Ο κ. Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος και τα παιδιά του κ. Γιώργος και Παναγιώτης Αγγελόπουλος.
Ένα επιχειρηματικό παράδοξο, ένα blame game με πολλή υποκρισία και μια εταιρεία που δεν μπορεί να κρατηθεί ζωντανή αφού ο ιδιοκτήτης της δεν το θέλει, συνθέτουν τη σημερινή θολή εικόνα της Χαλυβουργικής, της πάλαι ποτέ κραταιάς χαλυβουργίας, που λύγισε υπό το βάρος του ενεργειακού κόστους το 2011 και έκτοτε δεν ξανασηκώθηκε στα πόδια της. Σήμερα, αν και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, κανείς στην πραγματικότητα δεν πιστεύει ότι θα βρεθεί κάποιος να κάνει την αύξηση κεφαλαίου που απαιτείται στη Χαλυβουργική, ρυθμίζοντας ΔΕΗ και τράπεζες. Η πίστωση χρόνου ενός μήνα που έδωσε ο υπουργός Ενέργειας γρήγορα θα εξαντληθεί και θα ζητηθεί και νέα παράταση και αν δοθεί δεν θα είναι από ελπίδα, αλλά από φόβο…
Το επιχειρηματικό παράδοξο
Η χαλυβουργία στην Ελλάδα, είναι ένας κλάδος που επλήγη από την κρίση στην οικοδομή που αφάνισε την ελληνική αγορά οικοδομικών υλικών, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική στις εξαγωγές όταν έχει να αντιμετωπίσει εταιρείες χωρών όπως η Ιταλία και η Τουρκία, με επιδοτούμενες πολιτικές και πολύ μικρότερο ενεργειακό κόστος.
Το 2011, που ήταν η τελευταία χρονιά της λειτουργίας της, οι ζημιές της Χαλυβουργικής από τις εξαγωγές έφτασαν τα 80 εκατ. ευρώ. Λίγα χρόνια πριν, το 2008 η εταιρεία ολοκλήρωσε μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα 80 εκατ. το οποίο δεν αποσβέστηκε ποτέ αφού ακολούθησαν συνεχείς χρήσεις με ζημιές με αποτέλεσμα χρειάζονται συνεχώς αυξήσεις κεφαλαίου και αύξηση του τραπεζικού της δανεισμού στα 410 εκατ. ευρώ. Από το 2012 και μέχρι σήμερα, η εταιρεία δεν πτωχεύει μόνο και μόνο για να πληρώνει κανονικά τους εργαζομένους της αν και δουλεύουν εκ περιτροπής και σε δουλειές συντήρησης. Και για να μην χρεωθεί την πτώχευση η οικογένεια του ιδιοκτήτη… Και κυρίως για να μην γράψουν μια μεγάλη ζημιά οι τράπεζες. Οι τράπεζες για τα 410 εκατ. ευρώ δανείων που έχουν χορηγήσει δεν έχουν εξασφαλίσεις από την προσωπική περιουσία του ιδιοκτήτη και αν η εταιρεία χρεοκοπήσει μπορούν να εκποιήσουν μόνο τα πάγια της εταιρείας τα οποία δεν αποτιμώνται πολύ πάνω από 100 εκατ. ευρώ. Αντίθετα όσο συνεχίζονται οι συζητήσεις για σχέδια αναδιάρθρωσης και δίνονται παρατάσεις ζωής στην εταιρεία-ζόμπι, απλά εξακολουθεί η εκκρεμότητα και μαζί ίσως και η ελπίδα.
Το παράδοξο είναι ότι αυτή η παράταση ζωής από τις τράπεζες δε βασίζεται στην ελπίδα για λύση, ή με την πρόθεση του ιδιοκτήτη να χρηματοδοτήσει την εταιρεία του και να επενδύσει σε ένα βιώσιμο business plan, καθώς κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Η παράταση ζωής δίνεται από τον φόβο των συνεπειών ενός κλεισίματος, συνέπειες που θα στοιχίσουν περισσότερο στις τράπεζες και στην κυβέρνηση παρά στον ίδιο τον ιδιοκτήτη.
Το blame game
Κι αν η εταιρεία δεν γίνεται να μείνει ζωντανή, ποιος θα πάρει την ευθύνη για το κλείσιμό της; Ποιος θα μείνει με το μουτζούρη στο χέρι και ποιος θα σηκώσει εν μέσω προεκλογικής περιόδου το βάρος της πτώχευσης της μεγαλύτερης και ιστορικότερης βιομηχανίας;
Η ΔΕΗ; Η κυβέρνηση; Το υπουργείο; Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης; Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να βγάλει το πρίζα, ούτε να πει όλη την αλήθεια. Όλοι ενδιαφέρονται για τη εικόνα τους και θέλουν κάποιος άλλος να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Το γνωστό blame game.
Ακόμη και μεταξύ του ιδιοκτήτη και των υιών του που αναμετριούνται στα δικαστήρια για το σύνολο του ελέγχου της περιουσίας τους, το κατηγορώ και το ποιος φταίει για την Χαλυβουργική έχει κεντρικό ρόλο. Για τους μεν υιούς Αγγελόπουλου, αν τεθεί σε δικαστική συμπαράσταση ο πατέρας, όπως έχουν αιτηθεί επειδή όπως ισχυρίζονται έχει άνοια, ο δικαστικός συμπαραστάτης θα μπορέσει να αποφασίσει αύξηση κεφαλαίου και ρύθμιση δανείων και χρεών και η εταιρεία θα σωθεί. Με αυτό το επιχείρημα κέρδισαν πίστωση χρόνου ενός μήνα και αποφεύχθηκε η διακοπή παροχής ρεύματος από τη ΔΕΗ.
Από την άλλη ο πατέρας, αφού απάντησε ότι… παραπλάνησαν τον υπουργό, (και άρα η εταιρεία δεν πρόκειται να σωθεί ό,τι και να γίνει) έφτασε να δηλώσει σε επόμενη επιστολή ότι μεταβιβάζει την Χαλυβουργική στα παιδιά του τώρα. Μια πρόταση που αμφισβητείται ότι έγινε ποτέ και δεν είναι και εφικτή νομικά ενώ εκκρεμεί η αίτηση δικαστικής συμπαράστασης.
Γιατί όμως έγινε ή τουλάχιστον γιατί ισχυρίζεται η πλευρά του ιδιοκτήτη ότι την έκανε; Η πρόταση αυτή (αφού δεν συνοδεύεται με αύξηση κεφαλαίου, ρύθμιση του δανεισμού και των χρεών ούτε με διάθεση συμβιβασμού με τους υιούς του), δείχνει ότι ο Κ. Αγγελόπουλος την προβάλει γιατί θέλει να πετάξει στους γιους του το μπαλάκι της ευθύνης για την καυτή πατάτα της Χαλυβουργικής, για να μην εμφανίζεται, το να τεθεί σε δικαστική συμπαράσταση, ως λύση στο πρόβλημα της εταιρείας, επηρεάζοντας την κρίση του δικαστηρίου του οποίου η απόφαση αναμένεται.
Ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής δεν είναι διατεθειμένος να τη σώσει
Το δυσάρεστο είναι ότι λύση δεν διαφαίνεται.
Μπορεί ο μοναδικός μέτοχος της Χαλυβουργικής κ. Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, που πρόσφατα με γραπτή δήλωση ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για τις τύχες της βιομηχανίας στην οποία όπως ανέφερε “είμαι ο αποκλειστικός χρηματοδότης της εταιρείας” να έχει εισφέρει περί τα 180 εκατ. ευρώ από την ατομική του περιουσία. Μπορεί σύμφωνα με στοιχεία του ΓΕΜΗ από το 2010 όταν και ξεκίνησε η κρίση έχουν δημοσιευτεί 11 αυξήσεις κεφαλαίου συνολικής αξίας 40 εκατ. ευρώ και να επιχειρούσε όλα αυτά τα χρόνια να την κρατήσει ζωντανή, όμως πλέον δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης.
Και δεν έχει και τίποτα να χάσει, αφού τα δάνεια της Χαλυβουργικής δεν έχουν εξασφαλίσεις στη, προσωπική του περιουσία. Αντίθετα, θεωρεί ότι ό,τι κεφάλαια κι αν ρίξει στην εταιρεία αυτή, τα χάνει.
Σύμφωνα με το περιβάλλον του κ. Κ. Αγγελόπουλου «είναι απόδειξη ότι το μυαλό του είναι μια χαρά ότι δεν βάζει κεφάλαια στη Χαλυβουργική. Αν έβαζε θα αποδείκνυε ότι έχει άνοια. Αν χρεοκοπήσει δεν έχει να χάσει τίποτα, μόνο τους εργαζόμενους σκέφτεται…».
Όσο για την εκκρεμούσα υπόθεση της δικαστικής συμπαράστασης, πληροφορίες αναφέρουν ότι ο δρόμος είναι μακρύς και σίγουρα θα χρειαστεί περισσότερο από ένα μήνα. Και μετά, ακόμη και αν αποφασιστεί η δικαστική συμπαράσταση, η ευθύνη του συμπαραστάτη στην προάσπιση των συμφερόντων του Κ. Αγγελόπουλου θα επιβάλει ειδικές μελέτες από συμβούλους που θα αποδεικνύουν τη βιωσιμότητα και αποδοτικότητα ενός business plan που θα περιλαμβάνει αύξηση κεφαλαίου με καταβολή μετρητών από την περιουσία του Κ. Αγγελόπουλου.
Οπότε για να κερδίσουν αυτήν την πιθανότητα, τράπεζες και ΔΕΗ θα πρέπει να περιμένουν πολύ… Όλοι στο βάθος γνωρίζουν ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα αυτή η αναμονή να βρεθεί ο επενδυτής, ή να αποφασίσει ο ιδιοκτήτης της να βάλει τα κεφάλαια που απαιτούνται. Αλλά μια δύσκολη απόφαση, μπορεί να περιμένει και να αναβάλλεται… και να δοθούν …μερικές ευκαιρίες ακόμη….
