Στην αγαπημένη Αντίπαρο, η Manhattan Projects (MPNYC – Andreas Kostopoulos και James McNally) δημιουργεί ένα νέο θρύλο, το Bardot: το αλλοτινό σπίτι μιας τοπικής ναυπηγικής οικογένειας που μετατρέπεται σε ένα νέο bar restaurant.

Το σχέδιο αγκαλιάζει τόσο την παραδοσιακή χειροτεχνία, όσο και τις σύγχρονες επιρροές, χωρίς να επιδίδεται στη νοσταλγία ή να διαγράφει το παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι μια απρόσκοπτη σύγκλιση τεχνικών, εποχών, στυλ και πολιτισμών – τεχνικών και μηχανικών, ιστορικών και μοντέρνων, μινιμαλιστικών και διακοσμητικών, ξένων και εγχώριων. Και αποπνέει τελικά μια διφορούμενη μυσταγωγία.

Το αναζωογονημένο κτίριο περιλαμβάνει μια σειρά από προηγούμενες ανακαινίσεις που άφησαν πίσω τους ένα μπερδεμένο αρχιτεκτονικό κουφάρι. Η μπροστινή πόρτα επιστρέφει στην αρχική της θέση, αποκαθιστώντας τη σειρά εισόδου μέσω ενός ανοιχτού προαύλιου χώρου.

Η πρόσοψη – από σανό, πηλό και ασβεστόλιθο – ανακτά επίσης την παλιά αίγλη της, εκθέτοντας πέτρες πλούσιας υφής, ενσωματωμένες στους τοίχους για δομική αντοχή. Αυτή η παραδοσιακή τοιχοποιία αποκαλύφθηκε χειρουργικά με τη χρήση αρχαιολογικών εργαλείων.

Στο εσωτερικό, μια σειρά από χώρους που μοιάζουν με σπήλαιο είναι επικαλυμμένοι με λευκό ασβεστόλιθο, κοινό σε όλα τα ελληνικά νησιά. Το μπαρ μοιάζει σκαρφαλωμένο σε μια διπλά καμπυλωτή επιφάνεια από πηλό που μιμείται τα περιγράμματα των γύρω τοίχων.

Κατασκευασμένο από μασίφ ξύλο καρυδιάς με λαμπερό λακαρισμένο φινίρισμα ναυτιλιακής ποιότητας, η παχιά, στρογγυλεμένη μάζα του πάγκου φαίνεται να αιωρείται στον αέρα. Από τους τοίχους αναδύονται, σχεδόν, εντοιχισμένα καθίσματα, συμπεριλαμβανομένου ενός τζακιού-αντίκα που μεταμορφώνεται σε ένα άνετο ανάκλιντρο. Οι καθρέφτες, τοποθετημένοι στρατηγικά σε ρωγμές, παράγουν ένα εφέ trompe l’oeil.

Αντί να προσπαθεί να εξωραΐσει τις κενές προσόψεις των γειτονικών κτιρίων, το Bardot διπλασιάζει την αίσθηση, αυξάνοντας το ύψος των τοίχων της αυλής. Συμπληρώνοντας τη γεωλογία του εσωτερικού … σπηλαίου, αυτά τα αφηρημένα “φαράγγια” θυμίζουν τις ανάγλυφες επιφάνειες του μινιμαλιστή καλλιτέχνη Robert Rayman. Ταυτόχρονα, η περιστρωμένη αυλή πλαισιώνει τον ουρανό και παρέχει την απαραίτητη προστασία από τον σκληρό ήλιο του Αιγαίου.

Ο σχεδιασμός ενοποιεί το εσωτερικό και το εξωτερικό δάπεδο με ένα ορυκτό σε τόνους του χαλκού που είχε τον σεβασμό των αρχαίων Ελλήνων ως υπερ-ουσία και που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε και από τους πρώην κατοίκους / ναυπηγούς του κτιρίου.

Στο εσωτερικό, ένα μείγμα κόκκινης ώχρας, ασβεστόλιθου και άμμου που χρησιμοποιείται παραδοσιακά στο δάπεδο δημιουργεί μια λεία και αισθησιακή επιφάνεια.

Εξωτερικά, χειροποίητα πήλινα πλακάκια εμπλουτισμένα με κόκκινη ώχρα σχηματίζουν το αίθριο, που διπλώνεται τελικά κάθετα και οριζόντια για να δημιουργήσει επίπεδα. Ανάμεσά τους και μια νέα ζαρντινιέρα για μια ανθεκτική ελιά – που έχει επιζήσει τις προηγούμενες ανακαινίσεις και αποτελεί σύμβολο μακροζωίας.

Τα έπιπλα είναι μια συλλογή από σύγχρονα κομμάτια και κομμάτια των μέσων του προηγούμενου αιώνα, μαζί με αντίκες και αντικείμενα που έχουν βρεθεί με τις ρίζες τους στη μεσογειακή ιστορία. Ένας ξύλινος αναδευτήρας που κάποτε έφτιαχνε βούτυρο τώρα χρησιμεύει ως σκαμνί, ενώ αρχαία πιθάρια λαδιού κοσμούν ανοίγματα στον τοίχο και τα παράθυρα.

Παράλληλα, οι ζωγραφικές τοιχογραφίες και τα κεραμικά πιάτα της καλλιτέχνιδας Χριστιάννας Οικονόμου δίνουν μια παιχνιδιάρικη πινελιά. Το Αιγαίο ποτέ πριν δεν είχε μια τόσο ζεστή και ταυτόχρονα φρέσκια, αν και άχρονη αίσθηση.

//

Photography: Yiorgos Kaplanidis
Design: Manhattan Projects (MPNYC – Andreas Kostopoulous and James McNally),
https://www.mpnyc.net/

Διαβάστε επίσης:

Jacquemus: Το Café Fleurs «ταξιδεύει» στη Σεούλ

BEACH HOUSE: Μια διαφορετική κατοικία στην Σκιάθο

Ο Bad Bunny και το υπερπολυτελές καταφύγιό του στη Νέα Υόρκη