Η θρυλική συλλέκτης έργων τέχνης (και οικοδέσποινα) αποχαιρετά την ελληνική έπαυλη της που φιλοξένησε κατά καιρούς από την Tracey Emin ως τον Damien Hirst– μαζί με διάφορα γλυπτά Lalanne, έπιπλα με την υπογραφή του Mattia Bonetti, φωτογραφίες της Nan Goldin, φωτιστικά του André Dubreuil και γλάστρες Grayson Perry.
Υπάρχει ένα λιθόστρωτο μονοπάτι στο νησί της Ύδρας που ακολουθεί τον δρόμο κατά μήκος των βράχων προς το χωριό Καμίνι. Η θέα στο αστραφτερό Αιγαίο προς την ηπειρωτική χώρα είναι τόσο μαγευτική που είναι εύκολο να ξεφύγει από την προσοχή ένας πέτρινος πάγκος με μια πλάκα, χαραγμένη με τις λέξεις «Ήρθε τόσο μακριά για την ομορφιά» – στίχος από ένα τραγούδι του Leonard Cohen.
Το design του σπιτιού διηγείται και από μια ιστορία. Δύο τεράστια έργα σε χαρτί της Marlene Dumas κρέμονται σε απέναντι τοίχους του μπουντουάρ της ιδιοκτήτριας. Τα φωτιστικά δαπέδου, ο πολυέλαιος και οι γωνιακές απλίκες είναι όλα του André Dubreuil, ενώ το χάλκινο άγαλμα, με τίτλο “Mary Magdalene”, είναι της Kiki Smith.
Το 1960, ο τότε 25χρονος ποιητής Cohen αποβιβάστηκε στο νησί ελπίζοντας να τελειώσει το πρώτο του μυθιστόρημα. Είχε ακούσει ότι η Ύδρα ήταν πόλος έλξης για συγγραφείς και καλλιτέχνες, και ήλπιζε να μείνει με τον ζωγράφο Νίκο Γκίκα, που είχε μια έπαυλη 40 δωματίων και τη φήμη του πιο ζεστού οικοδεσπότη – ο John Craxton, ο Cyril Connolly, ο Lawrence Durrell, ο Patrick Leigh Fermor ήταν άλλωστε τακτικοί επισκέπτες του.
Τελικά, ο Cohen έμεινε με ένα ζευγάρι Αυστραλών (Charmian Clift και George Johnston), που έγραψαν 14 βιβλία στα δέκα χρόνια τους στο νησί. Μέσα σε λίγους μήνες, ο ποιητής είχε αγοράσει το δικό του σπίτι για 1.500 $. Δεν είχε ρεύμα, υδραυλικά και τρεχούμενο νερό, αλλά ήταν δικό του. Το προσωπικό του ησυχαστήριο.
Αρκετές δεκαετίες αργότερα, η χαρισματική βρετανικής καταγωγής συλλέκτρια έργων τέχνης, Pauline Karpidas, αγόρασε επίσης ένα σπίτι στην Ύδρα, πάνω από το μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία Καμίνι. Ωστόσο, είναι λίγο πιο πολυτελές από αυτό του Cohen: ένα αρχοντικό που χτίστηκε από την οικογένεια των ευγενών Μπουντούρη, έχει εκπληκτικές βεράντες με θέα στη θάλασσα, ένα ελληνορθόδοξο παρεκκλήσι και ξεχωριστούς χώρους φιλοξενίας.
Κάτι σαν τη σύγχρονη Peggy Guggenheim, η Karpidas έχει γεμίσει κάθε γωνιά με τέχνη: από το πορτρέτο της από τον Andy Warhol, που κρεμόταν στο γραφείο της, μέχρι πίνακες της Marlene Dumas, της Jacqueline Humphries και της Lisa Yuskavage, φωτογραφίες της Nan Goldin, κεραμικά του Grayson Perry και γλυπτά των Damien Hirst και Kiki Smith. Η συλλέκτρια συνεργάστηκε επίσης στενά με τον interior designer Jacques Grange και τον γκαλερίστα David Gill, γεμίζοντας τα ασβεστωμένα δωμάτια με σχέδια των Elizabeth Garouste και Mattia Bonetti, André Dubreuil και Claude και François-Xavier Lalanne.
Αυτόν τον τελευταίο, τον γνώρισε το 1978 από τον καλλιτεχνικό της σύμβουλο, τον επιδεικτικό Αλέξανδρο Ιόλα, τον πρώην χορευτή που διοργάνωσε τις πρώτες εκθέσεις του Max Ernst και του René Magritte στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ανακάλυψε τον Warhol και ήταν διάσημος για τα ροζ-σατινέ παντελόνια του (και τις αγαπημένες του κάπες που έφταναν μέχρι το δάπεδο).
Με το αλάνθαστο γούστο της (ο Όλιβερ Μπάρκερ, πρόεδρος των Sotheby’s Europe, είπε ότι η Karpidas είχε «με διαφορά την πιο ενστικτώδη ματιά που νομίζω ότι έχω συναντήσει εδώ και 30 χρόνια»), τους κάλεσε στην Ύδρα για να δημιουργήσουν κομμάτια κατά παραγγελία για το σπίτι της.
Αυτοί στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, δημιουργώντας γλυπτά κι έπιπλα εξαιρετικής ιδιοτροπίας και ευφυΐας. Το 1996, λίγα χρόνια πριν η Karpidas αγοράσει το Αρχοντικό Μπουντούρη, απέκτησε ένα πρώην ναυπηγείο στο λιμάνι. Το μεταμόρφωσε σε μια μικρή στοά που την ονόμασε Εργαστήριο Ύδρας και κοιμόταν στον ημιώροφο. Σε συνεννόηση με μια φίλη της, την έμπορο έργων τέχνης του Λονδίνου Sadie Coles, αποφάσισε να φιλοξενήσει μια ετήσια έκθεση και να προσκαλέσει καλλιτέχνες, επιμελητές, συλλέκτες και συγγραφείς στο νησί για ένα τριήμερο τέχνης κι εορτασμών. Οι επισκέπτες έφταναν την Παρασκευή και έφευγαν (απρόθυμα) τη Δευτέρα.
Στην εναρκτήρια έκθεση, Package Holiday, το 1997 συμμετείχαν 15 καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των Peter Doig, Tracey Emin, Damien Hirst, Gary Hume, Sarah Lucas και Chris Ofili. Τα επόμενα χρόνια, υπήρχαν μόνο εκθέσεις από τη Cecily Brown, την Anne Collier, την Carroll Dunham και άλλους. Το 2002, ο John Currin και η Rachel Feinstein, νεόνυμφοι, οργάνωσαν μια κοινή έκθεση με τίτλο “The Honeymooners”. Το 2005, ο Urs Fischer δανείστηκε ένα καναπέ κι ένα τραπέζι από το κοντινό Tassos Café για την εγκατάστασή του Mr Watson – Come Here – I Want to See You.
Το τελευταίο Hydra Workshop πραγματοποιήθηκε το 2017 και περιελάμβανε έξι πίνακες και μια έκδοση του Αμερικανού ζωγράφου Jamian Juliano-Villani. Καλεσμένοι ήταν, μεταξύ άλλων, η διευθύντρια της Tate, Maria Balshaw, ο διευθυντής της National Portrait Gallery Nicholas Cullinan, ο Tim Marlow της Βασιλικής Ακαδημίας και η Beatrix Ruf, του Μουσείου Stedelijk. Γράφοντας στην εφημερίδα The Art, η Luisa Back ανέφερε ότι «η απόλαυση του Σαββατοκύριακου ήταν χρωματισμένη με έντονη θλίψη με την ανακοίνωση του -γιου της Karpidas- Πάνου ότι αυτό θα ήταν και το τελευταίο».
Τα τελευταία χρόνια, η art collector αισθανόταν τεράστια την ευθύνη να διαχειρίζεται ένα σπίτι σε ένα ελληνικό νησί και είχε πάρει τη δύσκολη απόφαση να πουλήσει το Αρχοντικό Μπουντούρη και μέρος της συλλογής της. «Αυτά τα κομμάτια αγαπήθηκαν και τώρα πρέπει να πάνε σε κάποιον που θα τα αγαπήσει επίσης. Η Ύδρα ήταν μέρος της ζωής μου. Τώρα είναι ώρα για νέες περιπέτειες», είχε πει η ίδια.
Source: www.worldofinteriors.com
Photography by Barney Hindle
Διαβάστε επίσης
Monogram Flower Tile: H πρώτη tableware συλλογή του οίκου Louis Vuitton
