Του διαβόλου πράγματα είναι αυτά. Δεν τα εγκρίνω. Τι θα μας κάνει δηλαδή, αυτή η κυβέρνηση; Ρομπότ; Μια με τα εμβόλια, την άλλη με τις ταυτότητες, τώρα με την ψήφο, που θα την στέλνουμε σαν ραβασάκι, τι σχέδιο είναι αυτό, που απεργάζονται εις βάρος μας;

Μία είναι η απάντηση όμως, και την έχουν δώσει προ πολλού …αγωνιστές και αγωνίστριες ανά την επικράτεια. Όταν έμπαιναν μπροστά σε διαδηλώσεις για τα εμβόλια, που με τα τσιπάκια τους είχαν στόχο να μας αλλάξουν το DNA. Κι όταν κατέβαιναν με εικόνες αγίων στα χέρια ενάντια στις νέες ταυτότητες, που είναι «666 και οδηγούν στην αιώνια κόλαση»…

Όχι τσιπάκια στους Έλληνες λοιπόν! Είτε φανερά, είτε κρυφά. Διότι και αυτή η ιστορία με την επιστολική ψήφο κάτι ύποπτο θα έχει. Κάποιο φακέλωμα, σου λέει, ετοιμάζεται. Και δεν εννοώ τα περί αλλοίωσης της λαϊκής ετυμηγορίας (Κουτσούμπας), ούτε τη «βία και νοθεία» (Βαρουφάκης) ή την «κατάργηση του απορρήτου της ψήφου» (Βελόπουλος) διότι ό,τι θέλουν λένε κι αυτοί, αλλά τους πάντα έτοιμους συνωμοσιολόγους, εθισμένους σε εξωπραγματικές καταστάσεις και μεταφυσικές ερμηνείες…

Από την άλλη όμως, παρ΄ότι πραγματίστρια μέχρι κόκκαλο, έχω κι εγώ τις απορίες μου. Τι πάει να πει δηλαδή, επιστολική ψήφος; Θα στέλνω επιστολή στον υποψήφιο, ότι τον ψηφίζω; Δεν θα το δει στο μέτρημα; Ή μήπως είναι καλύτερη αυτή η διαπροσωπική σχέση; Να το εξετάσω. Γιατί αν είναι έτσι, μπορώ να του γράψω και δυο λογάκια: Ότι είναι μέγας και τρανός, ότι περιμένουμε να τον δούμε από κοντά για να βγάλουμε selfie, κι αφού τον καλοπιάσω με τέτοια να μπω και στο ζουμί, ότι έχει καθυστερήσει εκείνο το διορισμό της αδερφής μου, χώρια τη μετάθεση του γαμπρού μου…

Έπειτα είναι και κοινωνικό το θέμα. Να γίνουν εκλογές και να κλείσουν τα σχολεία, να χαρούν και τα παιδιά λίγο. Να πάρει άδεια ο γονιός από τη δουλειά το τριήμερο, και με λίγο σπρώξιμο και κάτι ψιλά μποφόρ στα πελάγη να γίνει βδομαδούλα… Ή να φορτώσει στη σχάρα τον καταψύκτη για το πατρικό, να βάλει και την πεθερά πίσω και να ξεχυθεί στις εθνικές οδούς, με ελεύθερα τα διόδια –έτσι για να χαρεί κι ο Γκλέτσος…

Και πώς θα γίνουν οι ζυμώσεις, άμα δεν κάτσει ο Έλληνας στο καφενείο για τα τσίπουρα, για να ρίχνει και υπονοούμενα στα αντίπαλα τραπέζια. Άμα δεν συναντήσει παλιούς γνωστούς από δεκαετίες πίσω, για να κάνει και τα σχόλιά του «είδα τον Μήτσο, πώς γέρασε…». Άμα δεν περάσει από τα τραπεζάκια των κομμάτων, που πιάνουν στασίδι έξω από τα εκλογικά κέντρα -τι νομίζουν ότι προσφέρουν εκεί, εκτός από γραφικότητα, πάντα αναρωτιόμουν. Άμα δεν μπει και λίγο στην ουρά κι άμα δεν πάει εν τέλει, στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο στο στόμα, δαγκωτό που έλεγαν παλιά, για να το ευχαριστηθεί…

Αλλιώς, τι ενδιαφέρον να έχει πια…

Και μετά, σας παρακαλώ, πώς θα βγαίνουν τα exit poll; Θα με παίρνουν στο σπίτι μου τηλέφωνο να με ρωτάνε «κυρία Μαρία, τι ψηφίσατε, πείτε μου και θα το κρατήσω μυστικό;». Τέλος πάντων, ελπίζω ότι η κυρία Κεραμέως θα απαντήσει σ΄αυτά τα εύλογα ερωτηματικά, διότι η υποτιθέμενη αντιπολίτευση δεν έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα των προβληματισμών μου…

Αλλά πώς; Με τον Κασσελάκη, που επιδίδεται σε μαθηματικά α΄ δημοτικού μετρώντας την κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ με πικρούς αριθμούς σε στιλ «…και διηγώντας τα να κλαις»: «Κάποτε σε αυτήν την αίθουσα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 149 βουλευτές. Μετά είχε 145. Μετά 86. Μετά 71. Και τέλος 47», έλεγε προχθές με πόνο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα τους, επιμένοντας στο τελευταίο νούμερο, παρ΄ότι πλέον οι 11 άνοιξαν φτερά και πέταξαν μακριά. Ή σαν τον Τσίπρα, που τους είδε εκεί μαραζωμένους και τον έπιασαν τα κλάματα, αλλά μετά σκέφτηκε «βρε καλά που γλίτωσα, άσε το golden boy να βγάλει άκρη… Ή ακόμη σαν τον Ανδρουλάκη, που περιμένει να μαζέψει τις στρατιές, υποτίθεται, των δυσαρεστημένων… Αστεία πράγματα.

Διαβάστε επίσης:

Ο Στέφανος, ο Τάιλερ, οι τραμπιστές, οι αποστάτες κι ένα κόμμα σε ψυχοθεραπεία

«Κάν’ το όπως ο Τσίπρας!» Ο τυφλός έρως, ο εκδικητής Κασσελάκης και το δημοψήφισμα για τους αχάριστους

Ο Κασσελάκης ως αριστερός, ο Τσίπρας ως βούδας, μια τηλεοπτική ηρωίδα και μια όπερα μπούφα