Τι είναι σήμερα 30.000 το μήνα για να ζήσει μια οικογένεια; Τίποτε είναι. Βγάλε και τις υποχρεωτικές κρατήσεις, τι θ΄απομείνει; Ψίχουλα.

Εξ ου και κατανοώ απολύτως τα βάσανα που περνάει η ευρωβουλευτίνα μας η Ελεονώρα, που πένεται εκεί στα ξένα –ναι, είναι ξενιτιά οι Βρυξέλλες, ξέρετε τι άσχημα περνούν οι άνθρωποι εκεί;- διότι ούτε μετανάστης στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου να ήταν με τέτοιες αποδοχές. Σκληρή η δουλειά κι ασύμφορη και απορώ, ποια μοίρα άπονη, την έριξε στην ανάγκη της.

1

Χρονιάρες μέρες κι άγιες, μέχρι που σκέφτηκα έναν έρανο κάτι σαν «δώστε και σώστε», ένα γράμμα έστω στον ΄Αγιο Βασίλη για μια λύση στο δράμα της γυναίκας, που είχε το θάρρος να το μοιραστεί μαζί μας. Και δεν θα συμφωνήσω με τη γνώμη ορισμένων πικρόχολων, ότι μια χαρά βολεύτηκε, δεδομένου ότι το γυαλί έχει ημερομηνία λήξεως για τα
μεγαλωμένα κορίτσια -κάτι σαν το Χόλιγουντ, που μετά τα 40 τις ρίχνουν τον Καιάδα- κι ότι σήμερα σου δίνει δέκα κι αύριο τίποτε κι ότι ο ανταγωνισμός μεγάλος από τα νέα φυντάνια -πιο νέες, πιο όμορφες, πιο ανούσιες και πάει λέγοντας…

Κακεντρεχείς ιστορίες από μοχθηρούς και ζηλόφθονες ανθρώπους, που μη δουν κάποιον να διαπρέπει –έστω και χωρίς απολαβές! – και αμέσως να τον διαβάλουν. Όθεν και φρονώ απαραίτητη μία λίστα όλων των αχώνευτων για τις επόμενες ευρωεκλογές, να στους στείλουμε βρε παιδί μου, να δεινοπαθήσουν κι αυτοί με τους στυγνούς εργοδότες εκεί πέρα. Ως τότε, βάστα γερά Ελεονώρα! Η πατρίς σε ευγνωμονεί για την θυσία σου!

Την ολόψυχη συμπαράστασή μας όμως, δικαιούται και ο Στέφανος. Διότι η αγνωμοσύνη δεν είναι συναίσθημα πρέπον. Επί έναν ολόκληρο χρόνο μας διασκέδαζε ο άνθρωπος με τα ωραία του και τα χαριτωμένα του, με τα εξωφρενικά του και τ΄ αλλούτερα, με όλα εκείνα τα αλλοπρόσαλλα, που έδιναν όμως χρώμα, ζωντάνια και μια νότα έκπληξης και αναπάντεχου στην καθημερινότητά μας.

Και δεν το εκτιμούσαμε οι άφρονες… Δεν μπορεί λοιπόν τώρα, που έχει την ανάγκη μας να τον πετάξουμε, όπως τα πρώην συντρόφια σαν στυμμένη λεμονόκουπα, επειδή έπαψε να
κάνει, σαν τους γελωτοποιούς του βασιλιά καλά αστεία…

Τόσες τραυματικές εμπειρίες, που έζησε μαζί, μέσα σε ένα χρόνο πάει πολύ. Ένα rollercoaster από τα δυσθεώρητα ύψη στα κατάβαθα της γης, ένα τραινάκι του τρόμου με μούμιες και φαντάσματα να παραμονεύουν σε κάθε στροφή και τον ολοζώντανο Πολάκη για κλου στο φινάλε με χαμόγελο δράκουλα. Ή πιο απλά από την απογείωση στην εκπαραθύρωση.

Το μάθημα «ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει», δίνεται χωρίς σωσίβιο. Ούτε και στα πρωινάδικα πια δεν κάνει νούμερα ο απόδημος και σε λίγο, πιο πολύ θα προσκαλούν τον πιστό σύζυγο Τάιλερ και την ακόμη πιο πιστή Φάρλι από τον ίδιο… O tempora, o mores, που έλεγε κι ο φίλος μας ο Κικέρωνας.

Ορθώς πράττει ως εκ τούτου ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν ενός κόμματος αγνώστου μέλλοντος καταγγέλλοντας τους πάντες για προδοσία, λασπολογία και συκοφάντηση. Έχει χαθεί κι η Θεοδώρα που κρατούσε ψηλά το λάβαρο της επανάστασης –όπως κι αν νοείται αυτή στην κασσελάκειο ιδεολογία- αφήνοντας τον αρχηγό της μόνο, κατατρεγμένο και παραγκωνισμένο σαν ήρωα ελληνικού μελό, να αναζητεί «ήχο και υλικό» κατά πως λέει κι ο Σαββόπουλος.

«Φτούκα προ! Φτούκα προ!», που λέγαμε στα παιδικάτα μας οι μεγαλύτεροι αναφωνεί όμως, ακαταπαύστως πλέον, ο κύριος -αξιωματική αντιπολίτευση είμαι και καμάρι μου- Ανδρουλάκης. Τον έχει κατακλέψει, σου λέει, ο Μητσοτάκης -υπάρχει άραγε κλοπή «πολιτικής» ιδιοκτησίας;»- κι όποιες ιδέες κατεβάζει το ΠΑΣΟΚ έρχεται η κατάπτυστη ΝΔ και
τις παίρνει!

Μα, δεν είναι πράγματα αυτά! Δεν τον λυπάστε στον άνθρωπο, που τρέχει από κανάλι σε κανάλι με το «Κυρία… Κυρία… πρώτος εγώ το είπα» στο στόμα; Τώρα, τι σόι αντιπολίτευση είναι αυτή, που ομονοεί μετά της κυβερνήσεως είναι ένα ερώτημα, αλλά το αφήνω στους διανοητές του κόμματος να το απαντήσουν.

Πάντως αν μας πει ότι του κλέψαμε και την είδηση ότι έρχεται ο Άγιος Βασίλης ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας.