Φεβρουάριο του 1905 ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπογράφει με τους συναγωνιστές του στον Θέρισο την περίφημη προκήρυξη, με την οποία ζητούν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και την απαλλαγή τους από τον δεσποτισμό του ύπατου αρμοστή πρίγκιπα Γεωργίου. Στόχους που «θέλομεν επιδιώξει και δι’ ενόπλων λαϊκών συναθροίσεων», όπως διακηρύττει αλλά και θα πράξει, ο μεγάλος έλληνας πολιτικός καθ όσον η επανάσταση θα έρθει λίγες μέρες αργότερα.
Εβδομήντα χρόνια μετά, μια άλλη επανάσταση οραματίζεται ο Ανδρέας Παπανδρέου, που στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974 υπογράφει κι αυτός με ορισμένους συνοδοιπόρους του σ΄ένα ξενοδοχείο της πλατείας Συντάγματος τη δική του διακήρυξη, που θα είναι η ιδρυτική του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Οι καιροί έχουν αλλάξει και τώρα πλέον μπαίνει στη συζήτηση η «λαϊκή κυριαρχία» και η «κοινωνική απελευθέρωση».
Δεν είναι Ανδρέας φυσικά, πόσο μάλλον δεν είναι Βενιζέλος. Ούτε στο νυχάκι τους. Τυχάρπαστον μειράκιον, αλαζών και καιροσκόπος, ένας φελλός απ΄αυτούς που εμφανίζονται κατά καιρούς στην πολιτική σκηνή -και όχι μόνον εν Ελλάδι, για να είμαι δίκαιη- τι ακριβώς έχει να υποσχεθεί ο Στέφανος στους οπαδούς του, στη σημερινή ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του;
Εκτός από τα παντελόνια πάνω από τον αστράγαλο, τα κασκορσέ πουκαμισάκια και τις επιδείξεις σωματικής ρώμης και καλλονής ποιες άλλες καινοτόμες προτάσεις έχει να καταθέσει; Από τα εθνικά θέματα φερ΄επείν, από πολιτική και διπλωματία, από κοινωνικούς αγώνες… Όχι που με νοιάζει… Άκρως διασκεδαστική παραμένει, και ως εκ τούτου χρήσιμη δια την τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, αυτή η αέναη παράθεση ανοησιών που εκστομίζει με περισσή ρηχότητα, η απύθμενη άγνοια των πάντων, η έπαρση και ο ναρκισσισμός, η επιπολαιότητα και η ψευδαίσθηση ενός ανύπαρκτου μεγαλείου.
Την Θεοδώρα όμως, ποσώς την ενδιαφέρουν αυτά, καθ΄όσον τα συναισθήματα είναι εκείνα που μετράνε. Έχει δίκιο η γυναίκα. Γιατί πολύ υπέφερε, που οι άκαρδοι, πρώην σύντροφοι τα ποδοπάτησαν βάναυσα. Βαθύ το ρήγμα ανάμεσά τους επομένως, κι η «ψυχική απόσταση» αγεφύρωτη. Πώς να την αντέξει την απογοήτευση. Σε τέτοια περιστατικά ταπείνωσης συναισθημάτων επεμβαίνουν βέβαια οι ειδικοί αλλά και η αλλαγή κόμματος, μια χαρά θεραπεία ακούγεται.
Κατόπιν αυτού αναμένω σήμερα να την δω στο πλευρό του Στέφανος, έτοιμη για νέες, επικίνδυνες αποστολές. Αν θα σπάσει και το μπουκάλι της σαμπάνιας για την ονοματοδοσία δεν το ξέρω. Άλλος κλαυσίγελως όμως κι αυτός με το όνομα και την …αδιαμεσολάβητη επιλογή του δια ψηφοφορίας. (Προσωπικά πάντως, ψηφίζω το «Ελληνικό Όνειρο», που κάνει και τίτλος ταινίας, από εκείνες τις καλοκαιρινές με ακρογιαλιές κι αστέρια, έρωτες και μελόδραμα.)
Στο αντίπαλο στρατόπεδο …«Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο / Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο / Πωλείται και το δίνω όσο κι όσο …», όπως λέει και το λαϊκό άσμα, αν και στην προκειμένη περίπτωση περί εξώσεως ομιλούμε… Τέτοια γραφειάρα του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, πού θα την ξαναβρεί όμως ο Παππάς, που τον πέταξαν έξω κι άλλαξαν και τις κλειδαριές οι αφιλότιμοι, μηδέν σέβας πια. Και οποία απογοήτευση όμως, από έναν ορκισμένο επαναστάτη, που παρεδόθη άνευ όρων αντί να ταμπουρωθεί πίσω απ΄την πόρτα και να τους δώσει να καταλάβουν…
Ωσεί πρόεδρος, θα πείτε, γνωστός και ως αρχιμάστορας της δολοπλοκίας και βεβαίως επισήμως καταδικασθείς από την Δικαιοσύνη, θα προσθέσω όμως εγώ… Αλλά ό,τι έχει κανείς. Όταν ψωνίζεις από την Αμερικάνικη Αγορά σου βγαίνει Κασσελάκης. Που έφτασε να κάνει αντιπολίτευση από τα δεξιά στηλιτεύοντας το δημοψήφισμα και τα capital controls του ευεργέτη του -πάει ο Τσίπρας, τον ξέχασε ήδη- και να μοιράζει εγκεφαλικά με κατηγορίες για την τραγωδία στο Μάτι.
Από την άλλη, όταν παίρνεις τα βουνά καραδοκεί ο Πολάκης. Οπότε η φυγή τροχάδην είναι η μόνη λύση. Ως εκ τούτου προτιμώ Γκλέτσο, διότι είμαι ρεαλίστρια κι ο άνθρωπος θα βάλει επιτέλους εκείνες τις μπαταρίες στις ανεμογεννήτριες, που τις τσιγκουνεύεται ο Μητσοτάκης, για να πέσει το ρεύμα, που μας έχει κάψει…
Με τούτα και μ΄εκείνα μήνα του μέλιτος και βίον ανθόσπαρτον διάγει το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρουλάκης προσωπικώς –πώς λέμε, κάθεται κι η τύχη του δουλεύει -, απολαμβάνοντας την διάλυση των αντιπάλων και την αυτοκαταστροφή τους. Τέτοια επιτυχία!
Η πολιτική του ώριμου φρούτου μπορεί να είναι άτολμη και χρονοβόρα αλλά ενίοτε αποδίδει καρπούς, κυρίως όταν κάποιοι αρκούνται στα αποφάγια…
Διαβάστε επίσης:
Τώρα, πιο πολύ από ποτέ είναι αναγκαία η συνοχή στη Ν.Δ.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
