Σαν νιο παλικάρι που είναι, πετάχτηκε ορθός, φόρεσε τα adidas του – αυτά με τα πορτοκαλί κορδόνια- και ζώστηκε τα φυσεκλίκια καλά στη μέση. Άρπαξε με το ΄να χέρι  το αυτόματο και με τ΄άλλο εκείνο το Huawei, που σε συνδέει και με το διάστημα –εν ανάγκη με τα μπαλόνια του Σι Τζινπίνγκ – κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, ίσιωσε το σακάκι αφού έλεγξε αν έχει κοπεί η ετικέτα κι έδωσε το σύνθημα: Avanti popolo!  Ή άλλως: Με φόρα!

Τα μεγάφωνα ήδη παιάνιζαν άλλωστε έξω «Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν την ελληνική μας την γενιά / και μας δείχνουν φωτεινό τον δρόμο για να φέρουμε την λευτεριά…», οι τριαντάρηδες προσπαθούσαν να μάθουν τα λόγια, οι ξεσκολισμένοι ινστρούχτορες καμάρωναν για το …αντιστασιακό τέμπο τους κι όλοι μαζί μια έξαλλη παρέα! Τρίτη γενιά οι περισσότεροι από τον Εμφύλιο, αδιάβαστοι, αφελείς, εύπιστοι και μαγεμένοι από τα ψεύτικα τα μεγάλα στην καλύτερη περίπτωση ή στη χειρότερη εμπαθείς, ασύδοτοι, τραμπούκοι, τρομοκράτες. Πώς οι πρώτοι δεν αντιλαμβάνονται τους δεύτερους είναι δικό τους θέμα. Από εκείνες τις περιπτώσεις, που λες στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα, αλλά στο μεταξύ έχεις καταπιεί τρία μνημόνια, ένα δημοψήφισμα της τάξης του 62% που στο έφερε τούμπα κοροϊδεύοντάς σε κατάμουτρα, τις κλειστές Τράπεζες κι άλλα κι άλλα, ενώ εσύ γινόσουν καταγέλαστος διεθνώς ως ο ανυπόληπτος, ανεύθυνος, αφερέγγυος Έλληνας.

Από μόνος του, ένα φαινόμενο ο άνθρωπος κι είναι λάθος όσοι δεν το αναγνωρίζουν. Βέβαια τα φαινόμενα είναι κάθε είδους και η περίπτωση του Τσίπρα δεν είναι απ΄τις καλύτερες…

Ποιος άλλος θα ΄παιρνε τώρα τ΄ άρματα να παραστήσει το Βελουχιώτη και να μην τον περάσουν για μασκαρά, δεδομένου ότι είμαστε και στο Τριώδιο;

Ποιος θα ΄χε το θράσος να θυμάται τον Καλλέργη, τον Μακρυγιάννη, την Πρωτομαγιά του ’36, τον ανένδοτο, τους αγώνες του 114, το Πολυτεχνείο (δικές του αναφορές επί λέξει) και να ξεχνά τα δικά του καραγκιοζιλίκια με τα νταούλια που θα χόρευαν τις αγορές, τις δικές του Βρυξέλλες, το Βαρουφάκη και την τρόικα, τον σφιχτό εναγκαλισμό του με τον ακροδεξιό Καμένο, το ακυβέρνητο καράβι που έγινε η χώρα για μια πενταετία;

Αλλά και ποιος θα ΄παιζε στα δάχτυλα σαν αυτόν τη διγλωσσία, αρνούμενος να ψηφίσει το νομοσχέδιο, που αφήνει έξω από τη Βουλή τη Χρυσή Αυγή, επειδή μαζί μένει εκτός και η άκρα αριστερά, τύπου 17 Νοέμβρη; Αλήθεια, μήπως δεν το κατάλαβαν καλά οι οπαδοί του; Μήπως ξέχασαν ή δικαιολογούν τα εγκλήματα της 17 Νοέμβρη; Αλλά βέβαια πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ άφηνε ανοιχτή την πόρτα προς τ΄ αριστερά, πόσο μάλλον τώρα που δεν ξέρει από πού να μαζέψει ψήφους…

Βέβαια υπάρχουν και κάτι τύποι σαν τον Σπρίτζη, πολύ μαρτυριάρηδες. Αν ο Πολάκης μας έλεγε, ότι «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς», τούτος εδώ _μπορεί και να ζήλωσε τη δόξα του ομόσταυλου – το πήγε ένα βήμα παραπέρα: «Θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία είτε με το καλό είτε με το άγριο»,  μας …υποσχέθηκε με ύφος αγριεμένο, όντως.

Τι να εννοεί άραγε το άτομο; «Θα πεινάσουμε και θα μας βρουν έναν έναν», όπως είπε ο φίλος του ο Πολάκης; Θα μας ζητούν μήπως, βεβαίωση πολιτικών φρονημάτων; Θα περνάμε οι απείθαρχοι, από φροντιστήρια πολιτικής αφύπνισης; Θα έχουμε φάκελο; Θα πηγαίνουμε διακοπές στον Κιμ Γιονγκ Ουν για επιμόρφωση; Τι, τέλος πάντων. Ας μας ενημερώσει ο σύντροφος παρακαλώ. ΄Εχει πολύ ενδιαφέρον και από ιατρικής φύσεως, αυτή η παράνοια.

Διαβάστε επίσης

Αγράμματες χοντράδες, μουσικές καρικατούρες και άλλες γραφικότητες