«Αυτός ο άνθρωπος αυτός… ήταν ο άλλος μου εαυτός…» τραγουδούσε στα ωραία χρόνια του Ανδρέα η Ρίτα Σακελλαρίου κι ο πρόεδρος σηκωνόταν από το τραπέζι -για πρώτες πρωινές ώρες μιλάμε – κι έφερνε τις στροφές του στην πίστα, πατώντας γερά και δυνατά στα βήματα του ζεϊμπέκικου, αναμετρούμενος με τον εαυτό του. Ύστερα, όπως έλεγε η ίδια, της φιλούσε το χέρι και καθόταν πάλι στην παρέα του –ανδροπαρέα συνήθως.

Άλλες εποχές, άλλα ήθη – και μουσικά- καθ’ όσον σήμερα στα νέο-λαϊκά της πίστας, η καψούρα μπορεί να παραμένει ως ζητούμενο, όμως σε πιο λάιτ μορφή για να την αντέχουν, όχι απαραιτήτως βαρείς κι ασήκωτοι τύποι αλλά και τα κοριτσόπουλα, ακόμη και του σχολείου, μπορώ να πω. Σαν αυτά που κατά χιλιάδες αποθεώνουν τον ευειδή τραγουδιστή Κωνσταντίνο Αργυρό, στις live εμφανίσεις του, κάτι αντίστοιχο της εποχής Ρουβά με τις Ρουβίτσες, αν θυμάστε οι παλαιότεροι.

Ορθώς λοιπόν κατά τη γνώμη μου ο Κασσελάκης προτίμησε τη σουίτα του κέντρου για να απολαύσει την πρεμιέρα του φίλου του από το να βρεθεί ανάμεσα στα ωρυόμενα πλήθη νεανίδων, διότι αν μη τι άλλο ξέρει να φυλάγεται από τον ανταγωνισμό.

Εξάλλου, για ζεϊμπέκικο δεν τον έχω. Άλλως πως είναι βέβαιο, ότι εκεί στα πρωινάδικα που συχνάζει, όλο και θα εύρισκε καμιά ευκαιρία για γυροβολιά ή στο TikTok όπου τον έχει παρακολουθήσει το πανελλήνιο να διαπρέπει σε ένα σωρό γελοία πράγματα ή και στην «αδιαμεσολάβητη» επαφή του με το λαό για να δείξει, ότι είναι ένας απ’ όλους μας.

Εντάξει όμως, δεν είναι και προς θάνατον να μην το κατέχει το άθλημα –είναι άλλωστε σε όλα τα άλλα τόσο τέλειος – αν και διατηρώ μία ελπίδα, ότι μπορεί να μάθει κανένα βαλς για τον γάμο τον Αύγουστο ως είθισται για την τάξη του ή έστω, κανένα κρητικό πεντοζάλι, για να δώσω μερικές ιδέες.

Παρούσα δεν ήμουν εξάλλου στην εν λόγω μουσική εκδήλωση, και ομολογώ, ότι το σωστό -αριστερό – χέρι ύψωσε σε γροθιά αλλά σε ποιο ακριβώς τραγούδι, θα σας γελάσω. Εξ όσων δύναμαι να γνωρίζω ούτε το «Στ’ άρματα, Στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα», ούτε το

«Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» βρίσκονται στο ρεπερτόριο του ινδάλματός του, πολλώ δε μάλλον το θεοδωρακικό «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» ή ακόμα καλύτερα το «Avanti popolo, bandiera rossa …».

Μικρή σημασία όμως, έχουν αυτά για το άτομο. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο… ως γνωστόν, αρκεί να θυμηθούμε τον Τσίπρα σε αφίσα με υψωμένη την δεξιά γροθιά ή την Ζωή Κωνσταντοπούλου εκείνες τις αλήστου μνήμης μέρες καλοκαιριού, που παιζόταν το κεφάλι μας κι οι άλλοι τραγουδούσαν στο Σύνταγμα σε αφασική κατάσταση να πανηγυρίζει στα σκαλιά της Βουλής ετοιμάζοντας την κατάληψή της.

Έτσι κι ο Κασσελάκης. Αφού, σου λέει, είμαι «λαϊκός αριστερός» -κατά δήλωσή του – επιβάλλεται να διαδηλώνω όπως και όποτε θέλω, ασχέτως μουσικής υπόκρουσης.

Μπορεί και να έχει δίκιο, έτσι όπως έχουν γίνει τώρα, μαλλιά κουβάρια στο κόμμα το αριστερο-δέξιο. Και ποιος θα τον μαλώσει δηλαδή, από τους παραζαλισμένους συντρόφους, που παρακολουθούν αποσβολωμένοι την ξέφρενη πορεία του αρχηγού τους προς τον Όλυμπο της δόξας και της θεοποίησης.

Τολμάει κανείς; Εδώ μέχρι και τον Τσίπρα, τον οποίο πάντως, πάει μια στο καρφί και μια στο πέταλο, ετοιμάζεται τώρα να τον ελέγξει και για σπατάλες.

Ωσάν τον κατηραμένο όφι, που κατάπιε ολόκληρο κόμμα και πετάει τα περισσευούμενα.

Μόνο τα δικά του οικονομικά μην αγγίξει κανείς. Αυτό το πόθεν έσχες… σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες -μεταφορικώς ομιλώντας – το στήνουν εδώ και μήνες αλλά αδύνατο να καταστεί… ευπαρουσίαστο.

Άλλο είναι το θέμα όμως τώρα. Να βάλει παλαιστινιακή μαντήλα, που θα κατεβεί Μέση Ανατολή ή μήπως το εβραϊκό κιπά; Ή ακόμη καλύτερα έναν συνδυασμό και των δύο για να μην υπάρχουν παράπονα; Δύσκολη απόφαση. Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους, λέμε.

Διαβάστε επίσης:

Το παιδί του λαού, τα μουτζουρωμένα χέρια, η θεία επιφοίτηση κι ένα θωρηκτό να μας βρίσκεται

Σπουδαία δωρεά αρχαίων της Πέγκυς Ζουμπουλάκη στο ελληνικό δημόσιο

Μια αρχαία πισίνα για βουτιές κατ’ οίκον – Σε ρωμαϊκή έπαυλη