Η ζωή στην Αθήνα με ένα ηλεκτρικό πατίνι

Η ζωή στην πρωτεύουσα είναι πολύ δύσκολη, ιδίως για όσους πρέπει να «οργώνουν» το κέντρο της (αλλά και τα κέντρα επιμέρους περιοχών) σε καθημερινή βάση.

Μποτιλιάρισμα, άγχος, στρες, νεύρα, ακόμα και για μια δεκάλεπτη διαδρομή. Όταν επιτέλους, φτάσεις στον προορισμό σου, έχεις να αντιμετωπίσεις τον μεγαλύτερο «δαίμονα» όλων: Το παρκάρισμα. Αν αναλογιστούμε πόσες ώρες από τη ζωή μας έχουμε χάσει, κολλημένοι στον Κηφισό, στην Πατησίων, στην Αλεξάνδρας, στην Κηφισίας, κολλημένοι στα στενά πίσω από φορτηγά προμηθειών, φορτηγά μετακομίσεων, ταξί, οδοκαθαριστές, ή… κυκλώνοντας το τετράγωνο μέχρι να βρούμε την πολυπόθητη θέση για να σταθμεύσουμε.

Ώρες, μέρες ολόκληρες από τη ζωή μας, που θα μπορούσαμε να έχουμε περάσει πολύ πιο ευχάριστα, με την οικογένειά μας, με φίλους ή απλώς αναπαυόμενοι μετά από μια δύσκολη μέρα. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, πιέζει αφόρητα και κάθε λεπτό, δυστυχώς, «μετράει» πολύ σε μια πόλη σαν την Αθήνα, μια πόλη που έχει υποδομές για 2-2,5 εκατομμύρια κατοίκους, αλλά σχεδόν τον τριπλάσιο πληθυσμό.

Ζω κυκλοφορώ και εργάζομαι στο κέντρο, αρκετές μέρες φτάνω στα όριά μου. Περίμενα την… λύτρωση που θα έφερνε η πρόοδος της τεχνολογίας, κάτι που είχαμε «ακούσει» να έρχεται και ελπίζαμε πως θα έδινε οριστική λύση στο πρόβλημα. «Δεν μπορούσες απλά να πάρεις ένα σκούτερ ή ένα παπί, όπως ο υπόλοιπος κόσμος;», θα ρωτήσετε, εύλογα. Η απάντηση είναι «όχι», για πολλούς λόγους.

Πρώτον, η διαδικασία για την έκδοση άδειας κυκλοφορίας δίκυκλου κοστίζει σε χρόνο και χρήμα. Δεύτερον, ένα συμβατικό δίκυκλο, έστω 125cc, σε αξιοπρεπή κατάσταση, αγγίζει τετραψήφιο ποσό, ως μεταχειρισμένο φυσικά. Τρίτον, έχοντας εμπειρία 15 ετών στους ελληνικούς δρόμους, έχοντας χάσει φίλους με μηχανές, έχοντας βρεθεί αυτόπτης μάρτυρας σε ατυχήματα και δυστυχήματα με δίκυκλα, δεν ήθελα αυτόν τον «πειρασμό» στα χέρια μου. Γιατί ξέρω ότι ένα δίκυκλο που κινείται με 60-80-100 Km/h και μπορεί να διανύσει μεγάλες αποστάσεις, θα το προτιμούσα πολύ συχνότερα για μετακινήσεις, ακόμα και εκτός κέντρου, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες εμπλοκής σε ατύχημα. Ήθελα κάτι, απλό, μικρό, ελαφρύ, ευέλικτο, πολύ φθηνό σε κόστος κτήσης και χρήσης, χωρίς ανάγκες συντήρησης, χωρίς ασφάλειες, τέλη κυκλοφορίας, ΚΤΕΟ κ.λπ. Κάτι που να μπορώ να το παίρνω μαζί μου μέσα στο σπίτι ή στο γραφείο, χωρίς άγχος για το που θα το αφήσω και αν θα το βρω στη θέση του όταν κατέβω να το πάρω ξανά. Κυρίως, κάτι για να μετακινούμαι απλά μέσα στο κέντρο, για αποστάσεις 2-3 χιλιομέτρων.

Ναι, δοκίμασα το ποδήλατο, παρ’ ότι είχα αρκετές ανηφόρες να διαβώ σε καθημερινή βάση. Το χειμώνα ήταν σχετικά ευχάριστο, μπορώ να πω. Ειδικά την περίοδο που κάθε… δεύτερη μέρα η Πατησίων ήταν κλειστή μπροστά από το Πολυτεχνείο και ήθελες 30-40 λεπτά να βρεθείς από την Αλεξάνδρας στην Ομόνοια, το απολάμβανα. Με δυσκόλευε λίγο στη μεταφορά εντός κτιρίων, βέβαια, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω έξω, έστω και κλειδωμένο. Βλέπετε, ήδη έχω «χάσει» δύο ποδήλατα στο παρελθόν, με τον τρόπο αυτό. Μετά από λίγους μήνες συμβίωσης, όμως, ήρθε το καλοκαίρι… και μαζί του η ταλαιπωρία, ο ιδρώτας, ο εκνευρισμός στις ανηφόρες που γίνεται ακόμα μεγαλύτερος όταν οι οδηγοί σε πιέζουν για να περάσουν, όταν έχεις μπροστά σου κακοσυντηρημένα πετρελαιοκίνητα οχήματα που σου προσφέρουν απλόχερα τους ρύπους τους, ενώ εσύ προσπαθείς να «βγάλεις» την ανηφόρα ανασαίνοντας βαριά.

Συμπωματικά, εκείνη την περίοδο ήρθαν στην Ελλάδα τα ηλεκτρικά πατίνια. Λόγω επαγγέλματος, είχα την τύχη να δοκιμάσω ένα πολύ light μοντέλο, σε πραγματικές συνθήκες. Ειδάλλως θα μου ήταν δύσκολο να πάρω την απόφαση για την επένδυση αυτή, που άγγιζε τα 400 ευρώ, για ένα όχημα που δεν γνώριζα αν θα με καλύψει. Η ευκολία με την οποία έκανα τις ίδιες διαδρομές, ξεκούραστα και με μηδαμινό κόστος, με έκανε να μην κοιτάξω ποτέ πίσω. Η ηλεκτροκίνηση με κέρδισε από την πρώτη στιγμή και η μικροκινητικότητα έγινε concept… ζωής. Μετά από σχεδόν 6.000 Km στους δρόμους της Αθήνας τα τελευταία 2,5 χρόνια, με ηλεκτρικό πατίνι και ηλεκτρικό ποδήλατο, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως η μικροκινητικότητα είναι η μόνη λύση για τα ταλαιπωρημένα αστικά κέντρα. Ελαφριά, ηλεκτρικά οχήματα που δεν παράγουν ρύπους, κοστίζουν ελάχιστα cents για να επαναφορτιστούν και κινούνται με ταχύτητες έως 25, το πολύ 30 Km/h (στις κατηφόρες).

Περνάνε ακόμα και από… το μάτι της βελόνας, ανάμεσα σε φορτηγά και σταθμευμένα οχήματα που μπλοκάρουν το δρόμο, εκεί που ακόμα και τα «παπιά» σταματούν. Οι μικρές ταχύτητες ελαχιστοποιούν την πιθανότητα ατυχήματος. Μηδέν άγχος για παρκάρισμα, μηδέν άγχος για μποτιλιάρισμα, μικρές αποστάσεις σε χρόνο dt, χωρίς να πρέπει να κοιτάξω το Google Maps για να επιλέξω τη διαδρομή με την λιγότερη κίνηση. Φυσικά, το πατίνι μπορεί να συνδυαστεί άψογα με τα ΜΜΜ (κυρίως σταθερής τροχιάς, π.χ. μετρό, ηλεκτρικό κ.λπ.) αλλά και το ΙΧ, αφού «διπλώνεται» μέσα σε δευτερόλεπτα και τοποθετείται στο port-baggage.

Βέβαια, δεν είναι όλα ρόδινα. Άγχος υπάρχει, όπως και κίνδυνος και οφείλεται αποκλειστικά σε παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με το πατίνι ή τον αναβάτη του. Οι δρόμοι μας που θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο εγκυμονούν κινδύνους για τα ηλεκτρικά πατίνια, τα οποία έχουν τροχούς μικρής διαμέτρου (8-10”). Οι εγκάρσιες ανωμαλίες κουράζουν τα γόνατα και τη μέση (και γι’ αυτό δεν προτείνω ποτέ πατίνι σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, εκεί ένα ποδήλατο με ανάρτηση είναι σαφώς προτιμότερο).

Το άγχος εμφανίζεται όταν «καθυστερείς» τους οδηγούς που σε ακολουθούν, αφού κινείσαι με 25 Km/h σε δρόμους με όριο 30 Km/h ή 50 Km/h (και φυσικά όλοι το παραβιάζουν). Το καυσαέριο των προπορευόμενων, ειδικά από παλιά φορτηγά και λεωφορεία αλλά και από αμέτρητα ταξί με τη γνωστή «πατέντα» της αφαίρεσης του φίλτρου DPF, παραμένει πρόβλημα. Προφανώς, πρέπει να έχεις τα μάτια σου «δεκατέσσερα» για απρόσεκτους οδηγούς, ειδικά σε μεγάλους δρόμους και διασταυρώσεις, καθώς ένα σφάλμα (ανεξαρτήτως πλευράς), θα έχει ως κύριο θύμα εσένα, όχι το αυτοκίνητο. Γιατί εσύ θα καταλήξεις στο νοσοκομείο, και όχι ο οδηγός του ΙΧ.

Σκεφτείτε, όμως, ένα κέντρο με καλοφτιαγμένους δρόμους στο οποίο οι περισσότεροι κυκλοφορούν με πατίνια και ποδήλατα! Με ήπιες ταχύτητες, χωρίς θόρυβο, χωρίς ρύπους, φθάνοντας στην ώρα τους πάντα αφού δεν θα υπάρχει ο παράγοντας «μποτιλιάρισμα», χωρίς εκνευρισμό και άγχος, χωρίς κούραση, με άνεση. Προφανώς κάποιες φορές θα χρειαστεί και το ΙΧ, όταν θέλουμε να μεταφέρουμε έναν ή περισσότερους επιβάτες, ή βαριά και ογκώδη αντικείμενα, ακόμα και για τα ψώνια της εβδομάδας, ή όταν ο καιρός είναι κακός. Αλλά για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να χρησιμοποιούμε ένα ΕΠΗΟ (Ελαφρύ Προσωπικό Ηλεκτροκίνητο Όχημα); Κράνος, ένα σακίδιο στην πλάτη (για να μην κρεμάμε σακούλες και τσάντες στα χερούλια), κατάλληλη ένδυση και έτοιμοι! Πιστέψτε με όταν λέω πως πρέπει να το ζήσετε για να το πιστέψετε. Μια βόλτα, μια δοκιμή θα σας πείσει για το πως ένα τόσο μικρό, φθηνό όχημα μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας. Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, την άλλαξε για πάντα και μου επέτρεψε να συνεχίσω να ζω στο κέντρο, ενώ ήμουν σχεδόν έτοιμος να απομακρυνθώ από αυτό. Ηλεκτροκίνηση και μικροκινητικότητα είναι συνδεδεμένα στη συνείδηση του κόσμου, αλλά η δεύτερη είναι αυτή που μπορεί να «ανεβάσει» το βιοτικό μας επίπεδο στις πόλεις.

Διαβάστε περισσότερα για την ηλεκτροκίνηση και τις αλλαγές που φέρνει στη ζωή μας στο μεγάλο αφιέρωμα Charge N Go του mononews.gr