Το θυμάμαι εκείνο ο μπουρνούζι. Κατάλευκο, αφράτο, χνουδωτό και αρίστης ποιότητας περιέβαλε απαλά σαν χάδι το πρόσωπο του νεαρού τότε, Αριστόβουλου, που κοίταζε ανέμελα το φακό ποζάροντας χαλαρά για το φιλοθεάμον κοινό. Ωραίες εποχές. Πολλά είχαν γίνει όμως, εξ αιτίας αυτής της φωτογράφισης, εφρύαξαν κοινώς στην ΝΔ αλλά δεν κράτησε για πολύ, για τα μάτια του κόσμου ο σαματάς  κι ας έχασαν  τότε τις εκλογές. Ο ωραίος Άρης θα επανερχόταν γρήγορα στην πολιτική σκηνή, θα γινόταν βουλευτής, υπουργός (δις), παρ’ ολίγον δήμαρχος κλπ. Κι αν μερικοί κακεντρεχείς τον κατέκριναν για τα ακριβά του γούστα του, τις life style επιλογές  και τις χλιδάτες διακοπές ανά τα κοσμικά θέρετρα της χώρας, αυτοί βγήκαν χαμένοι. Διότι έχει ο καιρός γυρίσματα αγαπητοί και να σκάσουν οι οχτροί του δηλαδή…

Από Μαϊάμι – Μύκονο ένα τσιγάρο δρόμος δεν είναι, εξ ου και καθυστέρησε λίγο το προξενιό, όμως οι …αρχαίοι, μας τα είχαν πει αυτά: όμοιος ομοίω αεί πελάζει, μαθαίναμε στο σχολείο  (ή όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα, όπως έλεγαν πιο παραστατικά οι γιαγιάδες μας), έτσι η αφύπνιση έρχεται ως ράπισμα για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: Ο φαντεζί αρχηγός ενός κόμματος, που συναντά το alter ego του σε παλαιότερη εκδοχή, προκειμένου να οργανώσουν μαζί ένα ριάλιτι της πολιτικής. Πάρτε θέσεις, όσο είναι καιρός γιατί τα εισιτήρια μπορεί να τελειώσουν. Το γλέντι βρίσκεται προ των πυλών.

Αλλά τι περίμεναν δηλαδή με τον Κασσελάκη αρχηγό; Να κατεβάσει πανεπιστημιακούς, ακαδημαϊκούς και φιλόσοφους στον αγώνα ή μήπως τους πολιτικούς δεινόσαυρους του κόμματος για να του πουν τι θα κάνει; Κατ΄αρχάς δεν θα καταλαβαίνει τι του λένε, πού τα ξέρει αυτός τα θεωρητικά και τα «αριστερά» τους;  Και ποια «πάλη των τάξεων» να θέσουν επί τάπητος, και ποια μαρξιστική ανάλυση να επιχειρήσουν, όταν ο ίδιος βρίσκεται από τη μεριά του αντίπαλου στρατοπέδου, του κατάπτυστου κεφαλαίου;

Μια τραγωδία το όλον θέμα αν το καλοσκεφτεί κανείς. Ως πρόβατα επί σφαγήν σύρονται οι άνθρωποι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ και μέγα θαύμα η αντοχή και η επιμονή τους στην παλαιολιθικού τύπου κομματική πειθαρχία. Ακόμη κι ο σύντροφος Πολάκης όρκο αφωνίας έχει δώσει ενώ δεν πάει πολύς καιρός, που με τον ορεσίβιο μπρουταλισμό του χαρακτήρος του, τον οποίο και επιδεικνύει με καμάρι έφερνε τον Τσίπρα στα όριά του. Αμάσητο καταπίνει κι αυτός τον νέο κεντροαριστερό προσανατολισμό, που ετέθη και επισήμως από τον πρόεδρό του, όπως και τις προηγούμενες διακηρύξεις περί του τριπτύχου πατρίς-θρησκεία- οικογένεια, του θαύματος της βάπτισης και όλων όσα θα έρθουν στη συνέχεια.

Μόνον με ένα πολύ μεγάλο θαύμα άλλωστε, θα μπορούσε να βγει το οικονομικό του πρόγραμμα για τη χώρα –αν μπορεί να πει κανείς πρόγραμμα τις αρλούμπες που σοφίζεται- αλλιώς θα χρειαστεί να …βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Και ο μεν Αρτέμης Σώρρας, πουλούσε …διαστημική τεχνολογία και θα μας έσωζε στον καιρό της κρίσης, οι αστακοί όμως του Κασσελάκη πόσο λέτε, να πιάνουν;

Επί του παρόντος πάντως, ο πρόεδρος κόβει βόλτες στα σοκάκια της Κέρκυρας με το γνωστό στιλ του φουσκωμένου διάνου πρωτοστατώντας στα ήθη και τα έθιμα του λαού, βγάζοντας selfie με εγχώριους και τουρίστες, παίρνοντας χολιγουντιανές πόζες και λέγοντας …τίποτε.

Αλλά δεν ανησυχώ. Το κενό της απουσίας, καλύπτοντας ο Καρανίκας, μπορεί να είναι πιο αξιόπιστος. Τρελά γέλια.

Διαβάστε επίσης

Το μασάζ του Στέφανου, τα κατσίκια του Αιγαίου, μια σκληρή συνέντευξη κι ένα άτακτο τσουλούφι