Από πού πάνε για την ενηλικίωση

Το 1985 σε ηλικία 18 χρονών ο Λεωνίδας Καβάκος κέρδιζε το πρώτο Βραβείο Διεθνούς Διαγωνισμού Βιολιού «Γιαν Σιμπέλιους». Και ο Δημήτρης  Σγούρος μόλις στα 13 του εμφανιζόταν το 1982 στο Κάρνεγκι Χωλ της Νέας Υόρκης, με Ραχμάνινοφ και με τον Μστισλάβ Ροστροπόβιτς στο πόντιουμ. Ο γεννημένος το 1971 Πύρρος Δήμας ήταν χρυσός Ολυμπιονίκης το 1992, και η Σοφία Μπεκατώρου επίσης χρυσή Ολυμπιονίκης το 2004 στα 27 της. Κι ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης θα γινόταν καθηγητής της Επιστήμης των Υπολογιστών στο ΜΙΤ στα 27, και στα 30 του θα απαντούσε στον άλυτο γρίφο του Τζον Νας…

Μπορεί κάποιοι απ΄αυτούς να ήταν «παιδιά θαύματα». Πιτσιρίκια όμως ποτέ. Δεν θα το επέτρεπαν και οι ίδιοι άλλωστε. Όπως δεν το επιτρέπει  ο ανώνυμος Σπύρος, Βαγγέλης, Κώστας, που στα 35 τους κάνουν μία και δύο δουλειές, γιατί έχουν παιδιά να θρέψουν και γονείς που τους έχουν ανάγκη αλλά και γιατί έτσι αισθάνονται ως μέρη του κοινωνικού συνόλου . Στην ίδια ηλικία ο γιος του Νίκου Βούτση περνά τον χρόνο του πετώντας τρικάκια συμπαράστασης στον αρχιεκτελεστή της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα έξω από το γραφείο της γ.γ. Αντιεγκληματικής Πολιτικής Σοφίας Νικολάου. Οι ιδεολογίες δεν διώκονται ασφαλώς, οι παραβατικές πράξεις όμως, που ενδεχομένως τις συνοδεύουν, οπωσδήποτε. Και έρχεται τώρα ο πρώην υπουργός να τον δικαιολογήσει.

«Κάποιοι πιτσιρικάδες ή ήμιπιτσιρικάδες σαν τον γιό μου, που είναι 35 χρονών…», είπε ο κ. Βούτσης αφήνοντάς μας άφωνους. Στέρεψαν τα επιχειρήματά του; Εξακολουθεί να βλέπει ακόμη το παιδί του, μικρό και άμυαλο, με άγνοια του κόσμου, των νόμων και των υποχρεώσεών του; Δεν ψήφισε άραγε ο γιος του στις εκλογές; Γιατί ο νόμος από τα 17 ήδη προβλέπει, ότι οι νέοι είναι ικανοί και ώριμοι να ψηφίζουν και να ψηφίζονται… Ή μήπως του αρνήθηκαν ως «πιτσιρικά» να βγάλει δίπλωμα οδήγησης;

Προφανώς όμως «ημιπιτσιρικάς» να ήταν και το 2007 ο Γιώργος Βούτσης, όταν «απαλλοτρίωνε » Τράπεζα στου Γκύζη, κοινώς δηλαδή ληστεία. Κι όταν κατήγγειλε την «απαγωγή» του, πριν τέσσερα χρόνια στο Μεξικό, που απλώς δεν τον ήθελε στο έδαφός του και τον έστειλε πίσω, γιατί βεβαίως όσο «πιτσιρικάς» κι αν είναι κανείς, οι αξιόποινες πράξεις του τον συνοδεύουν. Για παράδειγμα και για να μην ξεχνιόμαστε «ημιπιτσιρικάς» ήταν _σύμφωνα με τον τρόπο μέτρησης της ηλικίας, που κάνει ο κ. Βούτσης_ και ο Κουφοντίνας, όταν έκανε τις πρώτες δολοφονίες.

Από την άλλη, κανείς δεν θέλει να είναι στη θέση του πατέρα.  Όμως όσο έχει συγκινήσει στον παρελθόν ο Νίκος Βούτσης  με την προσπάθειά του να υπερασπιστεί το παιδί του, δείχνοντας παράλληλα σεβασμό προς τη δικαιοσύνη, τόσο καταγέλαστος γίνεται τώρα, ζητώντας επιείκεια ή «ημιεπιείκεια» προφανώς, για έναν ανώριμο 35άρη και την παρέα του.

Πίσω ολοταχώς

Έχουμε και λέμε:

-Αστυνόμευση στα πανεπιστήμια; Θα την καταργήσουμε. -Περιορισμό στις διαδηλώσεις; Θα τις αφήσουμε ελεύθερες. -Καταλήψεις; Να ΄χουν σπίτι τα παιδιά να παίζουν (και να φτιάχνουν και καμιά μολότοφ). -Ελάχιστη βάση για εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση; Θα καταργηθεί πάραυτα! -Κι αν έρθει πάλι καμιά πανδημία; (σημ. διότι σε πενήντα χρόνια, ποιος ξέρει, τι μπορεί πάλι να συμβεί). Μην ανησυχείτε, όλοι ελεύθεροι θα είστε…

Αλλά και στον πολιτισμό:

-Φτιάξατε καινούργιες διαδρομές στην Ακρόπολη; (σημ. για να μην γκρεμοτσακίζεται ο κόσμος). Θα τις ξηλώσουμε, γιατί δεν μας αρέσουν. -Βάλατε και καινούργιο ανελκυστήρα; (σημ. για ΑμΕΑ). Θα τον κατεβάσουμε  άμεσα. – Θέλετε να κάνετε τα μουσεία μας σαν το Μουσείο Ακρόπολης; Α πα, πα χάλια! Στο πυρ το εξώτερο!

Στην σφαίρα της στείρας άρνησης κι ενός εξωπραγματικού κόσμου οπισθοδρόμησης και ακραίου συντηρητισμού -δεν θα πούμε πόσο κρίμα για ένα αριστερό κόμμα, γιατί έχει χιλιοειπωθεί πια- ο ΣΥΡΙΖΑ οραματίζεται  μια χώρα που θα πηγαίνει προς τα πίσω. Θ΄αλλάξει, λέει, τα πάντα, θα καταργήσει τα πάντα, και θα ξαναγυρίσει εκεί που ήταν! Για να μην ξεχνιόμαστε όμως, εκεί όπου δοκιμάστηκε, κρίθηκε και απορρίφθηκε. Μα, να λείπει και η στοιχειώδης λογική πια, ότι ο κόσμος γι΄ αυτό ακριβώς  τους έδιωξε…