Από τη μία το Δικαστικό Μέγαρο, από την άλλη η Ασφάλεια Αττικής και ανάμεσα _ με την παρεμβολή του Νοσοκομείου Άγιος Σάββας_  η παρανομία. Με όλους τους τρόπους. Τα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας, μια κουρελαρία, την οποία, ρομαντικά υπερασπιζόμενοι, επιμένουμε να δικαιολογούμε.  Γιατί εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον, αυτά τα οκτώ μπλοκ των πολυκατοικιών, που επιτέλεσαν το καθήκον τους στην εποχή που κατασκευάστηκαν, είναι σήμερα πλέον η επιτομή της εγκατάλειψης αλλά ταυτόχρονα και μια απόδειξη της ολιγωρίας και της διχογνωμίας της πολιτείας, που έχει αλλάξει σχέδια ένα σωρό φορές _συνήθως με την αλλαγή κυβέρνησης _  με πλήρη αδυναμία ωστόσο να προχωρήσει σε πράξεις.  Ούτε καν νοιάζονται εξάλλου, που δεν είναι μόνον αισθητικό και κοινωνικό το ζήτημα, αλλά πλέον και παραβατικό, αφού εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία το συγκρότημα έχει καταληφθεί από αντιεξουσιαστές, που το «διοικούν», ανθρώπους του περιθωρίου και ανήμπορους πρόσφυγες και  μετανάστες. Έναν αιώνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και το κράτος αδυνατεί ακόμη να διαχειριστεί σωστά τα κατάλοιπα εκείνης της δραματικής περιόδου.

Πεδίον δόξης λαμπρόν θα μπορούσε να είναι όμως, η αποκατάσταση των κτιρίων αλλά και της νομιμότητας, για τον καθένα, που θα αναλάμβανε το έργο. Εν προκειμένω μάλιστα δεν μπορεί να μη θυμηθεί κανείς τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις του περιφερειάρχη Αττικής Γιώργου Πατούλη, ότι _φυσικά_ και θα έλυνε το πρόβλημα. Τον πρόδωσε η μνήμη του;  Ή μήπως του διέφυγε εντελώς, ότι στην Περιφέρεια Αττικής έχουν περάσει από το 2016, επί ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, τα 177 από τα 288 διαμερίσματα των πολυκατοικιών, με την Δούρου τότε, να κάνει κι εκείνη τα δικά της ανεκπλήρωτα όνειρα…

1

Κηρυγμένες και οι οκτώ πολυκατοικίες ως διατηρητέες για τους σωστούς λόγους, ότι αποτελούν εξέχον δείγμα του μοντερνισμού στην αρχιτεκτονική  και ένα από τα πρώτα συγκροτήματα κοινωνικής κατοικίας στην Ελλάδα, μετά από σχεδόν έναν αιώνα από την ανέγερσή τους κατάντησαν σ΄ αυτό που όλοι βλέπουμε: Πρώτα είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν και να καταρρέουν οι σοβάδες, αφήνοντας μπαλώματα στις προσόψεις. Γρήγορα τα σίδερα από τα μπαλκόνια και τα λούκια σκούριασαν, ξεχαρβαλώθηκαν τα κουφώματα, οι τέντες που προστέθηκαν, σκίστηκαν αλλά δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ, αντίθετα με τα δορυφορικά πιάτα που εμφανίσθηκαν κάποια στιγμή ενώ στα δρομάκια ανάμεσά τους, σκοτεινά και με ελάχιστο φως τη νύχτα, οι πρόχειρες επιστρώσεις διαλύθηκαν, αφήνοντας χώμα και λακκούβες με πολλή λάσπη το χειμώνα… Στο εσωτερικό η εικόνα αντίστοιχη, αν και ανάλογη ασφαλώς με τους κατοίκους, όπου υπάρχουν. Γιατί γρήγορα ήρθε και η σειρά τους. Πόσοι είναι σήμερα οι αρχικοί ιδιοκτήτες;

Η σύνθεση των κατοίκων είχε αρχίσει να αλλάζει σταδιακά από χρόνια, καθώς πολλοί έφυγαν, νοικιάζοντας ή πουλώντας τα μικρά διαμερίσματα των 55 τετραγωνικών, νέος κόσμος εγκαταστάθηκε, από το 2000 αναρχικοί και άλλοι εύρισκαν ένα καλό καταφύγιο και από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης προστέθηκαν πρόσφυγες και μετανάστες από διάφορες χώρες του κόσμου, που βρέθηκαν στην Ελλάδα χωρίς στο ήλιο μοίρα.

Δεν είναι γειτονιά όμως, αυτό που υπάρχει σήμερα στα Προσφυγικά. Δεν έχει καμία σχέση με τη μικρή κοινότητα των Μικρασιατών και των Ποντίων, που είχαν εγκατασταθεί εκεί στο Μεσοπόλεμο. Είναι ένα πολυεθνικό γκέτο μεταναστών, που αγωνίζονται για την επιβίωση και αντιεξουσιαστών, που τους εκμεταλλεύονται. Γιατί δεν κατοικούν φυσικά δωρεάν, αλλά πληρώνοντάς τους ενοίκιο για διαμερίσματα που ανήκουν στο κράτος! Αλλά ούτε είναι κι εύκολο να κάνει βόλτα κανείς στα Προσφυγικά, χωρίς να χρειαστεί να δώσει λογαριασμό στους «αστυνόμους» του γκέτο…  Είναι φανερό, ότι τα προβλήματα δεν έχουν να κάνουν μόνον με τα κτίρια, κάθε άλλο. Μαθαίνω πάντως, για να είμαι δίκαιη, ότι εσχάτως ο περιφερειάρχης κάνει κι αυτός τις δικές του ασκήσεις επί χάρτου. Αν θα πάνε και παραπέρα όμως, θα σας γελάσω.

Διαβάστε επίσης

Εσείς αισθάνεστε ελεύθεροι; Ο ηθοποιός, η τραγουδίστρια και μια δημοκρατία