Ο Chris Milk, είναι εικαστικός καλλιτέχνης και χρησιμοποιεί μια καινοτόμο τεχνολογία για να φτιάξει προσωπικές, διαδραστικές, ανθρώπινες ιστορίες. Με τη συνοδεία του Joshua Roman στο τσέλο και τον Makenzy Stabert στο πιάνο, ο Milk ιχνηλατεί τη σχέση του με τη μουσική και την τέχνη — από την πρώτη στιγμή που θυμάται να βάζει τ’ ακουστικά μέχρι την τωρινή του δουλειά και τη δημιουργία επαναστατικών έργων εικονικής πραγματικότητας (ΕΠ) που μεταφέρουν τους θεατές σε ένα νέο χρόνο και χώρο. Η εικονική πραγματικότητα είναι το τελευταίο μέσο της αφήγησης, λέει, γιατί καλύπτει το κενό μεταξύ κοινού και αφηγητή. Για να το απεικονίσει, ένωσε το κοινό του TED στην μεγαλύτερη συλλογική εμπειρία εικονικής πραγματικότητας του κόσμου.
“Η μουσική κάνει τα πάντα να έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική απήχηση. Ας δούμε πώς θα το κάνει σ’ αυτή την ομιλία. Το σωστό κομμάτι μουσικής τη σωστή στιγμή γίνεται ένα μ’ εμάς σε κυτταρικό επίπεδο. Όταν ακούω εκείνο το τραγούδι από ‘κείνο το καλοκαίρι μ’ εκείνο το κορίτσι, μεταφέρομαι αμέσως εκεί ξανά,” λέει ο καθηλωτικός αφηγητής.
“Εδώ είναι ένα μέρος της ιστορίας όπου έγινα λίγο άπληστος. Σκέφτηκα ότι αν προσθέσω περισσότερα στρώματα πάνω στη μουσική, θα έκανα τα συναισθήματα ακόμα πιο δυνατά. Έτσι μπήκα στη σκηνοθεσία των videoclip. Κι ήταν έτσι. Αυτός είναι ο αδερφός μου, ο Tzef. Συγγνώμη γι’ αυτό, Tzef.
“Άρχισα να αναζητώ μια νέα τεχνολογία για την οποία είχα διαβάσει μόνο στην επιστημονική φαντασία. Και μετά από αναζήτηση ετών, βρήκα ένα πρότυπο. Ήταν ένα έργο της Nonny de la Peña στο εργαστήριο του Mark Mpalas στο USC. Και όταν το δοκίμασα, ήξερα ότι το είχα βρει. Μπορούσα να γευτώ το ακατόρθωτο. Λεγόταν εικονική πραγματικότητα (ΕΠ). Αυτό ήταν πριν από πέντε χρόνια όταν το βρήκα. Και σήμερα είναι έτσι.
Γρήγορα άρχισα να φτιάχνω πράγματα με αυτό το νέο μέσο, και μέσα απ’ τη διαδικασία αυτή καταλάβαμε κάτι: ότι η εικονική πραγματικότητα θα παίξει έναν απίστευτα σημαντικό ρόλο στην ιστορία των μέσων. Στην πραγματικότητα θα είναι το τελευταίο. Το λέω αυτό γιατί είναι το πρώτο μέσο που κάνει πραγματικά το άλμα από την εσωτερίκευση της έκφρασης του συγγραφέα για μια εμπειρία, στο να τη βιώσουμε από πρώτο χέρι. Φαίνεστε μπερδεμένοι. Μην ανησυχείτε.”
“Αν πάμε πίσω στην αρχή των μέσων, το πιο πιθανό είναι, ότι όλα ξεκινούν γύρω από μια φωτιά με μια καλή ιστορία. Ο αρχηγός της φυλής μας μιλάει για το πώς κυνήγησε το μαλλιαρό μαμούθ στην τούνδρα εκείνη τη μέρα. Ακούμε τα λόγια του και τα μεταφράζουμε σε δικές μας εσωτερικές αλήθειες. Το ίδιο συμβαίνει όταν κοιτάζουμε την εκδοχή της ιστορίας ως ζωγραφιές σπηλαίων, ως βιβλίο για το κυνήγι μαμούθ, ως θεατρικό έργο, ως ραδιοφωνική εκπομπή, ως τηλεοπτική εκπομπή ή ως ταινία.
Όλα αυτά τα μέσα απαιτούν αυτό που ονομάζεται «υπέρβαση της δυσπιστίας» γιατί υπάρχει ένα μεταφραστικό κενό μεταξύ της πραγματικότητας της ιστορίας και της συνείδησής μας που ερμηνεύει την ιστορία στην δική μας πραγματικότητα. Χρησιμοποιώ τη λέξη «συνείδηση» ως την αίσθηση πραγματικότητας που παίρνουμε από τις αισθήσεις μας που βιώνουν τον κόσμο γύρω μας,” εξηγεί ο Chris Milk.
“Η εικονική πραγματικότητα γεφυρώνει αυτό το κενό. Τώρα βρίσκεστε στην τούνδρα και κυνηγάτε μαζί με τον αρχηγό της φυλής. Ή είστε εσείς ο αρχηγός της φυλής. Ή ίσως να είστε ακόμα και το μαλλιαρό μαμούθ.
Η μουσική με οδήγησε σ’ έναν δρόμο αναζήτησης αυτού που φαινόταν άπιαστο για πάρα πολύ καιρό. Τώρα, εκατομμύρια παιδιά μόλις είχαν την ίδια αναπτυξιακή εμπειρία στην παιδική ηλικία που είχα κι εγώ.Μόνο που πιστεύω ότι αυτό την ξεπερνά. Ας δούμε πού αυτό θα τους οδηγήσει.”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
http://www.mononews.gr/tedjulia-galef-giati-pistevete-oti-echete-dikio-akoma-ki-otan-echete-adiko-video/66037
