Η ανακαίνιση του μικρού εγκαταλειμμένου βυρσοδεψείου του 19ου αιώνα στην παραθαλάσσια περιοχή των Ταμπακαριών στα Χανιά προσπαθεί βέβαια να λύσει λειτουργικά τις ανάγκες των μελετητών – χρηστών, αλλά κυρίως να συνοψίσει συμβολικά τις πρώιμες μορφολογικές και επαγγελματικές ανησυχίες δύο νέων αρχιτεκτόνων συνεργατών που εργάζονται στη συγκεκριμένη πόλη.
Ο αρχιτέκτονας λοιπόν πελάτης του εαυτού του. Και σαν ιδανικός πελάτης ενστερνίζεται όλες τις αρχιτεκτονικές ιδέες του μελετητή και –γιατί όχι – τα απωθημένα του χρήστη! Έτσι το αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο δεν στάθηκε στους συνηθισμένους όρους: αποκατάσταση, αναπαλαίωση ή προσαρμογή. Αντίθετα το μοντέρνο λεξιλόγιο επιχειρεί μιαν αντιπαράθεση χωρίς να έρθει σε σύγκρουση με το υφιστάμενο κέλυφος, το οποίο θα έπρεπε να παραμείνει ανέπαφο.
Παράλληλα, επιχειρεί να αποδείξει ότι το συνθετικό αποτέλεσμα δεν πρέπει απαραίτητα να είναι η άγευστη μονολιθικότητα ή η μονότονη τυποποίηση ή η κενή αφαιρετικότητα. Η αφομοίωση της επίπλωσης στην αρχιτεκτονική, σε συνδυασμό με το υφιστάμενο παράγωγο πλαίσιο, υπήρξε μια πραγματική γεωμετρική πρόκληση. Εδώ οι πλαστικές δυνατότητες της γυψοσανίδας, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε κατασκευή στα Χανιά, υπήρξαν καθοριστικές στην τρισδιάστατη δυναμική του χώρου.
Στοιχεία έργου:
Αρχιτεκτονική μελέτη: Α. Βαρουδάκης και Γ. Βαρουδάκης
Χρόνος μελέτης – κατασκευής: 1981
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καλαποδάς
Περιφέρεια: Κρήτη
Πηγή: ktirio.gr