Πέγκυ Τρικαλιώτη στο Mononews: «Είμαι πολύ θυμωμένη» για το #MeToo

Σχετικά με το κύμα αποκαλύψεων me too (#MeToo) που πνίγει το θέατρο, η Πέγκυ Τρικαλιώτη δήλωσε συγκλονισμένη και πολύ θυμωμένη.

Η ίδια βρέθηκε στον αφρό αυτής της γενιάς των καλών ηθοποιών που συμπορεύτηκε παράλληλα με τη δημιουργία του ελληνικού θεάματος (η εποχή που ανατέλλει με την έναρξη του MEGA). Άφησε το ευαίσθητο αποτύπωμά της στο θέατρο, στην Επίδαυρο, στην τηλεόραση αλλά και στο σινεμά. Με το κράμα της εύθραυστης και συνάμα δυνατής ερμηνεύτριας βρέθηκε στη σκηνή κοντά στον Κιμούλη και στον ευρύτερο χώρο των κυρίαρχων πρωταγωνιστών στη σημερινή θεατρική σκηνή. Στην τηλεφωνική συνομιλία σχετικά με όλα όσα συμβαίνουν φανέρωσε κυρίως τη συμπόνοια, την αγάπη και την ελπίδα της για τη μελλοντική κάθαρση.

«Είμαι στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης εδώ και τριάντα χρόνια, οπότε όπως καταλαβαίνεις έχω συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες (σκηνοθέτες, ηθοποιούς…) και έχω γνωρίσει κοινωνικά πολλούς περισσότερους. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των συνεργασιών μου ήταν από καλές έως άριστες. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να μην υπάρχουν και δύσκολες συναντήσεις μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Τις τελευταίες μέρες πραγματικά έχω σοκαριστεί, όπως όλοι μας, με τις καταγγελίες περί λεκτικής, ψυχολογικής και σεξουαλικής παρενόχλησης.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας ξέρουμε ποιοι είναι οι δύσκολοι συνεργάτες σε αυτό το χώρο και ποιους θα έπρεπε, αν μπορούσαμε, να αποφεύγουμε αλλά οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που έχουν έρθει στο φως με έχουν αφήσει εκτός απο άναυδη και πολύ θυμωμένη.

Το θέατρο για μας τους ηθοποιούς είναι το δεύτερο σπίτι μας και για πολλούς από μας μπορεί και το πρώτο. Νιώθω σαν να είχαμε ένα κλειστό δωμάτιο που για χρόνια πετούσαμε μέσα ό,τι δεν μας άρεσε να βλέπουμε και ξαφνικά κάποιος άνοιξε την πόρτα και γέμισε το σπίτι με όλα αυτά τα κρυμμένα.

Προφανώς ήρθε η ώρα να δούμε τι θα κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε σε αυτό το σπίτι, να το καθαρίσουμε καλά και σε αυτό το δωμάτιο να ανοίξουμε όλα τα παράθυρα να μπει άπλετο φως.

Όταν ο ηθοποιός βρίσκεται πάνω στη σκηνή, είτε κάνει πρόβα είτε παίζει σε μια παράσταση, για να μπορέσει να επικοινωνήσει με τους συναδέλφους του, με το κείμενο και με το ρόλο ώστε να είναι αποτελεσματικός, πρέπει να απογυμνωθεί κάθε άμυνας.

Αυτο προϋποθέτει ασφάλεια, ειρήνη μέσα και έξω, μα πάνω από όλα εμπιστοσύνη ανάμεσα στους συντελεστές.

Την ώρα εκείνη ο ηθοποιός καθίσταται απόλυτα ευάλωτος ακριβώς διότι δεν υπάρχουν άμυνες και επειδή η διαδικασία συνάντησης με το ρολο απαιτεί ένα καλά ασκημένο και εντελώς απελευθερωμένο ψυχικό, νευρικό και νοητικό σύστημα. Σε μία τέτοια συνθηκη, λοιπόν, αν κάποιος που βρίσκεται απέναντί σου (είτε αυτός είναι σκηνοθέτης είτε κάποιος άλλος ηθοποιός), αποφασίσει να σου επιβάλει αρρωστημένα την όποια δύναμη ή εξουσία έχει, μπορεί πραγματικά να σε συντρίψει.

Εγώ μάλλον ήμουν τυχερή ως προς το ότι ποτέ μου δεν δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση. Οποιοδήποτε φλερτ ένιωθα ότι τείνει να πάρει μια άλλη τροπή αστραπιαία, ενστικτώδικα το απέτρεπα.

Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι κάποιος σε αυτά τα τριάντα χρόνια έχει περάσει τα όριά μου σε σχέση με το κομμάτι της σεξουαλικής παρενόχλησης.

Τώρα σχετικά με την κατάχρηση εξουσίας και ψυχολογικής παρενόχλησης, όσες φορές τη βρήκα απέναντί μου, λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου δεν έμεινα αμυνόμενη αλλά συνήθως έκανα επίθεση.

Όταν είμαι πάνω στη σκηνή και κάποιος πάει να μου φάει το χώρο με ύπουλο τρόπο και όχι απλώς κάνοντας έναν κοινά δημιουργικό αυτοσχεδιασμό, γίνομαι ύαινα και απαντώ με τον ίδιο επιθετικό τρόπο.
Αυτη όμως η προσωπική μου ικανότητα, δεν έχει να κάνει ούτε με το ταλέντο μου ούτε με τη θέση μου στο χώρο.

Θα μπορούσε ένας άνθρωπος πολύ πιο ταλαντούχος και με πιο πολλά χρόνια εμπειρίας στο θέατρο από μένα να μην μπορούσε να αντιμετωπίσει μια σκηνικά άδικη επίθεση απο έναν σκηνοθέτη ή έναν ηθοποιό.
Κανένας δεν οφείλει να έχει την ικανότητα διαχείρισης τόσο κακότροπων ανθρώπων για να κάνει τη δουλειά του.

Το θέατρο είναι μια δύσκολη δουλειά από μόνη της και δεν πρέπει να προϋποθέτει να έχεις “γερό στομάχι” για απαράδεκτες συμπεριφορές αλλα μόνο για δύσκολους ρόλους.

Το θέατρο είναι ένωση, είναι ομαδικό άθλημα. Ο ένας πρέπει να συμπληρώνει τον αλλον, να ακουμπάει στον άλλον, να αγκαλιάζει τον άλλον και όλοι μαζί χέρι χέρι να φτιάχνουμε ιστορίες για να τις λέμε στο κοινό. Αν αντί για πιασμένα χέρια υπάρχουν κενά στην ένωση, αν αντί για αγκαλιές πέφτει ξύλο, αν αντί  να αλληλοσυμπληρωνόμαστε υπάρχει διαχωρισμός από τον φόβο, αυτό δεν είναι τέχνη ούτε για μας που την ασκούμε ούτε για το κοινό που την εισπράτει.

Η αλήθεια είναι ότι η νεα γενιά ηθοποιών λένε πολύ πιο εύκολα τα πράγματα με το όνομά τους και αυτό με κάνει να νιώθω αισιόδοξη ως προς το ότι θα μπορούσε εν δυνάμει το θέατρο να είναι πιο ασφαλές για τις ψυχές των ανθρώπων που δουλεύουν για αυτό.

Επίσης θέλω να πω οτι η πλειονότητα των ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτόν το χώρο είναι καθαροί μέσα τους και λειτουργούν αυτή την τέχνη λόγω της αγάπης τους και του πάθους τους για αυτή.

Δεν είναι όλοι άνθρωποι άρρωστοι. Οι περισσότεροι είναι υγιείς νοητικά και πολύ συνειδητά μέσα σε αυτό.

Εύχομαι αυτό το παράθυρο λόγω δημοσιότητας που έχει ανοίξει σε σχέση με το θέατρο για τη λεκτική, σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση να δώσει το κουράγιο και σε άλλους χώρους να αυτοκαθαριστούν.

Απλώς εμείς φαινόμαστε πιο πολύ. Τα προβλήματα αυτά δυστυχύς υπάρχουν ισότιμα και ισάξια σε όλους τους χώρους εργασίας.

Περιμένω εναγωνίως, αφού έχουμε ήδη να δουλέψουμε ένα χρονο λόγω κορωνοιού, όταν επιστρέψουμε στις σκηνές, τουλάχιστον να είναι ανακουφισμένες οι ψυχές μας. Ειδικά των θυμάτων όλης αυτής της ιστορίας, όσων έχουν τολμήσει να μιλήσουν και όλων εκείνων που δεν έχουν καταφέρει να το κάνουν.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα αυτά τα κορίτσια και τα αγόρια που με δύναμη ψυχής κατάφεραν να μοιραστούν το βάρος που είχαν όλα αυτά τα χρόνια μέσα τους».