Επανάσταση, κομματική τύφλωση και το «μέσον» του καλλιτέχνη

Αχ, πού ‘σαι, νιότη, πού ΄δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!

Τι κι αν είναι πλέον ένας ώριμος άνδρας στην ηλικία των ευπαθών ομάδων… Το αίμα του βράζει, η επανάσταση καλά κρατεί μέσα του, το δίκιο του «κατατρεγμένου» δεν τον αφήνει να ησυχάσει, φαντασιώνεται εαυτόν ως οργισμένο νέο με τον πυρσό στο χέρι να βάζει μπουρλότο στο σύστημα…

Ναι, ο κ. Αντώνης Λιάκος όλα αυτά. Που χάνει όμως κάθε αίσθημα ευθύνης του δημόσιου λόγου, μ΄έναν φανατισμό που καταργεί τους δημοκρατικούς κανόνες και ισοπεδώνει την κοινή λογική. Μπουρλότο στη Μόρια και γαία πυρί μιχθήτο;

Γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι και άρρωστοι να τρέχουν για να σωθούν από τη φωτιά; Άστεγοι και νηστικοί κατάχαμα στους δρόμους και για πολλοστή φορά στη ζωή τους, κατατρεγμένοι και παραδομένοι στη μοίρα τους;

Το ξέρουμε καλά πια, πως στη θεωρία της επανάστασης οι παράπλευρες απώλειες ήταν πάντα αποδεκτές. Όσο μεγάλες κι όσο σκληρές κι αν ήταν αυτές (αν θυμηθούμε λίγο και του υπαρκτού σοσιαλισμού τα κατορθώματα με τα εκατομμύρια θυμάτων…).

Πόσο το δίκιο όμως δικαιολογεί την παραβατικότητα, πόσοι και ποιοι είναι οι κίνδυνοι του να παίρνει κανείς το νόμο στα χέρια του μεταβάλλοντας την κοινωνία σε μία αρένα με άγρια θηρία; Ο κ. καθηγητής τα ξέρει πολύ καλά όλα αυτά αλλά επιλέγει να τα παραμερίζει.

Και ποιος του είπε όμως, ότι οι πρόσφυγες – μετανάστες που ζουν πράγματι σε άθλιες συνθήκες είναι πρόθυμοι -οικογένειες ολόκληρες οι περισσότεροι- να αρχίσουν να καίνε ο ένας τον άλλον. Για μια καλύτερη ζωή όντως έφυγαν οι άνθρωποι από τις εστίες τους, όχι για να γίνουν κακοποιοί…

Κι από την άλλη βέβαια, πώς είναι τόσο σίγουρος ο κ. Λιάκος για τις «αθώες» προθέσεις των συλληφθέντων ως αποτέλεσμα της ειλικρινούς αγανάκτησής τους γι΄αυτά που ζουν;

Εν τέλει θα περιμέναμε και μία απάντηση, γιατί αυτή η έκρηξη επαναστατικής αδρεναλίνης δεν εκδηλώθηκε πριν ένα- δυο- τρία χρόνια. όταν η Μόρια πνιγόταν στη λάσπη ή το χειρότερο όταν γίνονταν γνωστά επεισόδια σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων…

Όμως όχι. Η κομματική τύφλωση βρίσκει πάντα τρόπο να ξεπερνάει τέτοια «απλά» διλήμματα…

Το «μέσον» του καλλιτέχνη

Με ένα θα συμφωνήσω. Ότι αυτή η ιστορία με τα θέατρα, τους κινηματογράφους και τους συναυλιακούς χώρους, που τη μία μέρα ανοίγουν και την άλλη κλείνουν και το χειρότερο, που στα ενδιάμεσα κανείς δεν ξέρει, τι ακριβώς γίνεται, είναι τουλάχιστον ανεπίτρεπτη (για να μην πω επικίνδυνη).

Η επιδημία δεν είναι επιλεκτική, δεν προτιμά ή αποφεύγει κάποιον επειδή είναι διάσημος ή καλλιτέχνης, οπότε έχει ένα είδος ασυλίας, το αντίθετο μάλιστα έχει φανεί, άρα τα μέτρα πρέπει να ισχύουν το ίδιο για όλους.

Και επίσης η επιδημία δεν χωράει «μέσον». Γιατί, άριστο μεν, που η κυβέρνηση έχει ανοιχτό διάλογο με τον κόσμο του πολιτισμού και αφουγκράζεται τα προβλήματα και τις ανησυχίες του, μεμπτό όμως, που εμφανίζεται να παραδέρνει ανάμεσα στις εκτιμήσεις και τις προτάσεις των ειδικών επιστημόνων, που τις καταθέτουν υπεύθυνα και από την άλλη μεριά σε φιλικές εκκλήσεις, που ζητούν χάρες.

Με την υγεία μας δεν μπορεί να παίζει κανείς κι αν τα θέατρα ή άλλοι χώροι πολιτισμού, που αγαπάμε και στηρίζουμε, πρέπει για ένα διάστημα να λειτουργούν με όρους (ή ακόμη και να μην λειτουργούν καθόλου, κάτι απευκταίο φυσικά) δυστυχώς έτσι θα πρέπει να γίνει.

Δεν μπορεί να υπάρχει ειδική μεταχείριση. Το γεγονός, ότι ο κ. Μαρκουλάκης παρακάλεσε τον πρωθυπουργό για να μείνουν ανοιχτά τα θέατρα είναι προσωπική του υπόθεση. Ότι το δημοσιοποίησε όμως κιόλας μ΄έναν τρόπο, προφανώς από τη χαρά του, αφού το αίτημά του έγινε αποδεκτό -έστω και για λίγο-, το θεωρώ ατόπημα.

Άδειασμα, θα έλεγα καλύτερα του υπουργείου Πολιτισμού, που ως καθ΄ ύλην αρμόδιο είναι υπεύθυνο για να εισηγείται τέτοια θέματα.

Και εν τέλει όμως, υπονόμευση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς τους εντεταλμένους φορείς για τον τρόπο που λαμβάνονται τα μέτρα.