Πρωτότυπος δημοτικός παιδικός σταθμός στη Γλυφάδα με τη μέθοδο της προκατασκευής!

Η μελέτη και υλοποίηση δημόσιων κτιρίων στην Ελλάδα είναι προβληματική. Ο τρόπος ανάθεσης, αλλά και η ελλιπής ανάδειξη του αρχιτέκτονα ως του κεντρικού άξονα από την αρχή ως το τέλος της κατασκευής δημιούργησαν μία δημόσια αρχιτεκτονική, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι χωρίς ταυτότητα.

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις σ’ αυτό το δημόσιο έργο ήταν να σπάσει και να αλλάξει μ’ αυτή την αλληλουχία ενεργειών και να αποκατασταθεί ο ρόλος του αρχιτέκτονα ως βασικού συντελεστή στη δημιουργία του νέου αυτού κτιρίου. Αυτό για να επιτευχθεί, χρειάστηκε επιμονή, υπομονή και ατελείωτες συζητήσεις και συνεννοήσεις, κυρίως με το δήμαρχο και δευτερευόντως με τον εργολάβο.

Μία δεύτερη πρόκληση ήταν η ανάδειξη ενός νέου τύπου κατασκευής, που και αυτός έχει αρχιτεκτονικά πληγεί στη χώρα μας, την προκατασκευή. Η όλη κατασκευή μεταφέρθηκε από το εργοστάσιο παραγωγής της και ο συνολικός χρόνος υλοποίησης του έργου ήταν 6 μήνες. Η προκατασκευή, που ήταν ορισμένη από τα προαπαιτούμενα του διαγωνισμού, καθόρισε σημαντικά και τη μορφή του κτιρίου, αφού η βασική μονάδα (module) έπρεπε να μεταφέρεται με νταλίκα.

Η κεντρική ιδέα ήταν ο παιδικός σταθμός να αναφερθεί στην κλίμακα των χρηστών του και να αναπαραγάγει ένα μοντέλο αστικού χωριού. Η βασική κλίμακα είναι το αρχέτυπο σχέδιο της κατοικίας στα μάτια ενός παιδιού και η επανάληψή του όρισε τις νέες μονάδες, όπως της αίθουσας που αποτελείται από 3 βασικές μονάδες, ή τελικά και του συνόλου του παιδικού σταθμού.

Ο διαγωνισμός είχε απαραίτητα ισόγεια δομή, προκατασκευή και κάλυψη ίση με τη δόμηση. Οι περιορισμένοι κοινόχρηστοι χώροι εσωτερικά στο σταθμό είναι απόρροια αυτών των διατάξεων.

Ενδιέφερε να αλλαχθεί και η δομή της εκπαιδευτικής λειτουργίας, αλλά εκεί υπήρξε σθεναρή αντίσταση, κυρίως από τους εκπαιδευτικούς φορείς του δήμου, με το πλήθος των υπερβολικών κανονισμών για τη λειτουργία των παιδικών σταθμών.

Ο παιδικός σταθμός σχεδιάστηκε με τη λογική όλες οι αίθουσες να έχουν τρεις ελεύθερες πλευρές και συνεπώς η διάταξη γίνεται γύρω από μία κεντρική αυλή, αλλά διαμορφώνεται και με μικρότερα αίθρια που δημιουργούν εσωτερικές θεάσεις από τους κοινόχρηστους χώρους.

Υπήρξε προσπάθεια, ώστε απλά υλικά και κοινοί τρόποι κατασκευής να δημιουργήσουν μία πιο ιδιαίτερη κατασκευή, που θα έχει μικρό ενεργειακό αποτύπωμα. Οι εξωτερικοί τοίχοι κατασκευάστηκαν με πάχος 10 cm έτσι ώστε να προκύψει περισσότερος χώρος εσωτερικά, ζητούμενο από την εξαιρετικά ασφυκτική κάλυψη.

Οι εξωτερικοί τοίχοι και οι στέγες έχουν επικαλυφθεί με εξωτερική μόνωση, μία σχετικά τολμηρή ιδέα αφού δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά και την κατασκευή περγκολών από κόντρα πλακέ θαλάσσης και φυσικά με τη διάταξη των ανοιγμάτων η κατασκευή είναι βιοκλιματική, δημιουργώντας συνθήκες άνεσης για τις δραστηριότητες των παιδιών.

Αναμένεται επίσης η φύτευση να γίνει πολύ γρήγορα, βασικό στοιχείο της σύνθεσης αφού μεγάλα πλατάνια θα σκιάζουν την εσωτερική αυλή και άλλα δέντρα θα τονίζουν τη διαφορετικότητα κάθε εποχής.