«Το σκυλάκι το κανίς/ Ποιος το έκλεψε; Κανείς!/Το ρολόι τη γραβάτα/Και της άγκυρας τη γάτα…», τραγουδούσε στην επαναστατική δεκαετία του ΄70 με αυθάδικη φρεσκάδα ο Γιάννης Λογοθέτης.
Η χούντα είχε πέσει, το ΠΑΣΟΚ μόλις είχε γεννηθεί και τα σκυλάκια τύπου κανίς παρέμεναν εφ’ ω ετάχθησαν: Στον καναπέ. Όλα στη θέση τους, δηλαδή. Μισό αιώνα μετά, ότι θα γινόταν το κόμμα του κραταιού – εν συνεχεία- Ανδρέα Παπανδρέου ουρά σε νεοπαγή μορφώματα πολιτικού αριβισμού, ποιος να το φανταζόταν. Και όμως αγαπητοί μου, η ιστορία παίζει χοντρά παιχνίδια άμα θέλει, και δυστυχώς το θέλει συχνά. Ούτω πως, ένα σκυλάκι της Ζωής, όπως λένε οι κακές γλώσσες κατάντησε το ΠΑΣΟΚ. Αν είναι χαριτωμένο κανισάκι ή αγριεμένο ντόπερμαν, όπως βαυκαλίζονται ακόμη να θεωρούν εαυτούς, ποια η διαφορά; Αφού αυτό το καημένο τρέχει ολημερίς από πίσω της ασθμαίνοντας αλλά δεν την φτάνει… Τσάμπα η εκπαίδευση τόσων ετών, δηλαδή…
Αλλά έχουν και τα δίκια τους. Διότι την περίπτωση Ζωή, το εγχειρίδιο δεν την περιλαμβάνει. Κάθε μέρα και μία έκπληξη είναι το άτομο, κάθε εμφάνιση και ένα πυροτέχνημα, κι αν πεις για τις συνεδριάσεις της Βουλής, εκεί πια κι αν συντελείται μπροστά στα μάτια όλων η αποθέωση του δικολαβισμού και της στρεψοδικίας. Στο στοιχείο της η πρόεδρος όμως, χωρίς αμφιβολία, κι ας έχουν να λένε οι εχθροί της για αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και γκεμπελικές νοοτροπίες. Σκασίλα της. Εκείνη ήδη φαντάζεται, ότι είναι πρώτο κόμμα και κυβερνάει, με «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» μάλιστα -κλεμμένο αυτό από τον Στέφανος και τα αδιαμεσολάβητά του – άλλωστε οι δημοσκοπήσεις είναι λάθος, διότι όλες καθοδηγούνται από την κυβέρνηση και δεν της δίνουν τα πραγματικά ποσοστά της που μπορεί να είναι και …τριψήφια! Πώς το είχε πει όμως ο Μαρκ Τουαίην; Σαν την κότα, που έκανε ένα αυγό και κακαρίζει λες κι έχει γεννήσει έναν αστεροειδή!
Εδώ ολόκληρος Τσίπρας, σου λέει και δεν έχει καβαλήσει τέτοιο καλάμι. Εντάξει, έχει κι αυτός τα κωλύματα του, το τελευταίο μάλιστα με τον Πάπα ειλικρινώς με υπερβαίνει, διότι καλά όλοι οι άλλοι -βλέπε Μέρκελ για παράδειγμα- αλλά να έχει υποπέσει στην γοητεία του και ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι σπουδαίο επίτευγμα, το ομολογώ. Διότι αν αντιλαμβάνομαι καλά, τέτοια σκέψη πολιτικού ανδρός, άμα και φιλοσόφου δεν ξανασυνάντησε ο Πάπας Φραγκίσκος στη ζωή του, όσους άλλους κι αν εγνώρισε. Με τον Τσίπρα είδε το φως το αληθινό και με τον Τσίπρα κατενόησε υψηλά νοήματα, όπως ότι «Η ανθρώπινη ζωή είναι πιο σημαντική από τις συμφωνίες και τα άρθρα τους» ή «Το σημείο τομής μεταξύ μαρξισμού και χριστιανισμού είναι η ισότητα και η αλληλεγγύη». Δεν του είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό τέτοια πράγματα και επιτέλους κάποιος τον ενημέρωσε.
Δικαίως επομένως κομπάζει, που είχε αυτήν την χάρη ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην αρχηγός κόμματος αλλά νυν περιφερόμενος διαφημιστής του εαυτού του αναζητώντας παπική χείρα επί της κεφαλής ως διαβατήριο στην πορεία προς την κατάκτηση νέου ρόλου και στην στόχευση των ανώτερων αξιωμάτων, που τον προορίζει η μοίρα… Εύγε! Ούτε καφετζού να ήμουνα. «Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…» , λέει όμως ο Νίκος Δήμου αποκαλύπτοντας την θλιβερή ψωνάρα μας…
Κάτι τέτοια ακούει κι η Μιμή Ντενίση, που σκέφτεται, κάποια στιγμή να μπει κι αυτή, λέει, στην πολιτική, διότι βλέπει ανθρώπους που δεν έχουν βάση και πίστη στη χώρα. (Σ’ αυτόν τον τόπο τον στραβό, άλλος δεν ήταν κι ήρθα εγώ, κατά την λαϊκή ρήση). Λες κι είναι το τρόλεϊ Κολιάτσου-Παγκράτι ένα πράγμα, παρ’ όλα αυτά καθ’ ότι μεγάλη κοπέλα, ας σπεύσει. Μακρά γαρ η σειρά των υποψηφίων εθνοσωτήρων και με απειλητικές διαθέσεις ενίοτε, βλέπε Βελόπουλο για παράδειγμα, που δηλώνει τον πόθο του, τον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε: «Θέλω να κυβερνήσω». Κι εγώ όμως, θέλω να περπατήσω στην Εβδομάδα μόδας στο Παρίσι μαζί με τα σούπερ μόντελ αλλά μου το έχουν απαγορεύσει, το ίδιο που ευελπιστώ, ότι θα πράξουμε όλοι μαζί επί του προκειμένου.
Και για το τέλος, κάτι το εύθυμον. Διότι αποκαταστάθηκε η αδικία στο πρόσωπο του Παύλου Ντεγκρές, που και υψηλότατος είναι και πρίγκιπας είναι και ό,τι άλλο θέλει είναι, αν πιστέψουμε κάποιους άρχοντες της Μάνης, η οποία ετοιμάζεται να κηρύξει την ανεξαρτησία της και τον βασιλιά της τον βρήκε! Πόσο γραφικό, πόσο σαχλό, πόσο αξιολύπητο.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
