Και για να έχουμε το καλό ερώτημα, ο Τσίπρας, τι κόμμα είναι τώρα; Εκ των υπαρχόντων εννοώ, έστω και εκτός Κοινοβουλίου. Οπότε γεννάται και το επόμενο ερώτημα: Στις Ευρωεκλογές τι θα ψηφίσει;

Τους πρώην συντρόφους, που του έσκαβαν το λάκκο κι έκαναν δικό τους κόμμα -που ούτε να τους φτύσει, δηλαδή- ή τον νιούτσικο σφετεριστή, που του τα πήρε όλα, και φίρμες και σφραγίδες, και δόξες και οπαδούς αχάριστους, που εν μια νυκτί τον ξέχασαν και τρέχουν ξωπίσω από τον σελφάτο πρόεδρο ξεμυαλισμένοι.

Τι δίλημμα, τι βαρύ φορτίο κι αυτό. Απ’ την Κική κι απ’ την Κοκό ποιαν να διαλέξω, που έλεγαν παλιά οι παππούδες μας. Εξ ου και αν μου απαντήσει «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ» κατά το πρότυπο των δημοσκοπήσεων, δεν θα παρεξηγηθώ καθόλου. Με τέτοιο κάζο, που έχει πάθει ο άνθρωπος μπορώ να κατανοήσω και θυμό και απογοήτευση και σύγχυση. Όπως έγραφε κι ο αγαπημένος μου Καβάφης

«Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τί φταίω εγώ./ Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. /Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί / να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. /Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.»

Πόσες ευκαιρίες δίνει όμως, η ζωή… Αν και υπάρχουν ακόμη μερικοί, που του χρυσώνουν το χάπι, ότι είναι ο ένας και μοναδικός, ο ανεπανάληπτος ηγέτης της Αριστεράς από καταβολής της και τέτοια. Χώρια που μπορεί να τα πιστεύει κι ο ίδιος… (Εδώ δεν θέλω να αναφέρω ποιών τα κόκκαλα θα τρίζουν, ας επιληφθούν του θέματος οι ειδικοί. Της Αριστεράς κι αυτοί).

Αλλά πώς ν’ αντιληφθεί ο έρμος τον εμπαιγμό; Εχθροί και φίλοι, όλοι ανάκατα. Ακόμη κι ο Πολάκης, που αιώνια χάρη θα έπρεπε να του χρωστά, αφού δεν τον είχε εκπαραθυρώσει τόσα χρόνια, που κάθε φορά που μιλούσε, του έριχνε τα ποσοστά –κλασική περίπτωση ανεγκέφαλου πριονίσματος καρέκλας – τον αδειάζει και τώρα κανονικά. Πλην όμως είναι αργά για λύπες, θυμούς και κλάματα.

Αλλά κι ο Κασσελάκης, θυμωμένος κι αυτός. Αφού δεν παραιτούνται συλλήβδην οι επιλαχόντες από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας για να μπει κι αυτός στη Βουλή, να καταπλήξει τα πλήθη με το μπρίο και τη σβελτάδα του και τον πολιτικό του λόγο πρωτίστως, τους παράτησε κι αυτός να σφάζονται για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και πήρε τους δρόμους.

Και μια που τον έφεραν στην Πελοπόννησο είπε να επιδείξει τις ιππικές του ικανότητες εν μέσω απορούντων θεατών, τιμώντας όμως τους Κολοκοτρωναίους που «Καβάλα τρώνε το ψωμί, καβάλα πολεμάνε, καβάλα πάν’ στην εκκλησιά» κ.λ.π. κ.λ.π.

Κατ’ άλλους βέβαια το όλον σκηνικό ενδέχεται να συνιστά πρόβα για τον επερχόμενο γάμο, διότι παράδοση είναι κι αυτή για την άφιξη των μελλονύμφων εν ίπποις στην εκκλησία αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί.

Από δημοσιότητα πάλι, παράπονο δεν πρέπει να είχε. Τις μπουκιές του μετρούσε η κάμερα στην Τρίπολη, καθ’ όσον ανήμερα Τσικνοπέμπτης η κνίσα από τις σπονδές στο θεό της Αποκριάς έφτανε στα ουράνια και τα σουβλάκια πήγαιναν κι έρχονταν -για γουρουνοπούλα δεν άκουσα.

Κι ας περνούσε στα μετόπισθεν της Αθήνας μεγάλη στενοχώρια -κατά δήλωσή του- ο Σωκράτης Φάμελλος, αδυνατώντας να χαρεί τη γιορτή, ένεκα των πανεπιστημίων, που έμεινε μόνος του να υπερασπιστεί τη γραμμή του κόμματος. Πού να την βρει την όρεξη, εν αντιθέσει με τον αρχηγό… Έτσι κι αλλιώς όμως…«Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα…», που έλεγαν και τα παιδικά μας παιχνίδια, τους προτιμά ο Στέφανος.

Καλή ώρα σαν την Αυγέρη και την Κεχαγιά –απερχόμενη και νέα αντίστοιχα, εκπρόσωπο Τύπου – που τις έστησε στον καναπέ ώσπου να αποφανθεί η Φάρλι για την τύχη τους.

Δεν έχει ξαναγίνει βέβαια, αρχηγός κόμματος να παρουσιάζει στελέχη του υπό την έγκριση του σκύλου του, αλλά εν τέλει αυτό είναι το λιγότερο στο αλλοπρόσαλλο «πολιτικό» σύμπαν του Κασσελάκη.

Εξάλλου, τι τους χρειάζεται τους υπόλοιπους; Και ως διακοσμητικούς να τους πεις, λίγοι θα περνούσαν τον πήχη…

Προσωπικά πάντως… περιμένω, τσιγάρο αναμμένο, που λέει και το τραγούδι να δω Στέφανο στο στρατό! Μέρες μετράει το παιδί για να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα, έστω και σ’ αυτή τη γιαλαντζί θητεία, όπου όμως, είμαι βεβαία ότι θα διαπρέψει! Εδώ μετέτρεψε σε σώου άλλα κι άλλα με τον στρατό θα κολλήσει; Jamais!

Διαβάστε επίσης:

Κασσελάκης σε δημοσιογράφους: Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να μου χρεώσει παρωπίδες για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια

Ο Στέφανος σαν έτοιμος από καιρό, το νέο λάιφ στάιλ του κόμματος κι ένας Αλέξης στον πάγκο

Μπαλετάκι για τον Κασσελάκη, χρυσωμένο χάπι για τη Γεροβασίλη και πολύ ξύδι για τον Τσίπρα