«Με σφιγμένα τα χείλη / Σου κουνώ το μαντήλι / Κι όλο κάνω κουράγιο / Κι όλο σφίγγω τα χείλη… Και το πλοίο εχάθη / Στα γαλάζια τα βάθη / Κι όλο σφίγγω τα χείλη… Και κουνώ το μαντήλι…»

Δεν λέω άλλα, με κατανοήσατε. Εβδομήντα ακριβώς (!) χρόνια πριν ο Τώνης Μαρούδας, μορφή της εποχής, τραγουδώντας το πικρό βαλσάκι του αποχαιρετισμού δύο ερωτευμένων έσπερνε δάκρυα στις πίστες, κάνοντας τις ευαίσθητες καρδιές να ραγίζουν.

Αχ! Βαχ! Εδώ κανονικά ακολουθούν καρδούλες τσαλαπατημένες και βέλη άτσαλα σπασμένα, εικόνες βγαλμένες από λευκώματα ρομαντικών νεανίδων. Πού να ΄ξερε, πόσο επίκαιρος θα γινόταν χρόνια μετά…

Διότι στην εποχή μας τη σκληρή και την πεζή, μπορεί συναισθηματισμοί τέτοιοι να μην χωράνε, καθ΄ όσον ο επόμενος έρωτας μπορεί να περιμένει στην στροφή, πάντα όμως θα υπάρχει το απρόσμενο.

Καλή (;) ώρα, όπως ο Κασσελάκης. Ήρθα να σας σώσω, τους είπε στον ΣΥΡΙΖΑ. Και τον πίστεψαν. Πολύ δεν θέλει ο άνθρωπος, μέσα στην αντάρα, τον πανικό και την απελπισία από τη βαριά την ήττα και την οδυνηρή ταπείνωση να θαμπωθεί από τον «φυτευτό» νεαρό σταρ με τις επιχειρηματικές επιτυχίες στην Μέκκα του καπιταλισμού, την ιδεολογικά εξοβελιστέα παλαιόθεν Αμερική, και με τα εξωπραγματικά για την Αριστερά φερσίματα.

Διότι έτσι είναι ο έρωτας. Θεόστραβος. Βλέπεις Κασσελάκη και νομίζεις ότι είναι ο Μαρξ –μη σας πω κι ότι περιμένεις να συγγράψει νέο Κεφάλαιο. Ή κάνει διαγγέλματα, που γελάνε και τα παντζούρια κι εσύ πιστεύεις, ότι ακούς τον Λένιν όταν καλούσε τους συντρόφους του Κόκκινου Στρατού να ξεσηκωθούν εναντίον γαιοκτημόνων και καπιταλιστών… (Δεν τυφλώνεται μόνον, χαζεύει κιόλας ο άνθρωπος…)

Αλλά πόσο διαρκεί ο έρως; (Κατάληψη εξουσίας ήταν, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, γιατί στην Κουμουνδούρου τα νεύρα ολονών είναι στην τσίτα…) Στην περίπτωση της σχέσης ΣΥΡΙΖΑ- Κασσελάκη, στον ενάμιση μήνα, η θλιβερή ώρα του αποχωρισμού ήρθε.

Όλοι κουνούν το μαντήλι σε όλους -κι αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν – για δάκρυα δεν ξέρω, αλλά η οργή περισσεύει. Γιατί είναι και αχάριστοι μερικοί και αρνούνται να σωθούν.

Αποκορύφωμα ως εκ τούτου, και προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, είναι το νέο μνημείο ανοησίας, η …προκήρυξη δημοψηφίσματος.

Το ένα μετά το άλλο πέφτουν τα προεδρικά χτυπήματα και πόσο ν΄αντέξει κανείς… Για την ακρίβεια μάλιστα, στον ελληνικό λαό» απευθύνθηκε ο αλαζών και ανιστόρητος νεανίας, λες και οι Έλληνες έχουν καμιά έγνοια να τον πάρουν στα σοβαρά και ν’ασχοληθούν με τα καμώματά του.

Τίνος ιδέα ήταν όμως, αυτό το κάλεσμα πολιτικής αυτοκτονίας ολόκληρου του κόμματος, είναι άγνωστο επί του παρόντος. Κάποιος όμως, του είπε: Κάν΄το όπως ο Τσίπρας! Ζήτα από τον λαό τη διαγραφή των διαφωνούντων και μόλις πάρεις το «ναι», θα έρθεις μετά και ως μεγαλοθύμων που είσαι, θα τους συγχωρήσεις! Σαν δακρύβρεχτο μελό του ΄60, του τύπου «Ξαναγύρισε κοντά μου»…

Κι επειδή το παιδί δεν θυμάται, ούτε ποιος ήταν πριν δέκα χρόνια –κατά δήλωσή του- μια χαρά τη βρήκε την ιδέα. Ότι ήταν από τις μελανότερες σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ –αν όχι η μελανότερη- εκείνο το δημοψήφισμα του ’15, δεν του το είπε κανείς. Ούτε για τον ασκό του Αιόλου που άνοιξε κι από μέσα ξεπήδησαν οι κλειστές τράπεζες κι ένα νέο μνημόνιο, που πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες.

Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, ο αντίκτυπος είναι εσωκομματικός, ας κάνουν ό,τι θέλουν στο κάτω κάτω, κι αν είναι έτοιμοι να χορέψουν το χορό του Ζαλόγγου με γεια τους με χαρά τους. Μακριά από μας, μόνο.

Αν και προσωπικά με στενοχωρεί, που θα χάσουμε τη διασκέδαση. Γιατί όσο και να πούμε, μπροστά στη μουρμούρα του Τσακαλώτου, στον δογματισμό της Αχτσιόγλου, στις υστερίες του Φίλη τούτο το αλλοπρόσαλλο φρούτο εξ Αμερικής παρείχε άφθονο γέλιο, εντυπωσιακές –αν μη τι άλλο- ανατροπές, ξεκαρδιστικούς μονολόγους, ρομαντικά στιγμιότυπα ως και αθλητικές επιδείξεις. Τι άλλο θέλει μια καλή κωμωδία, που όλο παραπονιόμαστε, ότι δεν γράφονται πια. Η πίκρα της Αριστεράς είναι άλλο κεφάλαιο…

Διαβάστε επίσης:

Ποιος πήρε στο λαιμό του τον Κασσελάκη; – Αυτοί που τον συμβούλευσαν να πάει σε δημοψήφισμα

Μπαλαούρας: Δεν με χωρά πια ο ΣΥΡΙΖΑ

Τα δείγματα του απολυταρχικού λαϊκισμού