόγους

«Να ζει κανείς ή να μη ζει; Αυτό είναι το ερώτημα», αναφώνησε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι μέσα από την οθόνη και το ακροατήριό του στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Κι αν χρειαζόταν μια απάντηση στο σεξπηρικό δίλημμα που διασχίζει τους αιώνες, εκείνος έδωσε τη δική του, μέρες αργότερα, αυτή τη φορά στην Ελληνική Βουλή: «Ελευθερία ή Θάνατος»! Ο Λεωνίδας και οι Θερμοπύλες, η Ελληνική Επανάσταση του ΄21 και η Φιλική Εταιρεία, η Ουκρανία που εκχριστιανίστηκε από τους Έλληνες και οι ελληνικές κοινότητες της Μαριούπολης και της Οδησσού, βγήκαν με επιδεξιότητα το ένα μετά από τ΄ άλλο μέσα από την ομιλία του προέδρου Ζελένσκι σαν τους λαγούς που ξεπηδούν από το καπέλο θαυματοποιού, εισπράττοντας την επιδοκιμασία.

Κι αν δεν μεσολαβούσε το φάουλ με τον Ελληνο-ουκρανό του Τάγματος Αζόφ είναι βέβαιο, ότι θα είχε καταγάγει μία ακόμη σπουδαία νίκη.

Φορώντας ένα στρατιωτικό χακί t-shirt ή κάτι ανάλογο, με λόγο προσεκτικά διατυπωμένο και με καίριες δραματικές κορυφώσεις, κυρίως όμως με κείμενο κέντημα, κομμένο και ραμμένο πάνω στην ιστορία της εκάστοτε χώρας, που τον φιλοξενεί, δεν σταματά να εκπλήσσει.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες θυμήθηκε το «I have a dream» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αλλά και το Περλ Χάρμπορ.

Στην Ιαπωνία αντίθετα, παρέλειψε το τελευταίο αλλά έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου μιας πυρηνικής καταστροφής.

Για τους Γάλλους το σύνθημα «liberte, égalité, fraternité» ήταν αρκετό ώστε να παραπέμψει κατευθείαν στους αγώνες για την ελευθερία.

Και για τους Γερμανούς το «Γκρεμίστε το Τείχος» έθιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές, υπενθυμίζοντας την έως πριν κάποια χρόνια, διχοτόμηση της χώρας.

Μόνο τη διχοτόμηση της Κύπρου ξέχασε και την τουρκική εισβολή στο νησί -λίγο πριν είχε ευχαριστήσει από καρδιάς τους Τούρκους για τα drones που του δώρισαν- παρότι βεβαίως ζήτησε να κλείσει τα λιμάνια της για τα ρωσικά πλοία και να σταματήσει τη χορήγηση χρυσών διαβατηρίων σε Ρώσους.

Αναφορικά με την Ουκρανία ωστόσο, το δίκιο είναι με το μέρος του. Η χώρα δοκιμάζεται σκληρά και δεν θα τον κατηγορήσει κανείς, που κάνει τα πάντα για να την βοηθήσει.

Αλλά δεν μπορεί να μην σημειωθούν οι προσεκτικά οργανωμένες εμφανίσεις ώστε να τονισθεί η αποφασιστικότητα και το κύρος του προέδρου, με λιτότητα και σοβαρότητα.

Ούτε και η συναισθηματική φόρτιση, που αφήνοντάς την έντεχνα να διαφανεί, στοχεύει να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στο κοινό…

Οι δραματικές σκηνές με τους βομβαρδισμούς και τον θάνατο αμάχων, τα μικρά παιδιά που σκοτώνονται και οι νεκροί που παραμένουν άταφοι στους δρόμους, βίαιες πράξεις απάνθρωπης σκληρότητας, όταν περιγράφονται από τα δικά του χείλη αποκτούν άλλο ειδικό βάρος.

Το ίδιο και οι ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα, η δύσκολη ή αδύνατη πρόσβαση σε νερό, η διακοπή ηλεκτροδότησης σε εκτεταμένες περιοχές, λόγω των καταστροφών από τη ρωσική εισβολή.

Ο Ζελένσκι έχει τον τρόπο να τα φέρνει όλα αυτά στην πόρτα μας, καταργώντας τις αποστάσεις ασφαλείας. Μεταφέροντας το πρόβλημα και σε μας _όπως και έγινε άλλωστε_ δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού ή αδιαφορίας.

Έτσι οι εκκλήσεις για βοήθεια, που έρχονται στο τέλος, πέφτουν σαν τον σπόρο σε οργωμένη γη, προετοιμασμένη για να δώσει καρπούς, που μεταφράζονται ασφαλώς σε πολεμοφόδια αλλά και σε κυρώσεις _πολλές κυρώσεις_ στην απέναντι πλευρά.

Αν η αριστοτεχνική χρήση των social media και της τηλεόρασης ανέδειξαν τον Ζελένσκι πρόεδρο της Ουκρανίας, η χρήση των ίδιων μέσων τώρα αποτελεί το βασικό όπλο, όχι μόνο δικό του πλέον, αλλά ολόκληρο του λαού του.

Πολύ μακριά από τον παλιομοδίτη Πούτιν, που ατενίζει βλοσυρός και απόμακρος από τα ανάκτορα του Κρεμλίνου τη διεθνή κοινότητα.

Αντίθετα στην περίπτωση του Ζελένσκι δάκρυσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όταν τον πρωτάκουσε να μιλά, λίγες μόνο μέρες μετά την εισβολή του ρωσικού στρατού. Ήταν σαν θείο φως, που του έδειξε το δρόμο…

Έκτοτε, περισσότερες από είκοσι εμφανίσεις του σε Κοινοβούλια διαφόρων χωρών έχουν καταγραφεί, πάντα στο ίδιο πνεύμα και με τα ίδια αιτήματα.

Μια ιδιαίτερη περίπτωση από μόνος του ο Ζελένσκι μπορεί να μη γνωρίζει από πολιτική, διπλωματία, ιστορία, μπορεί να ήταν άχρηστος στη διακυβέρνηση της Ουκρανίας και μπορεί να είναι ανίδεος στο σκάκι -δεν μπόρεσε να προβλέψει ούτε μια κίνηση μπροστά και ας του μιλούσαν όλα τα δεδομένα- αλλά είναι σίγουρο, ότι θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που πήγε στον πόλεμο με το smart phone, το twitter, το facebook και μια στρατιά από επικοινωνιολόγους.