Ένα ξενοδοχείο που στεγάζεται σε διατηρητέο κτίριο και είναι κρυμμένο στο Σύνταγμα (9 pics)

Αυτό το έργο δεν αποτελεί μόνο μια αισθητική προσέγγιση αλλά και μια συνολική εμπειρία, που δομείται από την πιο μικρή αρχιτεκτονική λεπτομέρεια μέχρι και τα έργα τέχνης. To in[n]Athens στεγάζεται σε ένα τριώροφο διατηρητέο κτίριο στο κέντρο της Αθήνας και βρίσκεται στην καρδιά ενός οικοδομικού τετραγώνου. Αυτή η θέση τού προσδίδει έναν ιδιότυπο χαρακτήρα, καθώς περικλείεται από κτίρια που περιορίζουν τις οπτικές φυγές, δημιουργώντας όμως έτσι μια ήρεμη εσωστρέφεια.

Η πρόσβαση γίνεται μέσα από το πέρασμα μιας στοάς με καταστήματα, που λειτουργεί ως φυσικό φιλτράρισμα για τον επισκέπτη, οδηγώντας τον από τη βοή της πόλης στην εσωτερικότητα. Η μελέτη ξεκίνησε στις αρχές του 2015 και το έργο ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.

Στα δωμάτια δεν υπάρχει τυποποίηση. Βασική πρόθεση στην επίπλωση των χώρων αποτέλεσε η ανάδειξη της απλότητας του σχεδιασμού των επίπλων μέσω της χρήσης πρωτογενών ακατέργαστων υλικών, αλλά ταυτόχρονα και η ανάδειξη των ίδιων των υλικών ως επίπλων μέσω της σχεδιαστικής λιτότητας.

Χαρακτηριστικό δείγμα αποτελούν τα κρεβάτια από άβαφη μαύρη λαμαρίνα, τα κομμάτια μαρμάρου που λειτουργούν ως κομοδίνα, αλλά και το έπιπλο της υποδοχής, στο οποίο ο μαρμάρινος όγκος που έχει τοποθετηθεί στη βάση του λειτουργεί ως αντίβαρο. Στο χώρο του πρωινού τα τραπέζια και ο πάγκος από λαμαρίνα και χαλκό, σε συνδυασμό με τις παλαιές ξύλινες καρέκλες καφενείου δημιουργούν μια οικεία ατμόσφαιρα, ενώ στην οροφή επιλέχθηκε να αποκαλυφθεί το υλικό κατασκευής της, το σκυρόδεμα.

Οι αντανακλάσεις που προκύπτουν στις γυάλινες φιμέ επιφάνειες των δωματίων δημιουργούν καινούριες εικόνες και προσδίδουν διαφορετικά νοήματα και ερμηνείες των χώρων. Κάθε μπάνιο είναι διαφορετικό, καθώς τα μάρμαρα που επενδύουν την πλάτη των νιπτήρων, αλλά και οι ίδιοι οι μαρμάρινοι νιπτήρες έχουν επιλεγεί το κάθε ένα ξεχωριστά και φέρουν επάνω τους τη διαδικασία εξόρυξής τους, τη διάβρωση, το τυχαίο, το αποσπασματικό, τον ίδιο το χρόνο. Τίποτα δεν είναι τέλειο και αυτό είναι που μας δένει με τη φυσική και ευαίσθητη πλευρά του εαυτού μας.

Στο κέντρο της αυλής η υπάρχουσα λεμονιά, το μοναδικό δένδρο που ήταν φυτεμένο στο χώμα, γίνεται το κεντρικό σημείο αναφοράς, καθώς μετατρέπεται σε ένα πολυγωνικό αντικείμενο – “τραπέ-ζει”. Το κτίριο, αλλά και αρκετά από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, αποκτούν –θα λέγαμε– μια δεύτερη ευκαιρία. Το ξενοδοχείο αποτελεί μια πρόσκληση για ένα διαφορετικό βίωμα μέσα στο κέντρο της Αθήνας.

Τέλος, τα έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν από το Διονύση Σοτοβίκη και τη Μελίνα Πολυχρονοπούλου ειδικά για το χώρο αλλά και αυτό το χρόνο βοηθούν στην ανάγνωσή του και εμπλουτίζουν την εννοιολόγησή του. Εξάλλου ο χρόνος, ο τόπος, το φως αλλά και η ψυχολογία μας καθορίζει την αντίληψή μας για το περιβάλλον μας. Παρόλο που το ξενοδοχείο είναι ένας τόπος σύντομης διαμονής, ο επισκέπτης γρήγορα εξοικειώνεται και νιώθει να αποκτά μια προσωπική σχέση με το χώρο.