«Η επανάσταση του ’21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση»!

Δεν είναι αστείο, από διαγώνισμα ιστορίας προέρχεται. Κακοί μαθητές; Ναι, αλλά με τους ενήλικες τι γίνεται;

Γιατί όταν τα λάθη γίνονται βεβαιότητες, οι μύθοι νικούν κατά κράτος και η ελληνική ιστορία _ούτε λόγος για την παγκόσμια_ ερμηνεύεται ανάλογα με τη μόρφωση καθενός, τις πολιτικές του πεποιθήσεις βεβαίως αλλά και με το φύλο, τότε δεν μιλάμε για ιστορία αλλά για το φούρνο του χότζα.

Διαβάζοντας τα πορίσματα του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών από την δημοσκόπησή του για την εικόνα, που έχει η ελληνική κοινωνία σήμερα για το 1821, μαθητικά «μαργαριτάρια» μπορεί να μην είδα, όμως όλα τα άλλα είναι εκεί. Παγιωμένες λάθος απόψεις, εμμονή σε στερεότυπα, επιφανειακή γνώση, ένα συνονθύλευμα απογοητευτικό.

Μια καλή ευκαιρία ήταν ο εορτασμός των διακοσίων χρόνων _με τις κατάλληλες δράσεις ασφαλώς_ για να μπουν κάποια πράγμα στη θέση τους, κάποιες αλήθειες να γίνουν κοινό κτήμα και επιτέλους οι μύθοι να καταρριφθούν.

Μάταιη η προσμονή. Μείναμε να σχολιάζουμε τα κοντογούνια της Γιάννας _λογικό ως ένα βαθμό, αφού ο άνθρωπος θέλει και τη διασκέδασή του, όχι μόνον μάχες, ήρωες και καριοφίλια_ αλλά βρε παιδιά ας ανοίγαμε και κανένα βιβλίο… Ας ακούγαμε ένα podcast έστω, οι πιο μοντέρνοι.

Κι αν μη θεωρούσαμε, ότι το διαδίκτυο τα ξέρει όλα… Από την άλλη βέβαια, δεν μπορώ να πω, ότι ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας, η μάχη στα Δερβενάκια και η άλωση της Τριπολιτσάς, πέρα από το γεγονός, ότι διεγείρουν το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων _αν και δεν ήταν ακριβώς εθνική η Επανάσταση_ είναι κάτι ελκυστικό και ευχάριστο για να περνάει κανείς την ώρα.

Αντίθετα παλιομοδίτικο ακούγεται και μπανάλ, σαν να αφορά άλλους και όχι εμάς, σαν μια υποχρέωση που πρέπει να βγάλουμε …κάποτε.

Εξάλλου το βασικό επιχείρημα είναι, ότι τα μάθαμε όλα στο σχολείο. Αλήθεια τα μάθαμε;

΄Εχουμε και λέμε λοιπόν.

Το 43% απ΄όσους ρωτήθηκαν πιστεύει ακόμη, ότι η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα. Και τότε, γιατί στις 23 Μαρτίου είχε απελευθερωθεί ήδη η Καλαμάτα;

Ή μήπως δεν μετράει αυτό; Χώρια τα άλλα επαναστατικά επεισόδια νωρίς τον ίδιο μήνα. Η κατάσταση χειροτερεύει, όμως, όταν οι επτά στους δέκα Έλληνες χαρακτηρίζουν την Επανάσταση θρησκευτική (ή και θρησκευτική). Ενώ τι να πει κανείς για το συντριπτικό ποσοστό που 70,5% που μένουν πιστοί στο μύθο περί «κρυφού σχολειού». Ή για την απρόβλεπτη πρωτοκαθεδρία της Μπουμπουλίνας, που ξεπερνάει ακόμη και τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη όσον αφορά το ρόλο που διαδραμάτισαν στον Αγώνα. Για να μην πω για εκείνες τις Εθνοσυνελεύσεις και τα

Συντάγματα… Βατερλό.

Καλά κρατεί και ο άλλος μύθος περί της σημαντικής συμβολής της Ρωσίας στην Επανάσταση, αφού την «ψηφίζει» το 38,9% των Ελλήνων ενώ Γαλλία και Βρετανία υπολείπονται. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτό, της εμμονής των Ελλήνων με τους Ρώσους, που πέρα από την δημοσκόπηση άνοιξε και πάλι, λόγω της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνονται από το ΚΕΦΙΜ πάντως, τον ρόλο της Ρωσίας αξιολογούν ως σημαντικό, κυρίως οι ηλικιωμένοι (43,5%), δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (41,5%), χαμηλού εισοδήματος (43,7%), εθνικιστές (46,9%), οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ (53,1%).

Το καλύτερο όμως _και οξύμωρο_ έρχεται στο τέλος: Οι εννιά στους δέκα Έλληνες πιστεύουν ότι οι συμπολίτες τους δεν γνωρίζουν την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης. Μόνον που οι ίδιοι θεωρούν για τους εαυτούς τους, ότι ανήκουν στις εξαιρέσεις…

Η ερώτηση, αν φταίμε εμείς, που δεν τα μάθαμε όλα αυτά καλά ή μήπως έχει ευθύνη και το διδακτικό σύστημα, δεν υπάρχει στη δημοσκόπηση. Ίσως γιατί γι΄αυτήν θα πρέπει ν΄απαντήσουν άλλοι. Η δική μου απάντηση είναι ότι η ιστορία είναι πρώτα απ΄όλα διήγηση, έτσι μάθαμε από τον Όμηρο ακόμα. Μιλάει για τους ανθρώπους με τις αγωνίες, τους πόθους και τις δυστυχίες τους, για τα πεπραγμένα, τους πολέμους και τις μάχες τους, την τελική δικαίωση ή την κατακραυγή. Δεν προσεγγίζεται μόνο με ξερές ημερομηνίες, συνθήκες, διατάγματα, αριθμούς, γιατί αυτά υπάρχουν στη διδακτέα ύλη.

Διαβάστε επίσης

Και τώρα το 1821 ψηφιακά – Ένα αρχείο για την Επανάσταση