Όποιος δεν έχει ζήσει χούντα δεν δικαιούται δια να ομιλεί.

Όποιοι δεν έχουν βιώσει και δεν έχουν μάθει για τη δικτατορία των συνταγματαρχών, οι παλαιότεροι τη δικτατορία του Μεταξά και οι ακόμη παλαιότεροι τα στρατιωτικά κινήματα και πραξικοπήματα, που έδιναν κι έπαιρναν σ΄ αυτό το κράτος ας μαζεύουν τη γλώσσα τους.

1

Όποιος δεν είχε συγγενή, φίλο, γείτονα εκτοπισμένο ή σε παραθερισμό σε κάποιο νησάκι, να κάτσει στη γωνιά του. Όποιος δεν αναζήτησε το παιδί του στην Ασφάλεια ή δεν έμαθε για το φίλο του που τον είχαν κάνει μαύρο στο ξύλο, όποιος δεν έβλεπε τον ασφαλίτη στη γωνιά να στέκεται με τις ώρες, όποιος δεν εύρισκε δουλειά για λόγους κοινωνικών φρονημάτων να μείνει στη φωλιά του.

Κι όποιος νεότερος δε θέλησε να τα μάθει όλα αυτά, να καταλάβει το γιατί και το πώς, δεν τα δίδαξε στο παιδί του ή ως παιδί δεν θέλησε να τα μάθει, λυπάμαι αλλά δεν μπορεί να νοείται ως συνειδητός πολίτης μιας δημοκρατικής χώρας.

Καλομάθαμε. Και ορθώς. Οι παλαιότερες γενιές δεν είδαν ποτέ τέτοια μακριά περίοδο Δημοκρατίας σαν τη δική μας, που σε λίγο θα κλείσει τον μισό αιώνα.

Μόνον εμείς οι τυχεροί μπορούμε να κάνουμε πορείες με χιλιάδες ανθρώπους, αλλά και καμιά εκατοστή αν είμαστε, τα ίδια δικαιώματα έχουμε.

Μπορούμε να λέμε δημόσια τη γνώμη μας για την κυβέρνηση και γενικά τους πολιτικούς, να τους επευφημούμε ή να τους βρίζουμε, χωρίς να μας συλλαμβάνουν, ακόμη κι όταν οργανώνουμε διαμαρτυρίες για αδίκως φυλακισθέντες κατά τη γνώμη μας, που όμως… τυγχάνει να είναι τρομοκράτες…

Ή μπορούμε άνετα να διαδηλώνουμε με φαιδρά επιχειρήματα, όπως ότι δεν μας αρέσει ένα πάρκο (!) ή γιατί είμαστε εναντίον του μετρό. Ή ακόμα καλύτερα μπορούμε να βυσσοδομούμε διαδικτυακώς, χωρίς να κινδυνεύουμε ποσώς!

Διότι όπως έλεγαν παλιά: Ό,τι θέλουμε κάνουμε! Δημοκρατία έχουμε!

Ο κύριος που είναι περισσότερο γνωστός για τον συναισθηματικό δεσμό του με την ωραία τραγουδίστρια παρά για το επίπεδο των θεατρικών του αναζητήσεων διαφωνεί. Και όπως δηλώνει, δυσκολεύεται να πει, ότι είναι ελεύθερος.

Πρόβλημά του και δικαίωμά του. Αλλά τολμώ να πω, ότι δεν τον είδαμε να σέρνει καμιά αλυσίδα στο πόδι όταν, ομολογώ σεμνά _αν και οι κάμερες τον εντόπισαν πάντως_ πήγε κι αυτός στην επέτειο του Πολυτεχνείου.

Μια χαρά ελεύθερος μου φάνηκε επίσης, να σεργιανάει το καλοκαίρι στην Επίδαυρο σφάζοντας θεατρικά την Αντιγόνη και εγγράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τις διαμαρτυρίες κάποιων κριτικών, που αχάριστοι όντες δεν κατάλαβαν τίποτε από την ερμηνευτική του προσέγγιση ως κακού βασιλιά Κρέοντα…

Ούτε φάνηκε να ένιωσε στιγμή δέσμιος, ανεβάζοντας μια queer παράσταση και μετατρέποντας την τραγική πραγματικότητα των εκδιδόμενων τρανς ατόμων σε καρικατούρα… Και στην τηλεόραση εσχάτως, αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του, αφού κανείς φυσικά δεν τον εμπόδισε να εργασθεί, όπως όλοι.

Υπάρχει σοβαρό θέμα, όταν περνάει από το μυαλό κάποιου, ότι η Δημοκρατία, που του παρέχει όλη αυτή την άνεση, την ελευθερία και την προστασία για να ζει, να δημιουργεί, να εξελίσσεται μπορεί να είναι το ίδιο με μια δικτατορία.

Δεν ξέρω αν είναι ανοησία των ανθρώπων, άγνοια στοιχειωδώς της ιστορίας, μια παραπλάνηση περί τα πράγματα, που τους οδηγεί σε τέτοιες αμφισβητήσεις. Για να μη προσθέσω κι εκείνους, που όντως απεργάζονται κακά για τη χώρα.

Φυσικά κι όσα γίνονται γύρω μας, μας προβληματίζουν. Αλλά η Δημοκρατία έχει προβλέψει και γι΄ αυτό. Μπορεί η ίδια να μοιάζει με το σχοινοβάτη, που πρέπει να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, ωστόσο μας δίνει κάθε δικαίωμα να την αλλάζουμε. Να τη βελτιώνουμε και να προχωρούμε. Μπροστά! Και όχι πίσω σε δικτατορίες παντός είδους.

Διαβάστε επίσης:

Όταν ο Τσίπρας ζήλεψε τη δόξα της Πατούλη και άλλα διηγήματα