Εντός, εκτός και επί τα αυτά, αλλά παντού τα… λεφτά! Προφανώς, γιατί αυτά κινούν τον κόσμο, αυτά αγοράζουν κότερα, χρυσαφικά και ταξίδια σε μέρη εξωτικά αλλά αναμφιβόλως και συνειδήσεις. (Σε περίπτωση δηλαδή, που κάποιος έχει τέτοιους ενδοιασμούς).

Άφωνος ο απλός πολίτης με τις σακούλες γεμάτες χρήματα, που μαθαίνει πως διακινούνται εντός και εκτός της χώρας κι εκείνος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Γιατί όντως αυτή η ιστορία με τα πολύτιμα πακετάκια με τις ταινιούλες, βαλμένα μέσα σε σακούλες από σούπερ μάρκετ ή πιο κομψά σε φακέλους και σε τσαντάκια είναι μάλλον εξοργιστική για τον μέσο Έλληνα, που εκείνος αντιστοίχως κουβαλάει τίποτε πατάτες και ντομάτες, άντε και το τάμπλετ και χαρτιά από το γραφείο.

Φυσικά μένει πάντα η εξακρίβωση της αλήθειας των καταγγελιών, οι αποδείξεις είναι το παν, αλλά τα ίδια τα χρήματα, εξαφανισμένα. Μόνον ο πατέρας της Καϊλή, όπως μάθαμε είχε μια βαλίτσα με λεφτά, αλλά όσα και να χωρούσε ένα τίποτε ήταν, μπροστά σ΄αυτά, που φέρεται να διακινούνταν στο άμωμο και άσπιλο Ευρωκοινοβούλιο.

Ομοίως και όσον αφορά τους εγχώριους λεκέδες. Για φακέλους και τσάντες με μετρητά, που μεταφέρονταν από γραφείο επιχειρηματία στο τότε κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε εσχάτως στο δικαστήριο μάρτυρας της υπόθεσης για το τηλεοπτικό κανάλι, που επιθυμούσε να αποκτήσει η κυβέρνηση τότε.

Όλοι θυμόμαστε εκείνο το διαγωνισμό – παρωδία, που στα μάτια των παλαιοτέρων έμοιαζε σαν διαδικασία στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση.

Και όλοι επίσης γνωρίζουμε, πώς κατακρημνίστηκε παταγωδώς. Και πάλι ασφαλώς, μένει να εξακριβωθεί η αλήθεια των καταγγελλομένων και πάλι όμως, ο έλλην πολίτης απορεί. Τι γίνεται πίσω από την πλάτη του; Πόσοι και πώς πασχίζουν να ελέγξουν τη βούληση και την ψήφο του. Ποιοι είναι αυτοί και τι τρόπους μετέρχονται για να τον εξουσιάζουν…

Αλλά αν δεν αντιδράσει, δεν θα το μάθει ποτέ. Αν υποτάσσεται στα κομματικά «πρέπει» και άκριτα πιστεύει ό,τι ακούει, μια ζωή θα καταλήγει στη γωνία μόνος κι απογοητευμένος. Ούτε η θεωρία –μοιρολατρία μάλλον- πως ανέκαθεν συνέβαιναν αυτά και πως όλοι τα ίδια κάνουν, μπορεί να είναι δικαιολογία. Δεν τα αξίζουμε όλα αυτά. Είναι ντροπή για ένα λαό να τα αποδέχεται τη διαφθορά των κυβερνώντων του. Δεν αγιάζει ο σκοπός τα μέσα. Το έγκλημα είναι πάντα έγκλημα.

Ας παρηγορηθούμε όμως, ομού. Στην Ιταλία θεωρούν την Καϊλή ως παρανυχίδα μπροστά την υπόθεση του Παντσιέρι. Είναι ιταλικό το σκάνδαλο, δεν είναι ελληνικό, όπως επέμενε φίλος Ιταλός στο τηλέφωνο. Δικαιολογημένα ίσως, αφού δικός τους ήταν ο ενορχηστρωτής της υπόθεσης, από την άλλη ο καθένας με τον καημό του.

Και στο Ευρωκοινοβούλιο μετρούν τώρα τα σοκολατάκια που δεν δήλωσε η Μετσόλα, το κρασί που ήπιε με τον άντρα της και μια πουκαμίσα που της έκαναν δώρο από το Μπαχρέιν. Μας κοροϊδεύουν βέβαια. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο κι αυτοί αναζητούν τον κώνωπα. Δεν μειώνω καθόλου το γεγονός, διότι δώρα είναι αυτά, αλλά τέτοια καθυστερημένη ευσυνειδησία για το τίποτε, ενώ επί χρόνια ως φαίνεται το μαύρο χρήμα έπαιρνε τις αποφάσεις είναι για κλάματα.

Διαβάστε επίσης:

Τατόι: Όταν το βασιλικό αμμοχάλικο άργησε να πέσει και άλλες ιστορίες