Πόσο απέχουν τα θρυλικά Χάμπτονς από την ταπεινή Αστόρια; Και πόσο τα κυριλέ wine bar του Μανχάταν από το Κεφαλλονίτικο σπίτι στο Κουίνς, όπου λαμβάνουν χώρα όλες οι μεγάλες γιορτές της ομογένειας στη Νέα Υόρκη;

Το ερώτημα δεν αφορά χιλιόμετρα αλλά πλούτο. Στην πρώτη περίπτωση μετρούμενο με εκατομμύρια, στη δεύτερη με κανονικούς μισθούς εργαζομένων.

Σαν να λέμε, ο ένας πάει στη δουλειά του με ελικόπτερο ή το ιδιωτικό του αεροπλάνο και ο άλλος με το μετρό. Ή ο ένας κάνει τον γάμο του στο πολυτελές θέρετρο των μεγιστάνων της Ανατολικής Ακτής κι ο άλλος στον Άγιο Χαράλαμπο της γειτονιάς του.

Και εν κατακλείδι, ο πρώτος μπορεί να κόβει τα κεφάλια στους αμφισβητίες του μεγέθους, της αξιοσύνης και του αλάνθαστου που τον διακρίνουν –κάτι σαν τον Λουδοβίκο 14ο– ενώ οι δεύτεροι μένουν απλώς χωρίς κεφάλι. Τέτοιες οι διαφορές…

Αλλά ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν πτοείται από τέτοια. Μπορεί να μεταπηδά από την μία κατάσταση στην άλλη με άνεση και στιλ, επιδεικνύοντας επιπροσθέτως και την δέουσα πυγμή ώστε να διαγράφει εκ του μακρόθεν και μέσω μιας απλής ανάρτησης στα social όποιον του πάει κόντρα.

Αλλά εμένα, δεν με νοιάζουν οι καρατομήσεις. Μια φωτογραφία από τους γάμους, θέλω. Εκεί στα Χάμπτονς με το νιόπαντρο ζευγάρι κάτω από τις αψίδες με τα λουλούδια, με τη χλιδή ξεχειλίζει και τη φαντασία των διοργανωτών να οργιάζει. (Έστω κι αν ήταν ένας μόνον παριστάμενος, όπως έσπευσε να μας ενημερώσει ο ΣΥΡΙΖΑ).

Μια τέτοια τελετή δεν την χάνεις, αν την έχεις ακριβοπληρώσει μάλιστα καιρό πριν, μπαίνοντας σε λίστα αναμονής ως είθισται.

Εξ ου και αντιλαμβάνομαι απολύτως τον λόγο, που ο Κασσελάκης αναχώρησε την ημέρα εκλογών από την Αθήνα κι ας λένε κάποιοι μικρόψυχοι, ότι εγκατέλειψε τη μάχη και άλλες τέτοιες ανοησίες. Λάθος. Διότι εδώ αποδεικνύεται η πίστη του ατόμου στις πατροπαράδοτες ελληνικές αξίες, που βάζουν την οικογένεια πάνω απ’ όλα, δίνοντας τη σοφή συμβουλή, ότι δεν μπορείς ν’ αφήσεις τον γάμο και να πας για πουρνάρια.

Μ’ όλα αυτά αδυνατώ να κατανοήσω την κρίση ιδιωτικότητας που κατέλαβε το ζεύγος, στερώντας αυτήν την ονειρεμένη εικόνα ευτυχίας από τους θαυμαστές τους. Επί ενάμιση μήνα να βρίσκονται παντού, τα μυστικά του καθενός και η κοινή ζωή τους να κάνουν παρέλαση στα κανάλια κατατροπώνοντας όλα τα ριάλιτι της τελευταίας δεκαετίας και τώρα να μας κρύβονται; Απάντηση δεν έχω αλλά ως γνωστόν… ουδέν κρυπτόν για πολύ.

Κι όσο για το γαμήλιο πάρτι, που θα γίνει του χρόνου λέει, στην παραμεθόριο -ποια ακριβώς άραγε; και γιατί παραμεθόριο; για να φοβηθούν εχθροί και να παραδώσουν τα όπλα;- πολύ μακριά πέφτει. Διότι ούτε ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπάρχει ως τότε, πολλώ δε μάλλον Κασσελάκης.

Επιχειρηματίας είναι ο άνθρωπος, μεγαλωμένος στην κοιτίδα του καπιταλισμού, ξέρει καλά από εξαγορές εταιρειών υπό πτώχευση -μόνον εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνονταν, ότι με τέτοια χάλια, κάποιος θα βρισκόταν να τους αγοράσει- όσο ξέρει όμως και πότε να ξεφορτωθεί το ζημιογόνο χαρτί. Αλλά ως τότε, ας τον χαίρονται.

Για την ομορφιά του –λες και η πολιτική είναι καλλιστεία και θα βγάλουμε τον σταρ Ελλάς για να μας εκπροσωπήσει σε διεθνείς διοργανώσεις και να απαντά σε ερωτήματα του τύπου: «Εάν ξέμενες μόνος σε ένα ερημονήσι, ποια τρία πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου;», ή «Ομορφιά ή εξυπνάδα, τι προτιμάς;», ή ακόμη «Τι εύχεσαι για τον πλανήτη;» (εδώ η στάνταρ απάντηση από καταβολής καλλιστείων είναι : Παγκόσμια ειρήνη!).

Για τα πλούτη του, σαν να υπήρχε ποτέ πιθανότητα να τα μοιράσει στους ψηφοφόρους -καταλογίζω ως ατυχές εκείνο το συμβάν με τα αιρ κοντίσιον και αρνούμαι να δεχθώ, ότι μπορεί να επαναληφθεί με θερμοφόρες για το χειμώνα, όπως ισχυρίζονται κακόπιστοι αντίπαλοί του. Άλλωστε αν το χρήμα και ο έρωτας δεν κρύβονται, για να κάνω μία παραφθορά της γνωστής ρήσης, δεν θα τον κακολογήσουμε τον άνθρωπο, επειδή κατέχει και τα δύο. (Ας περιμένουμε πάντως, κι εκείνο το πόθεν έσχες…)

Για την ξεκάθαρα δηλωμένη σεξουαλική του κατεύθυνση, αν και για ορισμένους υπερτονισμένη ως επιπλέον επίδειξη προοδευτισμού -λες και είναι ο μοναδικός gay στη Γη -κάτι που μετρά στην Αριστερά, που θέλει να βλέπει όλους τους άλλους οπισθοδρομικούς. Ακόμη και για την πολιτική του «αγνότητα», μεταφραζόμενη πάντως, ως ιλιγγιώδη ασχετοσύνη, αχαριστία, απρέπεια…

Επί του πρακτέου αν ο Τζουμάκας πίστευε, ότι ο Κασσελάκης θα σεβόταν «την ιστορία και τους αγώνες του», μακριά ήταν νυχτωμένος.

Κι αν ο Φίλης το μετάνιωσε, που έβαλε νερό στο κρασί του, για να μην γίνουν μπάχαλο εκεί μέσα και χωριστούν σε οχτακόσια χωριά, τώρα είναι αργά.

Και τους άλλους, τους βλέπω να περπατούν ακροποδητί και με κρατημένη την ανάσα, μην τυχόν και τους πάρει είδηση ο πρόεδρος, απ΄όπου κι αν βρίσκεται -σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας μου κάνει- και τους στείλει σπίτια τους.

Μεγάλο το σοκ. Κάποιοι δεν έχουν συνέλθει από αυτό κι ούτε το βλέπω.

Διαβάστε επίσης:

To story of life του Κασσελάκη: Οι business στις ΗΠΑ, η προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, ο γάμος με τον Τάιλερ

Το αριστερόμετρο για τους ξινούς, τα μαργαριτάρια για τη Θεοδώρα και ο Κασσελάκης στο πυροβολικό

Ο Στέφανος – Μπάτμαν, ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό, οι ανιστόρητες γελοιότητες και το σημείο βρασμού