Μου λένε ότι στο Σαρακήνικο κλείνουν από τώρα δωμάτια οι Κινέζοι. Προπωλημένο το έγκλημα όπως λέμε, τώρα που το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης έχει θολώσει. Αλλά μη σκιάζεστε. Έχουμε κι άλλα νησιά, άμα το τελειώσουμε και αυτό. Όρεξη για …ανάπτυξη να υπάρχει.
Έφτασα για πρώτη φορά στη Σαντορίνη με πλοίο. Μια λέξη μόνο: Δέος. Για την άγρια ομορφιά, την απόκοσμη αίσθηση, την δύναμη του ανεπανάληπτου. Ένιωθες προνομιούχος που σου δώριζαν τέτοιο κάλλος. Και ήσουν. Πάνε πολλά χρόνια, όμως. Έκτοτε …τα ξέρετε. Σαν τις ακρίδες επιπέσαμε. Που πάνε από τόπο σε τόπο και στο πέρασμά τους αφήνουν στάχτη και μπούλμπερη. Ήρθαν κι οι σεισμοί, έδεσε το γλυκό. Αλλά ας όψεται ο Μητσοτάκης. Εκείνα τα εμβόλια, που μας έβαλε και κάναμε, τα προκάλεσαν όλα. Οργή θεού, σου λέει. Κι εκείνος ο νόμος να παντρεύονται τα ζευγάρια των ομόφυλων, άλλη αμαρτία κι αυτή. «Τα ύστερα του κόσμου», «Θα ρίξει φωτιά και θα μας κάψει» και άλλα τέτοια τρομολαγνικά, αποδεικτικά απύθμενης βλακείας διαβάζω κατόπιν αυτών στο διαδίκτυο. Τι κι αν πρόκειται για ψεκασμένους. Ζουν ανάμεσά μας, αυτό είναι το θέμα. Έχουν φωνή, και το χειρότερο, ψηφίζουν κιόλας. Διότι, άπειρη η γενιά των ηλιθίων, όπως έχει πει κι ένας σοφός. Πλην και των απατεώνων, πολιτικών μη εξαιρουμένων , που εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα την αφέλεια και την ευπιστία κάποιων, έχω να προσθέσω.
Φυσικά υπάρχουν κι οι …επιστημονικές εξηγήσεις για τους σεισμούς: Με τόσες ανεμογεννήτριες , που γέμισε ο Μητσοτάκης- πάλι- το Αιγαίο, τι περιμέναμε; Τρύπησαν τα νησιά πέρα για πέρα, σουρωτήρι τα έκαναν, εξ ου και εγένετο νυξ, σου λέει. Αμάν πια. Τόσο μυαλό θέλει για να το καταλάβουν όλοι αυτοί, που μας ζαλίζουν καθημερινά με τις δήθεν περισπούδαστες αναλύσεις τους για το πώς και το γιατί…
Από την άλλη όμως, το να συμβαίνουν σεισμοί και καταποντισμοί -ευτυχώς όχι και λιμοί- και να ΄ρχεται έτσι αυθορμήτως ένα χαμογελάκι στα χείλη έως και χάχανο μπορώ να πω, στην θέα του βαριά ερωτευμένου κυρίου στο τσακίρ κέφι πάνω στην πίστα, ορχούμενου δίκην περιστρεφόμενου δερβίση σε έκσταση, είναι, όπως και να το κάνουμε, μια ανέλπιστη ευχαρίστηση. Τέτοιο ζεϊμπέκικο με δόσεις Λίμνης των Κύκνων δεν έχω ξαναδεί. Αλλά οι …ελπίδες να μη μου ξανασυμβεί, μάλλον φρούδες είναι, καθ΄όσον ο εν λόγω διαπράττει συχνά, όπως μαθαίνω το αδίκημα της αποδόμησης της τέχνης του χορού στο μαγαζί της αοιδού φίλης του. Διότι δεν αγαπούν όσοι δεν δείχνουν την αγάπη τους, όπως είχε πει ο μέγας Σαίξπηρ, και σ΄αυτήν την βάση κινήθηκε ο άνθρωπος. Ορθόν. Άλλωστε η αγάπη όλα τα υπομένει. Και θέαμα και ακρόαμα και τις ατραξιόν και το ρεζίλεμα άμα λάχει, στο πρόγραμμα είναι.
Ουχί μόνον λαϊκό, είναι και γαλαζοαίματο το σπορ εξάλλου, όπως μας δίδαξε ο Ντε Γκρες Παύλος με το ποτήρι στο κούτελο σαν τους ζογκλέρ σε κέντρα της δεκαετίας του ΄60 όπου πήγαιναν οι γονείς μας. ( Έχω κάτι τέτοιες φωτογραφίες ανέμελης ευωχίας.) Για το επόμενο στάδιο μύησης στην μαγκιά, που επιβάλλει να σηκώνεις το τραπέζι με τα δόντια δεν μας έχουν ενημερώσει όμως, οι εκπρόσωποι της οικογένειας . Αλλά φρονώ, ότι και αυτό θα γίνει εν καιρώ, μια που οι Ντεγκρέδες αποφάσισαν κατά πως φαίνεται να εγκατασταθούν –τρόπον τινά βέβαια- στην Ελλάδα. Επιτέλους λίγη λάμψη στο φτωχικό μας, έχω να πω, δεν τους έχω κι άξιους για τίποτε παραπάνω –η χειρότερο. Τι, δεν είναι έτσι;
Αλλά δεν βλέπω μπροστά, με πληροφορεί το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί οι νεαροί της οικογένειας, που θέλουν να πάνε και φαντάροι, θα βρεθούν απέναντί μας, θα τους …βάλει η ΝΔ στα ψηφοδέλτιά της, μου λένε αυστηρά. Αδυνατώ να απαντήσω. Στερούμαι της ανάλογης φαντασίας ως φαίνεται. Από την άλλη όμως, πάρτε παράδειγμα τον Στέφανος, που ως αστήρ του εξωτερικού και αυτός, διαγράφει πορεία-όποια κι αν είναι αυτή πλέον- στο πολιτικό στερέωμα; (στο οποίο η αλήθεια είναι, δεν λάμπουν και οι τρομερές ευφυΐες…) Ή τον Μπελέρη, άλλος της ξενιτιάς αυτός –ή όπως αλλιώς ορίζεται- που τα έκανε πλακάκια μ΄εκείνο το σαχλό πλην και επικίνδυνο τέκνο της Κύπρου, τον Φειδία, φίλο του Μασκ και άλλων παρόμοιου φυράματος. Δεν ξέρεις κι από πού να φυλαχτείς δηλαδή…
Στο μεταξύ ο Αλέξης ως ξέμπαρκος που είναι και στα αζήτητα, σε μεγάλη αγωνία βρίσκεται αναζητώντας έναν προορισμό στη ζωή του. Να τον συμπονέσω; Όχι! Αξέχαστη η πρόθεσή του να ελέγξει τους «κρίσιμους αρμούς της εξουσίας» αν ξαναγίνει κυβέρνηση κι είναι τουλάχιστον ντροπή να μας μιλάει σήμερα για κράτος δικαίου. Αλλά έτσι είναι το θράσος κι η υποκρισία. Ιδιότητες στις οποίες διέπρεψε, δυστυχώς για μας.
Η είδηση των ημερών όμως είναι αλλού: Τέρμα τα χάρτινα καλαμάκια για τον καφέ, επιστροφή στα πλαστικά! Στην Αμερική τουλάχιστον, όπως αποφάσισε ο Τραμπ δια νόμου! Με επόμενα διατάγματα αναμένεται το υποχρεωτικό σολάριουμ, η κατάργηση των ζυγαριών και βεβαίως των εμβολίων. Με τις υγείες τους!