Η κουρά του γαμπρού Στέφανου, ο καημός του Πολάκη, η επιδημία προέδρων και το καρπούζι μάπα

«Πώς ήθελα να έχω ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…», τραγουδούσε η Μελίνα πολλά χρόνια πριν για τους λεβέντες του Πειραιά με την γνήσια αμεσότητά της να βρίσκει απήχηση στο πανελλήνιο και να σπάει ταμπού και κατεστημένα. Για επτά δεν είχε προβλέψει. Υπάρχει βέβαια εκείνο το ιστορικό γουέστερν «Και οι επτά ήταν υπέροχοι» με κάτι πραγματικά υπέροχους τύπους αλλά δεν είναι η περίπτωσή μας. Και τους «7 Σαμουράι» να θυμηθώ, του ανεπανάληπτου Κουροσάβα αλλά θα ήταν προσβολή στο αριστούργημα.

Από την άλλη φυσικά, έχουμε την «Συμμορία των έντεκα» και τα «Δώδεκα καθάρματα», άλλο θρυλικό φιλμ αλλά ας μην το χοντρύνουμε…

Θεωρώ χρήσιμη την καλλιτεχνική αναδρομή, γιατί μόνον στη σφαίρα της μυθοπλασίας και δη, εν προκειμένω σ’ έναν Ιονέσκο μπορεί να αναζητήσει κανείς την ερμηνεία της επιδημίας υποψηφίων, που έχει βαρέσει το ΠΑΣΟΚ.

Απουσιάζοντας μάλιστα του κατάλληλου εμβολίου, η πιθανότητα επέκτασης της ασθένειας στα στελέχη του κόμματος μπορεί να αποβεί μοιραία. Το τραγούδι εξάλλου, αν το τραγουδούσε σήμερα η Μελίνα θα είχε άλλη συνέχεια: «Όσο κι αν ψάχνω δεν βρίσκω άλλο λιμάνι τρελή να μ΄ έχει κάνει όπως … το ΠΑΣΟΚ». Σωστό φρενοκομείο με απλά λόγια, η κατάσταση. Διότι είχε κι ο Ανδρέας κάποιους εν δυνάμει υποψήφιους αλλά εδώ μιλάμε για την επέλαση των ορδών του Τζέκινς Χαν και βάλε…

Αρχίζοντας από τον ωσεί παρόντα δήμαρχο, πλην έμπλεο αλτρουισμού, γενναιότητας και αποφασιστικότητας να ριχτεί στη μάχη για το καλό της παράταξης, διότι αυτός και μόνον μπορεί να γίνει πρωθυπουργός κι όποιος δεν το έχει καταλάβει ακόμη, να κάνει πέρα. Προχωρώντας στην …σαν έτοιμη από καιρό και θαρραλέα να στεφθεί πρωθυπουργός –και αυτή – Μιλένα Αποστολάκη, κάνοντας άλματα στο χρόνο, στην ονειροφαντασία και στο καλάμι. Και φθάνοντας στην μπουρλοτιέρισσα «βαράω και πυροβολώ στο δόξα πατρί» Νάντια Γιαννακοπούλου, η οποία προφανώς φρονεί ότι πρέπει να ζωστεί τ΄ άρματα για να την πάρουν στα σοβαρά.

Στο τέλος, προκειμένου να υπολογισθεί ο βαθμός οίησης του καθενός ίσως χρειαστεί τεχνητή νοημοσύνη για να βγάλουν πρόεδρο. Τάκου… Τάκου ο αργαλειός μου, τάκου κι έρχεται ο καλός μου, που τραγουδούσαν οι προγιαγιάδες μας.

Aλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν βγάλει, τι κατάφεραν; Εδώ είναι γεμάτο το διαδίκτυο από οδηγίες, πώς δεν θα σας βγει μάπα το καρπούζι αλλά αυτοί αγρόν αγόραζαν. Σου λένε, χτύπα το για ν’ ακούσεις τι ήχο κάνει, γύρνα το ανάσκελα, ξύσε το, μύρισέ το, τέλος πάντων ένα σωρό δοκιμασίες προβλέπονται για τη σωστή επιλογή του από το σωρό. Ε, κάτι αντίστοιχο δεν πρέπει να υπάρχει και για έναν πρόεδρο;

Και καλά όλοι οι άλλοι, εκείνος ο πολλά βαρύς Πολάκης, πώς τον σηκώνει τον καημό αναρωτιόμουν καιρό τώρα ώσπου πήρα την απάντησή μου. Διότι πολλή πλάτη έβαλε στον παγωνάτο πρόεδρο, κόντεψε να σκάσει ο άνθρωπος, έφτασε η ώρα να τα βγάλει από μέσα του. Αλλά και να καλύψει τα νώτα του.

΄Εκανε λάθη ο Στέφανος, μας είπε, με την «υπερπροβολή της προσωπικής του ζωής και της οικονομικής του κατάστασης και της προσωπικής του επιλογής συντρόφου»! Επιτέλους, το είπε και ξαλάφρωσε. Βλέπετε ο εγνωσμένα ομοφοβικός βουλευτής Χανίων δεν μπορεί σου λέει, εκεί στα ορεινά της Κρήτης που ανεβοκατεβαίνει, να γίνεται περίγελος για τον πρόεδρό του. Τι τον βρήκε κι αυτόν…

Στο μεταξύ ο Στέφανος άλλες σκοτούρες έχει, αντί να ετοιμάζει το γάμο, γιατί σώνουν οι μέρες. Αν δεν παντρέψεις κι αν δεν χτίσεις σπίτι, δεν ξέρεις από δυσκολίες, όπως έλεγαν παλιά, πόσο μάλλον αν τα κάνεις μόνος σου. Και το μεν σπίτι ετοιμάζεται, όσο για το γάμο, η κουρά του γαμπρού, μπορώ να πω, ότι λαμβάνει χώρα εν Αθήναις κι είναι πολύ εκνευριστική. Διότι, να φτάνει στο γραφείο του ο πρόεδρος και να το βρίσκει περικυκλωμένο από διαμαρτυρόμενους, που τον λένε και σκέτο Στέφανο κατά το αδιαμεσολάβητο σύστημα επικοινωνίας και ν’ απλώνουν τα πανό τους –είναι και τεράστια- και όλα τα σχετικά είναι très banal. Είχαν πανό τα Hamptons; Όχι πείτε μου! ΄Η μήπως είχε στο γραφείο του –όπου κι αν ήταν αυτό- εργαζόμενους με πλακάτ;

Καλά έκανε λοιπόν και τους έκλεισε, που τολμούσαν να του κάνουν και αντιπολίτευση, ν΄ανοίγει κάθε πρωί -τρόπος του λέγειν – την εφημερίδα και να του χαλάνε τη μέρα.

Δεν του φτάνει ο ανοιχτός πόλεμος με τον Τσίπρα, δεν του φτάνει, που τον έχουν πρήξει με την ενιαία Κεντροαριστερά –τι πάει να πει αυτό, ούτε που ξέρει αλλά αν τον ζητήσουν για πρόεδρο, κι εκεί θα πάει – είναι κι όλοι αυτοί που δεν έχουν ιδέα από business και του λένε πώς θα διοικήσει το κόμμα. Να μου το θυμηθείτε. Η ώρα και η στιγμή που θ’ αρχίσει να καταριέται την «επιχείρηση» φθάνει.

Διαβάστε επίσης

O Αντώνης Ρέμος οφείλει να ξέρει ότι… dura lex, sed lex. Κι αυτό ισχύει για όλους – Αρθρο παρέμβαση