Η Ακρόπολη και το τσιμέντο, η υπεράσπιση του φανατισμού και ο Γρηγόρης Πετράκος ως φαινόμενο

Κοίτα ποιος μιλάει

Μεταξύ μας τώρα. Πόσο καιρό έχετε ν’ ανεβείτε στην Ακρόπολη; Το μνημείο των μνημείων, το καμάρι μας, την υπερηφάνεια μας. Ένα χρόνο, δύο, πέντε; Μήπως παραπάνω; Μήπως από το σχολείο; Όχι, δεν κάνει κανείς τον αστυφύλακα επί του θέματος, στο κάτω κάτω δεν είναι ανάγκη να βλέπει κάποιος καθημερινώς τον Παρθενώνα για να δείχνει την… ελληνικότητά του. Άλλοι είναι οι δείκτες. Όπως κατάλαβα όμως, κάποιοι από την Αριστερά της Αριστεράς και από την Δεξιά της Δεξιάς συμπλέοντας για μια ακόμη ντροπής φορά,  έτσι μετέφρασαν το ενδιαφέρον τους για την πολιτιστική κληρονομιά μας. Με τσιμεντένια μεζούρα! Διότι αν κανείς απ΄όλους αυτούς -ορισμένων αρχαιολόγων συμπεριλαμβανομένων, οι οποίοι τεχνηέντως παραπλάνησαν δια των λόγων τους  δημιουργώντας εντυπώσεις- είχε ανεβεί τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ακρόπολη (ή απλώς έλεγε την αλήθεια) θα ήξερε ότι ασφαλώς και υπήρχε τσιμέντο σε μεγάλη έκταση του βράχου, κυρίως στις οδεύσεις των επισκεπτών, εκεί όπου με τους αιώνες και τις επεμβάσεις των διαφόρων κατακτητών το χώμα είχε χαθεί, αφήνοντας γυμνό το πέτρωμα. Λειασμένο μάλιστα, και πάλι από το χρόνο αλλά και από τις πατημασιές, έτσι που το περπάτημα πάνω του να είναι δύσκολο, ενώ με το ψιλόβροχο ή την υγρασία, επικίνδυνο. Ορθώς λοιπόν ξαναστρώθηκαν οι διαδρομές που ακολουθούν οι επισκέπτες, πόσο μάλλον που αυτές οι οδεύσεις οφείλουν να είναι φιλικές και κυρίως ασφαλείς για τους ηλικιωμένους και τα άτομα με αναπηρία, που θα χρησιμοποιούν τον ανελκυστήρα. Διαδρομές επισκεπτών, ράμπες σε δύσκολα σημεία και πλατώματα γίνονται σε όλα τα μνημεία του κόσμου —ναι έχουν κι άλλοι σπουδαία μνημεία— αρκεί να είναι απολύτως αναστρέψιμες κατασκευές, κι εδώ είναι. Το να «εξανίσταται», λοιπόν, ο Βελόπουλος μου είναι τελείως αδιάφορο, αφού ο άνθρωπος τόσα ξέρει τόσα λέει, αλλά να υποκρίνονται και οι αρχαιολόγοι, ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει ή να καταφεύγουν σε άθλια σχόλια είναι τουλάχιστον απογοητευτικό. Παρακολουθώντας επί χρόνια τις συνεδριάσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου μπορώ να βεβαιώσω την αγωνία των μελών του, που συχνά έθεταν το θέμα της ασφάλειας στον ιερό βράχο, λόγω της ολισθηρότητας σε πολλά σημεία του και τον προβληματισμό για τον τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης. Από την άλλη δεν μπορώ να πω, ότι μια τόσο μεγάλη σε έκταση επέμβαση δεν ξενίζει. Ούτε, ότι το καινούργιο υλικό δεν «φωνάζει» υπερβολικά αλλοιώνοντας το μέτρο, που οφείλεται να τηρείται στην Ακρόπολη. Αυτά όμως είναι πράγματα που αλλάζουν και είμαι βέβαιη, ότι αυτό μπορεί να γίνει.

Η υπεράσπιση του φανατισμού

Αν θυμάμαι καλά, τα τρομοκρατικά χτυπήματα από φανατικούς ισλαμιστές στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας, τη Νίκαια ή το Στρασβούργο δεν είχαν πάντα αφορμή το Charlie Hebdo. Για να προσθέσω επίσης, ότι έγιναν από ανθρώπους που ζούσαν στη Γαλλία, οι περισσότεροι και με γαλλική υπηκοότητα. Τι θέλει να μας πει λοιπόν ο θλιβερός κύριος Λιάκος, όταν επικρίνει τον Μακρόν για προσβλητική πολιτική απέναντι στο Ισλάμ. Ότι η Γαλλία, που έχει ανοίξει τα σύνορά της από χρόνια σε ανθρώπους κάθε φυλής και θρησκεύματος, θα πρέπει τώρα να εξισλαμιστεί κιόλας, επειδή το απαιτούν κάποιοι φανατικοί; Πώς το έχει δει το θέμα; Μετά την άφεση αμαρτιών που έδωσε στους Αφγανούς, που έβαλαν φωτιά στη Μόρια, συντασσόμενος ψυχή τε και σώματι (αν ήταν νεότερος, όπως είχε διευκρινίσει) με τις πράξεις τους, τώρα έχει άποψη και για το τι θα κάνουν οι Γάλλοι στη χώρα τους. Δεν βλέπει την αλγεινή εντύπωση που προκαλεί δικαιολογώντας τους δολοφόνους; Και δηλαδή, για να μην ενισχυθεί ο «ισλαμικός φονταμενταλισμός», όπως λέει, μήπως θα έπρεπε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα να προσέχουμε πώς μιλάμε, πώς φερόμαστε, οι γυναίκες να βάλουμε και καμιά μπούρκα για να μην «προσβάλλονται» οι τρομοκράτες; Όμως τα όρια ανάμεσα στο σεβασμό στη διαφορετικότητα του άλλου και στην υποταγή είναι σαφέστατα και πρέπον είναι, να τηρούνται και από τις δύο πλευρές. Διαφορετικά τον φονταμενταλισμό τον πολεμάς, δεν παρακαλάς να σε λυπηθεί, ούτε τον προσκυνάς. Όσο για το χιούμορ του Charlie  Hebdo μπορεί να είναι βάρβαρο για τα εκλεπτυσμένα γούστα του καθηγητή, ας ρωτήσει όμως και τους συγγενείς των αθώων θυμάτων. Άλλωστε μικρή αναδρομή στη «δράση» του περιοδικού δείχνει, πόσο αντίστοιχα «περιποιητικό» έχει υπάρξει στο παρελθόν και με τους γάλλους πολιτικούς ή άλλους. Όλα αυτά όμως απαιτούν πολιτική ωριμότητα και όχι διαστρέβλωση των γεγονότων και της Ιστορίας βρίσκοντας ευήκοα ώτα μόνον στους Τούρκους, που μετά τον Τσίπρα ανακάλυψαν και τον Λιάκο να τους υπερασπίζεται.

Η δημόσια αλάνα

Στην αρχή γελάσαμε, μετά συγχυστήκαμε, τώρα όμως, που σοβάρεψαν τόσο τα πράγματα ίσως θα πρέπει να επέμβει η δικαιοσύνη. Ασφαλώς κι έχει δικαίωμα ο καθένας να πιστεύει ό,τι θέλει για τον κορωνοϊό ή για τους εξωγήινους ή την καταστροφή του κόσμου και την δευτέρα παρουσία -επίτηδες ο συνδυασμός, αφού αυτά είναι τα αγαπημένα θέματα των συνωμοσιολόγων- αλλά η υπόθεση ξεφεύγει πλέον από τα όρια του φαιδρού. Ιδίως όταν άτομα παντελώς άσχετα με  την επιστήμη διατυπώνουν θεωρίες περισπούδαστες με δήθεν επίσημα στοιχεία, δήθεν αποδείξεις, δήθεν βεβαιότητα… Το δημόσιο σαλόνι ή αλάνα — όπως θέλετε πείτε το— που είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθουν τέτοιων θεωριών και ποιος νοήμων τους δίνει σημασία… Ηλίθιοι με μυαλό κότας υπάρχουν πολλοί, δεν είναι δα και κάτι καινούργιο. Όταν όμως οι θεωρίες φέρουν και μία υπογραφή αναγνωρίσιμη, έστω από κάποιους, η ευθύνη δεν είναι πια μόνον κοινωνική. Για την «φενάκη του κορωνοϊού» θέλησε να μας μιλήσει μέσω ενός βίντεο ένας τραγουδιστής ή κάτι τέτοιο, παντελώς άγνωστος προς εμέ αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι που ο ονόματι Γρηγόρης Πετράκος, που κάποιοι θέλησαν να τον πάρουν και στα σοβαρά, έκανε «έρευνα μηνών» για τον κορωνοϊό και κατέληξε στο… αναμενόμενο συμπέρασμα: Ότι ο κορωνοϊός δεν είναι τόσο επικίνδυνος όσο μας λένε κι ότι τα μεγάλα συμφέροντα βγάζουν απ΄αυτόν εκατομμύρια. Τι πρωτοτυπία! Ό,τι πάνω κάτω λένε και μερικοί άλλοι καλλιτέχνες τελευταία, που ο λόγος τους, όποιος κι αν είναι αυτός μπορεί να ακουστεί περισσότερο των άλλων. Και ίσως, λόγω της επωνυμίας τους να μπορεί να παρασύρει ευκολότερα… Με ό,τι σημαίνει αυτό. Θέλουν να στρέψουν τα φώτα επάνω τους, γιατί η δημοσιότητα βοηθάει τον καλλιτέχνη; Έχουν απλώς μία εσφαλμένη αντίληψη περί τα πράγματα; Ή μήπως πρόκειται εσκεμμένη ενέργεια με άλλους σκοπούς; Κάποια από τις περιπτώσεις αυτές είμαι βέβαιη, ότι είναι άξια επέμβασης της δικαιοσύνης. Κοινώς οι συνωμοσιολόγοι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, όπως προβλέπουν οι νόμοι για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, ειδικά σε τέτοιες εποχές. Όσο κι αν αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο φυσικά…