Αγαπητοί μου αγρότες! Ανάψτε φουλ τις μηχανές, γεμίστε τα θερμός με καφέδες, κάντε χώρο στα τρακτέρ, δυναμώστε τις φωτιές στα μπλόκα! Η μέρα και η ώρα έφτασε! Κοντά σας προσεχώς, ο μέγας ηγέτης, ο οξυδερκής πολιτικός, το παιδί – φαινόμενο, ο καινοφανής και ανεπανάληπτος αστήρ του εγχωρίου στερεώματος. Φυσικά, ο πρόεδρος Στέφανος! (Εδώ κανονικά, αν είχαμε εικόνα και ήχο θα έπρεπε να ανοίγει αυλαία, μία μπάντα να παιανίζει «ταρατατζούμ τατζούμ, τατζούμ» και παιδάκια να κουνάνε σημαιούλες με την φωτογραφία του ατόμου, μπορεί και κανένα εξώφυλλο του βιβλίου του… Αλλά δεν πτοούμαι, έχω πίστη στην φαντασία των αναγνωστών.)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα, όπως είχε πει ο Μαρξ –αν τον ξέρει κι αν τον έχει ακουστά- αλλά, αν εξ αρχής πρόκειται για φάρσα, σε τι μπορεί να ελπίζει κανείς; Μα σε ένα γερό σώου, τύπου Δελφινάριο, με τα χορευτικά και τα ζογκλερικά του, τις ατάκες του τις χαριτωμένες και την σκηνοθεσία σε απόδοση της «τιμημένης αγροτιάς», θέαμα – ακρόαμα δηλαδή, για την τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Γιατί ο Κάρολος μπορεί να μην είχε προβλέψει την ειδική περίπτωση του Στέφανος -ούτε όμως και την κατάρρευση του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού, άρα… συγχωρείται- αλλά όταν το life style μετακομίζει στις εθνικές οδούς και στήνονται πασαρέλες σε τρακτέρ, τότε νέα Μανιφέστα γράφονται! Με χρώμα και ρυθμό, με ζέση κι ενθουσιασμό, και κυρίως με ωραία πλάνα, φωτεινά και ευχάριστα για να παίζουν στα προσφιλή του πρωινάδικα.

1

Παράλληλα βεβαίως, με την ανάπτυξη εμπεριστατωμένων ιδεών και την παρουσίαση βαθυστόχαστων σκέψεων, όπως για την διακόσμηση της οικίας του, για τις ώρες γυμναστηρίου, για την αξιαγάπητη σκυλίτσα Φάρλι, φυσικά για τον συμπαθέστατο σύζυγο Τάιλερ και την πρώτη τους συνάντηση ή τις προσευχές του στον όσιο Δαυίδ να μην είναι gay. Τέτοια πράγματα, που ο θεατής αγωνιά να μάθει, παρ΄ότι μερικοί ενοχλητικοί έχουν αρχίσει να γκρινιάζουν για το σενάριο, ότι όλο επαναλήψεις, σου λέει, παίζει, βαρεθήκαμε, άλλα επεισόδια δεν έχει; Την απάντηση δεν την γνωρίζω.

Αν αυτή τη φορά πάντως, μετά την περσινή επιτυχία του έργου, θα συνοδεύεται από την Θεοδώρα την Μεγάλη, που προσδίδει κύρος και μεγαλείο όσο να πεις, με τις εμφανίσεις της στις αγροτικές κινητοποιήσεις, θα σας γελάσω. Οφείλω να προσθέσω όμως, ότι η απουσία της θα ήτο μέγα σφάλμα, διότι ποιος άλλος μπορεί να συνδυάσει δωδεκάποντα και ταγιεράκια, με σχόλια σαν εκείνο το αμίμητο -αν θυμάστε- «στους αγρότες, κατά το κοινώς λεγόμενο ‘‘τον ήπιαμε’’»; Και με το δίκιο της η γυναίκα εξεφράσθη όμως, τοιουτοτρόπως, διότι μόνον εκείνη είχε οσφρανθεί την απαρέσκεια του συγκεκριμένου εκλογικού σώματος, που συμμετείχε εν τέλει στην καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και η ίδια κέρδισε πόντους ασφαλώς, στους τοπικούς πληθυσμούς με την βαθιά και ουσιαστική κριτική της…

Εν τω μεταξύ αναζητώντας την κατάλληλη φράση για να περιγράψω τη «σχέση» Στέφανος –Φειδίας καταλήγω στις εξής και τις αφήνω στην κρίση σας: Αεί κολοιός παρά κολοιώ ιζάνει (νεοελληνιστί: Κολιός και κολιός απ΄το ίδιο βαρέλι) ή και την χαριτωμένη «Οποία η δέσποινα, τοίαι και αι θεραπαινίδες»! Όπως και να ΄χει, τέτοιο εξωφρενικό νούμερο σαν το δικό τους –με τον Φειδία πάντως, και τα ακατανόητα για έναν αμερικανοθρεμένο συνομιλητή κυπριακά του, να νικάει κατά κράτος- δεν έχει ξαναγίνει. Εξάλλου, μπορεί ο Ναπολέων να είχε πει, ότι «Από το γελοίο στο μεγαλείο είναι μόνον ένα βήμα», εκείνος όμως ήταν Μέγας και εκείνοι στάσιμοι στο πρώτο. Με την διαφορά, ότι ο ανεκδιήγητος, κύπριος ευρωβουλευτής, fan του Μασκ μεταξύ άλλων, φαίνεται να το ξέρει…

Πόσα ξέρουν και δεν μας λένε, όμως Φάμελλος, Γερουλάνος, Γεροβασίλη, Αχτσιόγλου και λοιποί, μόνο σε καμιά παρουσίαση βιβλίου θα το μάθουμε. Διότι, αν δεν το έχετε αντιληφθεί όλο το πολιτικό παιχνίδι, εσχάτως σε βιβλιοφιλικές συνάξεις παίζεται. Μηνύματα στέλνονται –«Όλγα μου υποκλίνομαι», που αναφώνησε προ ημερών σε σχετική εκδήλωση ο κ. Γερουλάνος – ζυμώσεις γίνονται, συνεργασίες ανακύπτουν, συμφιλιώσεις επέρχονται ή και γέφυρες που καταρρίπτονται. Σαμαράς – Καραμανλής κατεβαίνουν πλέον ως αχτύπητο δίδυμο στις βιβλιοπαρουσιάσεις, ενώ η κεντροαριστερά φλερτάρει μεταξύ της ασύστολα πάνω από τις σελίδες των όποιων βιβλίων ό,τι και να γράφουν…

Μόνο που αυτή τη φορά… πίσω από τις λέξεις δεν κρύβεται ο Αλέξης. Πάει, πέρασαν αυτά. Εξ ου και ο πανικός, ότι σε λίγο θ΄ απομείνει μόνος να λιβανίζει την πρώτη φορά Αριστερά, που ούτε οι ίδιοι θα θέλουν να θυμούνται. Ακόμη να το καταλάβει ο έρμος…